Valoración del TKP/ML de la Declaración de la Conferencia Internacional Maoísta Unificada (CIMU)

En esta nueva sección Tribuna de Debates a partir de hoy, publicamos materiales de discusión – documentos, declaraciones, artículos que tratan sobre la propuesta del CCIMU “¡Por una Conferencia Internacional Maoísta Unificada! – Propuesta acerca del balance del Movimiento Comunista Internacional y de su actual Línea Política General“ Para ello reproducimos una traducción no oficial y preliminar al español de la valoración de la propuesta realizada por el Partido Comunista de Turquía/Marxista-Leninista. La traducción al español se basa en la traducción oficial al inglés. Debajo reproducimos el original turco.

EL PLANTEAMIENTO DE NUESTRO PARTIDO SOBRE EL PREPARADO
PROYECTO

Una evaluación con líneas generales sobre nuestra perspectiva hacia el internacionalismo proletario y sobre qué bases ideológico-políticas y organizativas debe definirse el Movimiento Internacional del Proletariado (MIP) en nuestros días sobre la base de las experiencias históricas del Movimiento Comunista Internacional.

Cuando el sistema capitalista imperialista en el que vivimos se distinguió con sus características más fundamentales a principios del siglo XX, fue definido por Lenin como “una estatua con los pies hechos de barro” y como un sistema “en descomposición”. El sistema capitalista imperialista, del que Lenin hizo la descripción más clara de su calidad, ha podido mantener su existencia como sistema económico, político y administrativo dominante pasando por varias etapas hasta nuestros días.

El modo de producción y las relaciones de producción capitalistas tienen una clara discrepancia con otras fuerzas productivas-relaciones de producción en el pasado al ser más hegemónicas y tener la característica de subyugar al conjunto a sí mismo. La expansión a través de la difusión y la generación de nuevos campos de dominación es un absoluto para que este sistema funcione. No puede mantener su existencia replegándose a sí mismo; tiene que extenderse, aumentar, ampliar constantemente su esfera de influencia y neutralizar a sus competidores o a los que tienen la capacidad de convertirse en competencia. Por otra parte, el expansionismo, que es un requisito para la existencia del sistema capitalista, junto con el aumento gradual de la centralización, impone convertirse en un engranaje de esta rueda como una obligación. Sin este expansionismo y sometimiento del conjunto a sí mismo, el capitalismo no puede existir. En este sentido, es un sistema de explotación más complejo respecto a los sistemas económicos, políticos y sociales del pasado, un sistema que incorpora mayor número de contradicciones, y un sistema que se enfrenta a mayor número de fuerzas. El capitalismo que incorpora el proceso de conexión de todos los sistemas sobre la faz del mundo a sí mismo, al mismo tiempo, crea un ambiente de conflicto que desciende sobre los individuos y que obliga a la realidad de la existencia-inexistencia y a “existir a través de la destrucción de su competidor”. Debido a la competencia letal que desciende sobre los productores individuales, tanto entre ellos como entre ellos y la clase obrera y los trabajadores las contradicciones son bastante violentas y al mismo tiempo más destructivas en mayor grado. En los sistemas de explotación anteriores al capitalismo, las formas de dominación basadas esencialmente en el dominio sobre las piezas y sobre la base de la pieza a través del sometimiento de otras piezas, junto con el capitalismo ha creado la obligación de convertir el mundo general que constituye la esencia de la explotación en un mercado común. Debido a esta función obligatoria que es específica del capitalismo, los capitalistas, por un lado, mientras intentan destruirse unos a otros mediante guerras de conquista del mercado con una competencia implacable de manera imperativa, por otro lado, aunque parezca que se excluyen unos a otros, al mismo tiempo se encuentran en una posición necesaria de “protegerse unos a otros” para preservar el sistema. A pesar de la incesante competencia entre ellos, esto tiene que ser así. Aunque la competencia implacable es una característica interna y obligatoria del capitalismo, la solidaridad entre los capitalistas para preservar el sistema dado con el fin de proteger el sistema de los “sepultureros”, para evitar que “se cave su tumba”, que es la condición de la existencia es otra obligación en el mismo grado.

Aunque esto parezca una contradicción, las piezas de este sistema que entran en conflicto entre sí de forma implacable y experimentan este conflicto a nivel de cada producto que producen, están ligadas entre sí con un vínculo absoluto para realizar su asociación al nivel más avanzado posible y para preservar este sistema juntos. Esta situación les dirige a una unidad obligatoria contra la clase obrera y otros sectores productivos que les proporciona su existencia y el carácter internacional de la producción obliga también al carácter internacional de la solidaridad para los capitalistas.

Cuando echamos una mirada amplia al funcionamiento del sistema en su conjunto, incluso ahí asistimos a la generación de numerosos mecanismos de acción común en el marco económico-político-militar, que van desde los monopolios individuales hasta el nivel de los estados, a pesar de la incesante competencia entre ellos. El FMI, el BM, la APEC, la OPEP, el TLCAN, la UE y la OTAN son algunos ejemplos conocidos de ello.

A pesar de la competencia cada vez mayor, tanto en extensión como en profundidad, y de las continuas crisis, todavía es pronto para hablar de una amenaza concreta directa como una guerra interimperialista. En este sentido, el proceso puede identificarse todavía como una “corriente de revolución”, no como una “corriente de guerra”. La situación objetiva dada no ha alcanzado aún la calidad de “corriente de guerra” entre potencias imperialistas en cuanto a la magnitud de las contradicciones y la competencia interimperialista. Sin embargo, este hecho no invalida la agudización de la competencia entre imperialistas de manera continua y constante. Las formas armadas de la competencia entre imperialistas continúan esencialmente como guerras-conflictos locales e indirectos, no directos. Las invasiones que tienen lugar en el eje del imperialismo norteamericano y ruso tienen en esencia la forma de invasiones directas en países semicoloniales que tienen sus propias características. Por otra parte, en los países que son objeto de una invasión de una alianza imperialista (OTAN) o de una o más fuerzas que imperialistas, otros imperialistas o imperialistas en lugar de enfrentarse directamente, participan en la guerra indirecta movilizando fuerzas colaboradoras-servidoras. En consecuencia, mientras la guerra económica se mantiene directa y explícitamente, el aspecto armado del reparto adopta las formas mencionadas. Aunque la evolución de la extensión y profundidad gradualmente crecientes de estas contradicciones hasta un enfrentamiento directo de los imperialistas se presenta como una realidad ante nosotros, en consideración con la etapa que ha alcanzado la industria de la guerra, la realidad de la destrucción que va a ser causada por tal enfrentamiento llegaría tremendamente lejos de la destrucción de la primera y la segunda guerras imperialistas, requiere posponer una guerra interimperialista tanto como sea posible. La duración de este “aplazamiento” depende del curso de los acontecimientos. Lo que pretendemos significar es que el sistema capitalista imperialista podría seguir arrastrando la competencia y los conflictos que le son internos y, al igual que en el ejemplo de las guerras indirectas, podría seguir absorbiendo tales contradicciones en diferentes formas manteniendo su distancia.

A pesar de todas las condiciones infecundas, el sistema capitalista imperialista ha logrado mantener su dominio superando los bloqueos que ha experimentado. La razón más significativa de esto es la situación objetiva de las fuerzas comunistas y revolucionarias que se mantiene lejos de amenazar al sistema. Esta situación proporciona una situación más cómoda para los imperialistas y sus servidores. Esta “comodidad objetiva”, en términos de la “completa perpetuidad” del sistema capitalista imperialista permite el mantenimiento del sistema en la línea de “preservación a través del conflicto”. La falta/inadecuación del sujeto comunista está en el punto esencial determinante de la continuación de la existencia del sistema capitalista imperialista. La creación de la situación que “proporciona comodidad dentro del malestar” de los imperialistas y sus servidores se debe al proceso que está esencialmente a favor de la burguesía durante un largo período histórico que tiene altibajos y el proceso continuo de ganancias y pérdidas de la lucha de clases del proletariado, a pesar de los resultados exitosos obtenidos de vez en cuando.

Dentro del período de más de cien años de la definición de Lenin del sistema dominante como “Imperialismo la última etapa del capitalismo”, aunque grandes rupturas históricas que sacudieron los fundamentos del sistema capitalista imperialista, como el 17 de octubre y la revolución china habían ocurrido y casi un tercio de la población mundial vivía bajo poderes socialistas, en última instancia, un período había terminado por la usurpación del poder por los capitalistas-carreteros en China. Junto con la caída del “Muro de Berlín” que se expresa simbólicamente como la línea de demarcación entre el sistema socialista y el sistema capitalista, ¡el sistema capitalista declaró su triunfo! Nosotros, es decir el MLM, sin embargo lo definimos como una derrota del revisionismo y del socialimperialismo, junto con las propagandas contrarrevolucionarias de los propagandistas y de la burguesía, de los individuos y de las organizaciones que se desvían del marxismo y traicionan al MLM, la fe de grandes masas de personas al socialismo se ha debilitado junto con sus experiencias. Además, las políticas neoliberales que se aplicaron efectivamente en todo el mundo en la década de 1980 y que se abatieron sobre la clase obrera y los trabajadores en la década de 1990, paralelamente a la remisión de las actividades comunistas y revolucionarias, han provocado una grave desorganización y el alejamiento de los trabajadores y los trabajadores de organizaciones como los sindicatos. El debilitamiento de este terreno que conlleva ventajas significativas de la organización de las fuerzas comunistas y revolucionarias y el fortalecimiento del dominio de los entendimientos dentro del sistema dentro del entendimiento existente causó el debilitamiento de los lazos con las masas. Dentro de este período, aunque hemos sido testigos de grandes manifestaciones de masas, acciones de obreros y campesinos y sectores de la sociedad que tienen agravios hacia el sistema dado, debido a que las fuerzas comunistas no pudieron existir activamente y convertirse en una fuerza efectiva en estos movimientos en el sentido real de la palabra, estos movimientos han permanecido como movimientos que no crearon disturbios dentro del sistema entero, que no crearon amenazas contra el sistema entero, y permanecieron como movimientos que liberaron la energía sin obtener resultados. También hoy, en varias partes del mundo, se están produciendo movimientos de masas similares, pero los resultados obtenidos son esencialmente los mismos. Por otro lado, estos movimientos demuestran que una vez que se crea una dirección adecuada y de esta o aquella manera se canaliza la dinámica de estas masas que tienen agravios graduales hacia el sistema hacia una dirección adecuada, existen posibles oportunidades de obtener resultados a favor del frente revolucionario en el corto plazo. Los movimientos de masas en varios lugares del mundo al mismo tiempo son significativos en el sentido de que muestran la dinámica existente y gradualmente acumulada contra el sistema. Las masas oprimidas están en busca de una solución sin embargo la falta del sujeto comunista también se siente profundamente.

Aunque la rabia y las reacciones de la clase obrera y de los trabajadores oprimidos contra el sistema capitalista imperialista dado se transforman de vez en cuando en acciones y resistencias que se derraman en las calles, la energía que surge de las masas todavía no se ha fusionado con las fuerzas del MLM. El movimiento y la lucha de la clase obrera y de los trabajadores están encerrados en el interior del sistema bajo las actividades y la dirección de las organizaciones revisionistas reformistas y del interior del sistema en una medida significativa.

Esta situación objetiva, a pesar de traer grandes desafíos en la continuación de la lucha por la revolución y el socialismo de los MLM, en varios lugares del mundo, los MLM y varias fuerzas revolucionarias han seguido luchando contra el sistema capitalista imperialista no cediendo a las condiciones dadas. Particularmente los revolucionarios proletarios que insisten en la línea ideológica y práctica del MLM continuaron su lucha levantando la bandera del MLM en alto en varias partes del mundo, en Perú, en Nepal, en la India y en Turquía y han logrado avances significativos. Como todos sabemos, mientras que el PCP bajo la dirección del Presidente Gonzalo en Perú había hecho florecer de nuevo nuestras esperanzas, junto con la captura de Gonzalo y de importantes dirigentes del PCP, a raíz del “accidente de carretera” que tuvo lugar se produjo un grave retroceso. La guerra popular en Nepal iniciada en 1996 volvió a hacer florecer nuestras esperanzas. La línea colaboracionista de la dirección maoísta del Partido Comunista de Nepal al hacer de las conquistas de la revolución un regalo a la burguesía ha causado un gran desperdicio de una importante oportunidad. Por otra parte, nuestro Partido, el TKP/ML tiene un período de altibajos en términos de guerra popular. Debido a razones tales como las pérdidas experimentadas en el nivel de liderazgo de vez en cuando y no administrar adecuadamente el proceso de vez en cuando, a pesar de una persistencia ininterrumpida hacia la Guerra Popular no ha sido adecuadamente eficaz. En los últimos años, el PCI(M) que continúa la Guerra Popular en la línea del MLM sigue un curso consistente de progreso. Aparte de estos partidos y organizaciones, también podemos hablar del CPP que es tímido respecto a dirigirse al poder y su línea de búsqueda constante de reconciliación a pesar de su lucha armada de hecho y su posesión de una fuerza y actividades armadas significativas. Por más que se defina como maoísta, el PCP que ideológicamente tiene una línea más bien tercermundista, a pesar de su gran fuerza está lejos de ser una inspiración para la revolución mundial. Los movimientos de liberación social y nacional que libran la lucha armada, salvo los que se definen como MLM o con el Pensamiento Mao Zedong, se han anclado esencialmente en una línea “reformista armada” y han abrazado una dirección en la línea reconciliadora-pacifista. Los grandes movimientos guerrilleros como el PKK y las FARC, en la etapa dada al optar por la reconciliación con la burguesía, por no hablar de la preservación de las ganancias que han obtenido, ¡ni siquiera pueden proteger sus vidas! Aunque el PKK tiene la ventaja de luchar en el Kurdistán de los cuatro lados, su línea de reconciliación-paz hoy tropieza en gran medida y experimenta serios desafíos. Debemos subrayar que los problemas visibles en el cuadro dado de estos movimientos se deben a los resultados de sus líneas políticas reconciliadoras y pacíficas hacia los poderes dominantes y no a las derrotas o regresiones militares.

Por otro lado los desarrollos en el otro frente de este cuadro consolidan las esperanzas hacia el futuro para el proletariado y los pueblos oprimidos-explotados. En la lucha por la realización de la revolución mundial del proletariado internacional en varias partes del mundo se están construyendo partidos y organizaciones del MLM, en este sentido podemos hablar de una tendencia positiva. Estos desarrollos refuerzan nuestras esperanzas hacia el futuro y nos fortalecen. Junto con la maduración gradual de las condiciones objetivas, tenemos una fuerte fe y esperanza en que estos partidos y organizaciones avanzarán una vez que actúen con una correcta línea ideológico-práctica y organizativa y debemos afirmar que sí nos preocupamos por ellos. La necesidad de la clase obrera y de las masas trabajadoras oprimidas a los MLM se hace sentir como una necesidad urgente cada día que pasa. En la medida en que logremos caminar en una línea correcta y en un camino práctico correcto, nos será posible dirigir a las masas populares que experimentan graves problemas con el sistema, que se vuelcan a las calles, que son objeto de ataques violentos de las fuerzas del Estado y dotarlas de la perspectiva orientada al poder político con el mando del MLM. Para ello, necesitamos conocer bien el sistema capitalista imperialista en el que vivimos, las contradicciones que lo crean, las contradicciones de clase, el terreno sobre el que nos levantamos, las formas e instrumentos de nuestra lucha, nuestras orientaciones tácticas y estratégicas, nuestros amigos, nuestros enemigos, etc. En este sentido, tenemos que plantear y presentar nuestras opiniones y críticas respecto al Proyecto elaborado con la voluntad de construir unidades sobre un terreno más correcto con las fuerzas dinámicas y existentes que están implicadas en la lucha de clases con el mando del MLM en la marcha del proletariado por la revolución popular, el socialismo y el comunismo.

Hay puntos en los que no estamos de acuerdo en el borrador preparado. Tomamos tanto la definición de estos puntos de separación como la presentación de nuestra comprensión sobre estos puntos de separación como una responsabilidad que el proletariado internacional carga sobre nuestro Partido. Tomamos la discusión de las diferencias que surgen de varios temas entre los MLM como un objetivo para fortalecer nuestra unidad. Esperamos que esta discusión e intercambio de opiniones sirva para este propósito.

A) SOBRE EL IMPERIALISMO, EL ANÁLISIS DE LA ÉPOCA Y LA CONTRADICCIÓN FUNDAMENTAL

Las contradicciones fundamentales en el mundo se mencionan en dos secciones separadas del proyecto preparado:

“Partiendo de la tesis de Lenin, se evalúa que las relaciones económicas del imperialismo constituyen la base de la situación internacional actual. A lo largo del siglo XX, esta nueva fase del capitalismo, su fase superior y final, ha sido completamente definida, y que la división del mundo entre países oprimidos y opresores es un rasgo distintivo del imperialismo. Por lo tanto, para entender la situación actual, no podemos partir de la contradicción fundamental del capitalismo, ya que estamos en su fase superior y final, el imperialismo.

En el mundo actual existen tres contradicciones fundamentales:

Primera contradicción: entre las naciones oprimidas, por un lado, y las superpotencias y potencias imperialistas, por otro. Esta es la contradicción principal en el momento actual y, al mismo tiempo, la contradicción principal de la época. El mundo está dividido, por un lado, en un gran número de naciones oprimidas, que son países coloniales o semicoloniales, estos últimos con soberanía o independencia formal, sometidos económica, política y culturalmente al imperialismo; por otro lado, hay un puñado de potencias imperialistas, ya sean superpotencias o potencias, en cualquier caso, naciones opresoras.

Segunda contradicción: entre el proletariado y la burguesía de los países imperialistas.

Tercera contradicción: interimperialista. Como enseñó Lenin, el imperialismo no es uno, hay diferentes países imperialistas. Es decir, hay potencias y superpotencias imperialistas que se reparten el mundo entre ellas según su equilibrio de poder económico, político y militar; un equilibrio de poder que cambia todo el tiempo y se desarrolla en connivencia y contienda.”

Igualmente en otra sección dice:

Para valorar el mundo en esta Nueva Era, vemos que se expresan cuatro contradicciones fundamentales 1) la contradicción entre el capitalismo y el socialismo, la contradicción entre los dos sistemas radicalmente diferentes, abarcará todo este tiempo y será una de las últimas en resolverse, perdurará incluso después de la toma del poder; 2) la contradicción entre la burguesía y el proletariado, es la contradicción entre dos clases opuestas y también persistirá después de la toma del poder, manifestándose en múltiples formas ideológicas, políticas y económicas hasta su solución cuando entremos en el comunismo; 3) las contradicciones interimperialistas son las contradicciones entre los imperialistas por la hegemonía mundial y se da en entre las propias superpotencias, en entre las superpotencias y potencias imperialistas y en entre las propias potencias imperialistas, esta contradicción se resolverá en la época de los 50 a 100 años; 4) la contradicción naciones oprimidas e imperialismo, es decir, la lucha de las naciones oprimidas por la liberación para destruir al imperialismo y a la reacción, cuya solución se enmarca también dentro de los 50 a 100 años, es la contradicción histórica principal durante todo este tiempo; pero, cualquiera de las cuatro contradicciones fundamentales puede convertirse en principal según las circunstancias específicas de la lucha de clases, temporalmente o en determinados países, pero la contradicción histórica principal volverá a expresarse como tal, hasta su completa resolución.

Estos análisis desde distintos ángulos de diferencia requieren evaluaciones. Evaluamos la época en la que nos encontramos como “El imperialismo y la época de las revoluciones proletarias”. En nuestra época el proceso revolucionario en todo el mundo es el proceso de la revolución mundial proletaria. Y la contradicción fundamental que marca este período es la contradicción entre el trabajo y el capital. El proletariado lleva sobre sus hombros el deber de resolver esta contradicción mediante la revolución. De la contradicción trabajo-capital, que es la contradicción fundamental del proceso de la revolución proletaria mundial, surge un conjunto de contradicciones principales en todo el mundo. He aquí estas contradicciones:

La contradicción entre los pueblos oprimidos y el imperialismo
La contradicción entre el proletariado y la burguesía
La contradicción entre los Estados imperialistas

No consideramos la contradicción entre “capitalismo y socialismo” que aparece en el borrador entre las principales contradicciones basadas en las condiciones actuales. Estamos pasando por un período en el que vemos que se están produciendo y completando los retornos del socialismo. Aunque la lucha por el socialismo se sigue librando como una lucha viva y dinámica, también existe la realidad de la inexistencia de un sistema socialista establecido donde el proletariado no tiene el poder en ningún país. Tenemos la opinión de que esta contradicción debe ser definida y no debe ser colocada entre las contradicciones del mundo. En este contexto, no la definimos en un nivel de poder, oportunidad e influencia que se colocaría junto con las contradicciones principales. En consideración con las nuevas contradicciones que surgen de la lucha y el proceso justo ahora, es decir la no existencia de un sistema socialista actual, no sería objetivo dar un lugar a tal análisis de contradicción en la categorización de contradicciones prominentes en este período. No podemos establecer contradicciones con nuestras intenciones y deseos. Las contradicciones deben determinarse de acuerdo con la situación dada y debemos establecer una línea de lucha acorde. Considerar esta contradicción entre las contradicciones principales no es correcto, científico y realista.

Además de esto, hay para los análisis de las contradicciones fundamentales en el proyecto. A continuación, basándonos en el planteamiento filosófico del camarada Mao, a través de una discusión sobre el manejo de las contradicciones, pretendemos exponer los errores de este planteamiento. El tema de la contradicción fundamental, la contradicción principal y las contradicciones principales en el proyecto y su manejo no es compatible con la ley de la contradicción del MLM. Incorpora un enfoque que crearía una confusión de conciencia en la comprensión de un proceso complejo, un problema.

No es posible permanecer en el campo del MLM sin designar la realidad de que nuestra época es la época del imperialismo y de las revoluciones proletarias.

La época del imperialismo y de las revoluciones proletarias se concretó en la realidad con la Revolución de Octubre y el proceso que se ha desarrollado desde entonces se ha configurado como el proceso de las revoluciones proletarias contra el imperialismo y el reaccionarismo mundial. El proceso de revoluciones que se inició con la Revolución de Octubre de 1917 obtuvo enormes avances habiendo creado potencias socialistas en más de un tercio del mundo. Este período de avances y triunfos terminó con retornos sucesivos en los países socialistas. Las revoluciones retrocedieron. Sin embargo, ¿ha terminado la época? No, no ha terminado. En la marcha histórica, en el camino que recorre el proletariado se trata de regresiones y paradas temporales. La época no ha cambiado sin embargo en el movimiento del proletariado que marcó la época relativa desciende; se han observado pausas y regresiones. Sólo las condiciones de la lucha de clases y los elementos que desempeñan el papel catalizador en la aceleración de estas condiciones definirán cuánto durará esta ola descendente de la revolución y cuándo volverá a ascender.

Desde nuestra perspectiva, ya que la época en la que nos encontramos es la “Época del Imperialismo y las Revoluciones Proletarias”, nuestro análisis de las contradicciones fundamentales que marca esta época es diferente a las contradicciones fundamentales planteadas en el Proyecto. Hacemos nuestro el planteamiento expuesto en el X Congreso del PCC que dice: “ha habido inmensos cambios en el mundo desde la muerte de Lenin pero la época no ha cambiado”. En este sentido defendemos que nuestra época sigue siendo “la Época del Imperialismo y de las Revoluciones Proletarias”.

El “análisis de época” que figura en el Proyecto es incorrecto. No tiene sentido definir nuestra época sólo como “la época de las revoluciones proletarias”, esto afirma una parte del fenómeno y no el todo. Cuando se hace tal definición la primera pregunta que aparece en la mente es que, ¿dónde está la otra pieza del fenómeno, es decir, la contradicción? ¿A qué sistema de dominación que engloba lo económico, lo social, lo político, lo administrativo, lo institucional, etc., son las revoluciones proletarias la obligación de intervenir? ¿Por qué se habla de revoluciones proletarias antes del capitalismo y de revoluciones proletarias de nuestra época? ¿A qué sistema son contrarias las revoluciones proletarias como nuestra alternativa? Podemos seguir con estas preguntas.

En segundo lugar, el defecto inicial que no se ve en el Borrador y que provoca resultados torcidos es partir de “un imperialismo sin capitalismo”. Este enfoque que arranca el problema de las fuerzas productivas y de las relaciones de producción y no trata la agresión imperialista en este terreno está fuera del marxismo-leninismo-maoísmo.

En tercer lugar, una vez más, el apartado sobre la contradicción fundamental en el mundo y las contradicciones que aparecen posteriormente es también problemático y no expresa la realidad de forma correcta y completa. En el Borrador se enuncian las contradicciones en el mundo y como contradicción fundamental se determina “la contradicción entre los pueblos y naciones oprimidos y el imperialismo”. Este tipo de análisis de la contradicción fundamental no se ajusta a las realidades universales del MLM.

En cuarto lugar, hay algunas distinciones agudas entre los imperialistas, (como la superpotencia y las potencias) y desde nuestra perspectiva estas “distinciones agudas” corresponden a una comprensión problemática en términos de imperialismo.

Este es nuestro enfoque con respecto a los puntos de objeción que hemos mencionado como tema principal más arriba:

Para llegar a una comprensión y a una conclusión respecto a la época en la que vivimos y a las características fundamentales de esta época y sus contradicciones fundamentales, necesitamos inicialmente mirar la realidad de la época.

“…Confío en que este folleto ayude al lector a comprender la cuestión económica fundamental, la de la esencia económica del imperialismo, pues si no se estudia esto, será imposible comprender y valorar la guerra moderna y la política moderna”.

Este énfasis que hace Lenin en el prefacio de la edición rusa de “El imperialismo, fase superior del capitalismo” de abril de 1917 es significativo. Es significativo y obligatorio para comprender correctamente los incidentes sociales significativos, las guerras de división que de vez en cuando toman una forma militar y las causas de los movimientos obreros y trabajadores de la época, y para analizar todo el fenómeno sobre la base de los desarrollos y conflictos, para captar la esencia de la cuestión y situar la lucha por el poder del proletariado en los fundamentos correctos.

En el programa del RSDLP de mayo de 1917 el imperialismo se define así “El capitalismo mundial, ahora, aproximadamente desde el comienzo del siglo XX ha alcanzado la etapa del imperialismo. La era del imperialismo o del capital financiero, es una economía capitalista muy avanzada en la que las unidades capitalistas monopolistas, los sindicatos, los cárteles, los trusts adquieren una importancia determinante, el capital bancario inmensamente concentrado se conecta con el capital industrial, la exportación de capital a países extranjeros alcanza extensiones inmensas, todas las tierras del mundo se reparten entre los países más ricos y el reparto financiero del mundo comienza entre los trusts internacionales.

La definición de imperialismo que reconocen los marxistas (MLM) la hace Lenin. En su obra “El imperialismo, fase superior del capitalismo”, la fase superior del capitalismo, es decir, el proceso del imperialismo se describe a través de las líneas principales que se mencionan a continuación con sus características fundamentales.

“(1) la concentración de la producción y del capital se ha desarrollado a un nivel tan alto que ha creado monopolios que desempeñan un papel decisivo en la vida económica; (2) la fusión del capital bancario con el capital industrial, y la creación, sobre la base de este “capital financiero”, de una oligarquía financiera; (3) la exportación de capital, a diferencia de la exportación de mercancías, adquiere una importancia excepcional; (4) la formación de asociaciones capitalistas monopolistas internacionales que se reparten el mundo entre ellas, y (5) se completa el reparto territorial de todo el mundo entre las mayores potencias capitalistas.”

El camarada Stalin, en su obra traducida al turco con el título “Los fundamentos del leninismo” al hablar del leninismo y de las características distintivas del leninismo afirma lo siguiente en relación con nuestra discusión

“La primera contradicción es la contradicción entre el trabajo y el capital. El imperialismo es la omnipotencia de los trusts y sindicatos monopolistas, de los bancos y de la oligarquía financiera, en los países industriales. En la lucha contra esta omnipotencia, los métodos habituales de la clase obrera -sindicatos y cooperativas, partidos parlamentarios y lucha parlamentaria- han demostrado ser totalmente inadecuados. O te pones a merced del capital, llevas una existencia miserable como antaño y te hundes cada vez más, o adoptas una nueva arma: esta es la alternativa que el imperialismo plantea a las grandes masas del proletariado. El imperialismo lleva a la clase obrera a la revolución.

La segunda contradicción es la que existe entre los diversos grupos financieros y las potencias imperialistas en su lucha por las fuentes de materias primas, por el territorio extranjero. El imperialismo es la exportación de capital a las fuentes de materias primas, la lucha frenética por la posesión monopólica de estas fuentes, la lucha por un nuevo reparto del mundo ya dividido, una lucha librada con especial furia por los nuevos grupos financieros y potencias que buscan un “lugar bajo el sol” contra los viejos grupos y potencias, que se aferran tenazmente a lo que han arrebatado. Esta lucha frenética entre los diversos grupos de capitalistas es notable porque incluye como elemento inevitable las guerras imperialistas, las guerras por la anexión de territorios extranjeros. Esta circunstancia, a su vez, es notable porque conduce al debilitamiento mutuo de los imperialistas, al debilitamiento de la posición del capitalismo en general, a la aceleración del advenimiento de la revolución proletaria y a la necesidad práctica de esta revolución.

La tercera contradicción es la que existe entre el puñado de naciones gobernantes y “civilizadas” y los cientos de millones de pueblos coloniales y dependientes del mundo…

Tales son, en general, las principales contradicciones del imperialismo que han convertido el viejo capitalismo “floreciente” en un capitalismo moribundo.” (Los fundamentos del leninismo/Stalin)

Como el imperialismo convierte cada pedazo del mundo en un anillo de la cadena imperialista, inevitablemente ha creado la oportunidad de romper la cadena a través de las contradicciones que agudizó inmensamente. La contradicción fundamental del capitalismo se ha agudizado aún más con la inmensa socialización de la producción y la concentración de la propiedad de los medios de producción en manos de unos pocos grupos de capital financiero. El período de libre competencia ya no existe; el capitalismo ha llegado a su etapa final. La característica más fundamental del capitalismo en la etapa del imperialismo es su naturaleza parasitaria y podrida.

El análisis del camarada Lenin sobre el imperialismo sigue siendo válido hasta hoy. Nos encontramos con opiniones que plantean la idea de que el análisis del imperialismo que presenta el camarada Lenin de manera cristalina ha envejecido y es inadecuado para expresar la etapa que ha alcanzado hoy debido al gran avance de la técnica y las ciencias, las variaciones en los modelos de producción y el gran desarrollo de los medios de comunicación, etc. Aquí sólo podemos hablar de desarrollo, profundización y mayor aceleración del movimiento del capital, no de cambio. Los desarrollos de la técnica y de las ciencias que evolucionan de manera que sirven al dominio de la burguesía y a sus intereses, no han servido más que para fortalecer el poder dominante, es decir, el capital financiero, profundizando la explotación y extendiendo sus actividades a los puntos más alejados del mundo. El poder de los monopolios se ha incrementado y ha provocado una concentración cada vez mayor del poder y del capital en manos de menos monopolios. Vemos la concentración de capital en manos de menos monopolios a través de la lista anual de las empresas más ricas y caras o de estadísticas como las 500 empresas más grandes del mundo. Esta concentración de la producción y la acumulación de capital al mismo tiempo profundiza las contradicciones, aumenta la explotación y crea una nueva dimensión en la búsqueda de nuevos mercados. Además de esto, los períodos de las crisis del capital financiero imperialista y de la producción se acortan y hoy en día, esta situación constante de las crisis se ha convertido en un producto del curso natural del desarrollo de las relaciones de producción imperialistas capitalistas. Esta situación provoca la intensificación de todas las contradicciones, su profundidad y el deber ineludible del imperialismo; es decir, ser su propio enterrador.

Vemos lo significativo que es que el camarada Lenin señale hacia el capital financiero y los monopolios cómo el capital financiero y los grupos monopolistas intervienen en el sistema no sólo a través de la explotación económica sino también política y prácticamente en la mayoría de los países del mundo y lo fundamental y determinante de un actor que se ha convertido como para organizar golpes militares con el fin de la subsistencia de sus políticas de explotación económica.

En consecuencia las características fundamentales y las contradicciones fundamentales de la época que vivimos no han cambiado, por el contrario las actividades del capital financiero y de los monopolios se han hecho más vivas en todos los poros del sistema de explotación y opresión. Si queremos librar la lucha contra el imperialismo capitalista sobre bases correctas y cambiar el mundo a favor de la clase obrera y de los trabajadores de manera correcta, entonces tenemos que definir la realidad correctamente. Los MLM no pueden nombrar el fenómeno que desean cambiar a través de las definiciones que hacen con sus intenciones. El cambio y la transformación de la realidad sólo pueden hacerse partiendo de la realidad. Nuestra guía debe ser el MLM. En este sentido es imperativo que volvamos la cara hacia el camarada Mao.

Es la ley de la contradicción la que se hace patente en el camarada Mao, el representante del MLM que reconocemos como la tercera etapa del marxismo. Es su método de pensamiento y de resolución al que atribuye un significado especial en su tratamiento de todas las cuestiones ideológicas, teóricas, políticas, económicas, militares y prácticas.

Es imperativo designar las contradicciones dadas, establecer los aspectos esenciales y secundarios de las contradicciones con toda su claridad y operar un proceso sobre esta base en cada etapa de la lucha del proletariado en su guerra de clases y en la lucha por tomar y preservar el poder político. Este ha sido el método de solución del Presidente Mao, el gran Maestro del proletariado y de todos los demás maestros comunistas respecto a todos los temas. Se trata de designar el anillo principal que determina todos los demás fenómenos e incidentes, que les da forma, que dirige su existencia y curso y es centrarse en el anillo principal. La época en que vivimos es la del imperialismo y las revoluciones proletarias. Este análisis es el resultado concreto del mundo en que vivimos, del curso del desarrollo de la historia humana, del modo de producción dominante y de las relaciones y contradicciones de clase. La realidad debe ser descrita a partir de fenómenos concretos, no a través de nuestras intenciones. Además, desde la perspectiva del MLM que tiene el objetivo y la pretensión de dirigir la lucha de clases, de darle forma y en definitiva de crear el poder político del proletariado y mantenerlo vivo es imprescindible describir la realidad sobre el principio del análisis concreto de las condiciones concretas, esto es lo que da sentido a nuestra existencia. Nuestras designaciones y definiciones proyectan nuestra ubicación sobre la que nos situamos en la arena de la lucha de clases. Ponemos las fuerzas productivas y las relaciones de producción en nuestros análisis respecto a la lucha de clases y la vemos sobre la base de las contradicciones de clase que se concretan sobre esta realidad. El surgimiento, la toma de forma, la diferenciación de otras teorías y la representación de la realidad del marxismo se levanta exactamente sobre esta base.

En el borrador preparado, nuestra época se define como la “Época de las Revoluciones Proletarias”. Esta es una definición deficiente y expresa sólo un lado de las contradicciones. El proceso de las revoluciones proletarias había aparecido como la resolución de la contradicción de la época en la que el capitalismo tomó el carácter de imperialismo. El capitalismo dio origen a las dos clases antagónicas de la historia y la contradicción que se concreta en estas dos clases que es diferente de las luchas de clases del pasado por primera vez en la historia se convirtió en el terreno de la batalla definitiva que acabará con las dominaciones que se habían conformado a través de la explotación. La diferencia y el significado del papel histórico del proletariado, que es diferente de todas las masas y clases oprimidas y explotadas, nació en este terreno en los miles de años de historia de la humanidad. El hecho de que el proletariado sea el sepulturero de la burguesía surge en este terreno. Hablamos de la contradicción de clases que tendrá como objetivo acabar con el sistema de explotación ahora, no de la sustitución de un sistema de explotación por otro en cada giro de la historia como en la transición de la sociedad comunal primitiva a la sociedad esclavista, de la sociedad feudal a la sociedad capitalista. En consecuencia, la época que se denomina la época de la revolución proletaria es el nombre del terreno en el que el sistema capitalista evoluciona hacia el imperialismo y en el que la resolución de la contradicción emergente desde la perspectiva de las masas explotadas y oprimidas se convierte en la liberación definitiva de las diversas formas de explotación de la dominación que duraron miles de años. Sería una definición inútil hablar de revoluciones proletarias sin hablar de imperialismo y hablar de imperialismo sin hablar de capitalismo y hablar de burguesía sin hablar de proletariado.

Para aclarar esta cuestión es útil recurrir al camarada Mao, que expuso la ley de la contradicción de la forma más avanzada:

“Cuando Marx y Engels aplicaron la ley de la contradicción de las cosas al estudio del proceso socio-histórico, descubrieron la contradicción entre las fuerzas productivas y las relaciones de producción, descubrieron la contradicción entre las clases explotadoras y explotadas y también la contradicción resultante entre la base económica y su superestructura (política, ideología, etc.), y descubrieron cómo estas contradicciones conducen inevitablemente a diferentes tipos de revolución social en diferentes tipos de sociedad de clases.

Cuando Marx aplicó esta ley al estudio de la estructura económica de la sociedad capitalista, descubrió que la contradicción básica de esta sociedad es la contradicción entre el carácter social de la producción y el carácter privado de la propiedad. Esta contradicción se manifiesta en la contradicción entre el carácter organizado de la producción en las empresas individuales y el carácter anárquico de la producción en la sociedad en su conjunto. En términos de relaciones de clase, se manifiesta en la contradicción entre la burguesía y el proletariado… La contradicción en el sistema capitalista entre el carácter social de la producción y la propiedad privada de los medios de producción es común a todos los países donde existe y se desarrolla el capitalismo; en lo que respecta al capitalismo, esto constituye la universalidad de la contradicción. Pero esta contradicción del capitalismo sólo pertenece a una determinada etapa histórica del desarrollo general de la sociedad de clases; en cuanto a la contradicción entre las fuerzas productivas y las relaciones de producción en la sociedad de clases en su conjunto, constituye la particularidad de la contradicción… puesto que lo particular está unido a lo universal y puesto que tanto la universalidad como la particularidad de la contradicción son inherentes a todo… cuando estudies un objeto, trata de descubrir tanto lo particular como lo universal y su interconexión, de descubrir tanto la particularidad como la universalidad y también su interconexión dentro del propio objeto, y de descubrir las interconexiones de este objeto con los muchos objetos que hay fuera de él….“

¿Cuál es la contradicción fundamental? Es la que marca el proceso. Así como la contradicción principal marca la etapa existente del del proceso, la contradicción fundamental se proyecta como la contradicción que da toda su calidad a todo el proceso que se compone del total de etapas. A saber, la contradicción fundamental es la contradicción que existe en el curso del desarrollo de una cosa, que determina la calidad del proceso, que continúa su existencia a lo largo del proceso, que lleva a cabo la finalización de la resolución a través de la concentración del proceso y sus contradicciones. Una vez más, la contradicción fundamental es la contradicción entre las fuerzas que representan lo nuevo y lo viejo. Cuando se considera desde la perspectiva de la Revolución de Nueva Democracia la contradicción fundamental encuentra su base en la contradicción entre las tres montañas que representan lo viejo; el imperialismo, el capitalismo comprador y los terratenientes y las grandes masas populares, toma su carácter de aquí y se concentra en la resolución de esta contradicción. Esta contradicción fundamental le da un carácter bifronte a la Revolución de Nueva Democracia; en primer lugar “la revolución nacional” debido al imperialismo y en segundo lugar la revolución democrática debido a las contradicciones feudales. Se trata de una situación causada por la calidad semicolonial y semifeudal de un país, es decir, debido a la alianza establecida por el imperialismo y el feudalismo. Una vez designadas las contradicciones fundamentales entre una serie de contradicciones complejas que marcan el proceso, se determinan las contradicciones que crea esta estructura socioeconómica. Dentro de este contexto algunas contradicciones particulares son:

La contradicción entre el feudalismo y las masas populares
La contradicción entre las masas populares y el imperialismo, y además
La contradicción entre las clases dominantes reaccionarias
La contradicción entre burguesía y proletariado

También hay contradicciones menos significativas además de las mencionadas anteriormente, sin embargo, estas cuatro contradicciones cobran protagonismo como cuatro contradicciones principales en los países semicoloniales y semifeudales. Una de estas contradicciones influye tanto en algunas contradicciones particulares como en todas las demás, rige su curso; las determina y las afecta. Exactamente esto aparece ante nosotros como la contradicción principal. No ser capaz de determinar las contradicciones principales entre las contradicciones reúne lo que el camarada Mao afirma como “estar perdido en la niebla, no ser capaz de comprender la esencia de la cuestión”. Naturalmente, esta situación conlleva la no comprensión del lado de la contradicción principal que juega un papel principal, que determina todas las demás contradicciones, que las influye y subyuga, y el mal manejo y la incorrecta definición del proceso de la revolución social. Paralelamente a la determinación de la contradicción fundamental, la contradicción principal en países como el nuestro puede tener a veces una apariencia compleja. En las condiciones en que la invasión directa del imperialismo no es el caso de que haya una situación de semi-invasión, la contradicción principal se da entre el feudalismo y las masas populares. Las exigencias democráticas de la revolución determinan todas las demás contradicciones y las dirige. En el caso de una invasión imperialista la contradicción principal cambia y la contradicción entre el imperialismo y las masas populares en las condiciones de la invasión se convierte en la contradicción principal.

En circunstancias normales, es decir, en los países que no dependen del imperialismo, una vez más, los países capitalistas modernos de hoy, la contradicción fundamental es la contradicción trabajo-capital; la contradicción entre la burguesía que representa las fuerzas reaccionarias y el proletariado que representa lo nuevo. En estos países, esta contradicción fundamental como contradicción principal, excluyendo las circunstancias de la guerra imperialista y las condiciones de invasión, dirige todas las demás contradicciones y las rige a lo largo del proceso. La contradicción entre el trabajo y el capital/la burguesía y el proletariado desempeña el papel de contradicción fundamental y principal que ha de resolver la contradicción social.

También en los países semicoloniales y semifeudales, en los inicios del proceso de evolución social, es decir, en los momentos en que el cerco económico, político, cultural y militar del imperialismo aún no encadena a estos países, la contradicción fundamental en el proceso de progreso económico y social era la contradicción entre el sistema feudal que se levanta sobre el núcleo del campesinado/terrateniente y las grandes masas populares. Al mismo tiempo, ésta era también la contradicción principal del período porque era un período en el que el imperialismo capitalista no había tomado todavía el país bajo su control económico y financiero como contradicción externa y un período en el que no había entrado todavía en una alianza histórica con las fuerzas feudales y la burguesía comercial que no había entrado todavía en una relación de dependencia. Sin embargo, antes de la finalización del proceso histórico de cada economía nacional para convertirse en una acumulación nacional interna y un sistema cerrado interno, el proceso de convertirse en un anillo en la cadena del capitalismo-imperialismo mundial se había convertido. La capitalización del proceso fue destruida, se han hecho dependientes, la dinámica interna se había derrumbado, y a saber, el proceso de colonialismo o semicolonialismo se generalizó y adquirió un carácter típico. Dentro de la relación colonial y semicolonial que son dependientes y están conectadas al capitalismo-imperialismo, la relación capitalista que evoluciona y se desarrolla en el interior, especialmente en la etapa en que el capitalismo competitivo evolucionó al imperialismo, para las clases enemigas que representan las relaciones de producción más reaccionarias, se convirtió en el terreno material para una alianza reaccionaria que el imperialismo determina. Una alianza en la que la burguesía usurera-comercial que reclama el papel de agente del imperialismo adquiere la cualidad de burocrático-comprador y toda la explotación y relación social se apoya en las fuerzas feudales que mantienen su dominio y gobierno. Esta relación y alianza que determina el imperialismo lo convierte en un sirviente compatible que mantiene a las fuerzas burguesas y feudales vivas, que las alimenta y al mismo tiempo a través de estas fuerzas realiza todos sus intereses económicos-políticos-culturales-militares etc. en el mercado que estableció la dominación. Dentro de este marco, como un poder externo que desea implacablemente despejar su camino para su capital con su dominio en el mercado a través de tales alianzas tiene lugar dentro de todas las contradicciones políticas y sociales. Esta alianza determinada, dirigida y conducida por el imperialismo se ha convertido en parte de la contradicción fundamental y de todo el proceso revolucionario como un enemigo a vencer frente a las revoluciones de dichos países. La contradicción antiimperialista y la consiguiente revolución antiimperialista se han convertido en una necesidad. Además de su posicionamiento general y sus intereses, debido a sus intereses concretos y privados, la orientación y debido a una serie de razones el imperialismo puede llevar su semi-invasión, es decir el semi-colonialismo a una invasión completa, es decir el colonialismo. Esta situación se realiza como un estado y un desarrollo que ocurre dentro de la contradicción fundamental de tales países. Sin embargo, tal situación se considera como una nueva etapa dentro de la contradicción fundamental que está determinada por ella, no como una nueva situación que cambia la contradicción fundamental. En este caso, la contradicción rectora, directora y determinante, es decir, la contradicción principal, sufre cambios.

En estos países, como el feudalismo es la base económica, política y social del imperialismo y como el imperialismo es la base que mantiene vivo el feudalismo y lo sostiene, la lucha contra el imperialismo y la lucha contra el feudalismo son inseparables y, en consecuencia, el deber de la revolución nacional y democrática unifica y da carácter al proceso. A veces una, a veces las dos contradicciones que incorporan dos lados y que aparecen frente a nosotros como la contradicción fundamental debido a la presión de las circunstancias del momento, se convierten en la contradicción principal de la etapa única. Se entiende que la base antiimperialista y antifeudal debido al semicolonialismo y al semifeudalismo da sus caracteres al proceso hasta la finalización del proceso de la Revolución Democrática y al mismo tiempo dependiendo de la etapa dada de la revolución, cada una de las dos se convierte en la contradicción principal.

En el análisis de la contradicción, es muy importante entender y comprender al camarada Mao, esclarecedor en cuanto a cómo debemos ver el tema de la contradicción como MLM.

En consecuencia, podemos enunciar las contradicciones fundamentales y principales como tales:

La contradicción trabajo-capital es la contradicción fundamental que marca la “época del imperialismo y las revoluciones proletarias” y le da su calidad. Todas las demás contradicciones se levantan sobre este terreno. He aquí las contradicciones principales del proceso que está determinado por la contradicción fundamental en esta etapa única de nuestros días.

La contradicción entre el imperialismo y los pueblos oprimidos
La contradicción interimperialista
La contradicción entre el proletariado y la burguesía

No consideramos correcto el análisis de una contradicción principal en el mundo. Como hemos definido anteriormente, la contradicción principal es la que determina, dirige y subyuga a todas las demás contradicciones. Da su color a un proceso, a una etapa y determina la calidad de la revolución. El análisis de la contradicción principal es una necesidad para captar el anillo ain de un proceso revolucionario, es decir, para realizar una revolución. La revolución proletaria mundial se va a desarrollar, a madurar y a lo largo de este proceso en un momento dado se va a unificar como resultado de un proceso complejo, diverso, de revolución y de contradicciones que difieren en todos y cada uno de los países. Hoy nos encontramos en la etapa de dos tipos de revoluciones proletarias en todo el mundo; la Revolución de Nueva Democracia y la Revolución Socialista. Aunque la Revolución de Nueva Democracia que se aplica a los países semicoloniales y semifeudales es el centro de la tormenta, cada país tendrá procesos únicos de revoluciones. Hacer una contradicción principal a nivel mundial crearía una confrontación de la contradicción única de cada país con la universal y crearía un estado de confusión. El análisis de una contradicción principal a escala mundial para la Revolución Mundial Proletaria encierra el peligro de aislar las contradicciones principales que son propias de cada país y de sus diferentes procesos revolucionarios. El análisis de una contradicción principal en todos y cada uno de los países es necesario, obligatorio y es una necesidad para la revolución mientras que el análisis de una contradicción principal a nivel mundial provocaría resultados peligrosos en las condiciones que “la corriente de la revolución es esencial”. Apartaría al proletariado internacional de la realización de una revolución en su propio país y sobre la base de su propia contradicción social.

El análisis de una contradicción principal mundial provocaría una unilateralidad en la relación entre los procesos revolucionarios de los diferentes países para el proletariado internacional y crearía incomprensión en cuanto a la relación entre los procesos de las revoluciones. Permitiría que apareciera un terreno para distinguir entre lo esencial y lo secundario en cuanto a los diferentes procesos revolucionarios. Eliminaría la responsabilidad de desarrollar revoluciones en todos y cada uno de los países y la posibilidad de basar la revolución en la estructura social única de cada país. Reduciría el internacionalismo a la unilateralidad, crearía caras giratorias que encajan en la contradicción principal que es externa al propio país y llevaría a olvidar la responsabilidad esencial en la propia lucha de clases. Sería descuidar el desarrollo desigual de la ley que experimentan todos y cada uno de los países y sociedades. Por todas estas razones, no hacer un análisis de una contradicción principal mundial, sino hacer un análisis de una contradicción fundamental que caracteriza la época y establece la contradicción fundamental de la revolución proletaria mundial y su calidad, debe ser adoptado como el método correcto.

Lenin, destacando la división del mundo en un grupo de naciones “civilizadas” y naciones oprimidas de cientos de millones de personas como uno de los rasgos más característicos del imperialismo, considera la lucha de las naciones oprimidas en la época del imperialismo como la fuerza sustitutiva de la lucha de la revolución proletaria y a las naciones oprimidas como los aliados internacionales del proletariado. Si los obreros de Europa y América no se hubieran unido en su lucha contra el capital con cientos de millones de esclavos “coloniales” que son oprimidos por el capital estrecha y completamente, el movimiento revolucionario en los países progresistas habría sido en realidad una farsa” dice Lenin que hace un lema del significado y el sentido de esta unidad. Y su lema de “Los trabajadores y los pueblos oprimidos de todos los países se unen” es un valioso legado y una luz que ilumina el camino del movimiento marxista-leninista-maoísta.

B) NUESTRA OPINION SOBRE EL ANALISIS DE QUE “ICM ESTA EN LA ETAPA DE OFENSIVA ESTRATEGICA”

Exponer nuestras opiniones respecto a esta cuestión en referencia a los maestros del MLM serviría para una mejor comprensión y entendimiento del problema que nos ocupa. ¿En base a qué datos los comunistas evalúan su propia situación y la de sus enemigos y en base a qué determinan esencialmente las relaciones de poder? Intentemos inicialmente aclarar el problema en referencia al camarada Mao que ocupa una posición especial en la determinación de las orientaciones estratégicas y tácticas de la lucha de clases además de las características generales de la lucha de clases.

El camarada Mao, que define al imperialismo como “el tigre de papel”, afirma

“Así como no hay una sola cosa en el mundo que no tenga una naturaleza dual (esta es la ley de la unidad de los opuestos), el imperialismo y todos los reaccionarios tienen una naturaleza dual – son tigres reales y tigres de papel al mismo tiempo…. Por lo tanto, el imperialismo y todos los reaccionarios, vistos en esencia, desde un punto de vista a largo plazo, desde un punto de vista estratégico, deben ser vistos como lo que son – tigres de papel. Sobre esta base, debemos construir nuestro pensamiento estratégico. Por otro lado, también son tigres vivos, tigres de hierro, tigres reales que pueden devorar a la gente. Sobre esto, debemos construir nuestro pensamiento táctico” y así proporciona como un enfoque conciso hacia la cuestión y por otro lado afirma en la Reunión de Moscú de Representantes de los Partidos Comunistas y Obreros de 1957:

“Hemos desarrollado durante mucho tiempo un concepto para la lucha contra el enemigo, a saber, que estratégicamente debemos despreciar a todos nuestros enemigos, pero tácticamente debemos tomarlos a todos en serio. En otras palabras, con respecto al conjunto debemos despreciar al enemigo, pero con respecto a cada problema específico debemos tomarlo en serio. Si no lo despreciamos con respecto al conjunto, cometeremos errores oportunistas. Marx y Engels no eran más que dos individuos y, sin embargo, en aquellos primeros días ya declaraban que el capitalismo sería derrocado en todo el mundo. Pero con respecto a problemas específicos y enemigos específicos, si no los tomamos en serio, cometeremos errores aventureros”. Y expresa claramente cómo debemos manejar esta cuestión.

Otro enfoque similar es el siguiente “…Añadamos ahora, de la misma manera, la razón de que todos los revolucionarios exitosos lo son no porque hayan tenido el valor de socavar al enemigo, sino que al mismo tiempo en cada problema particular y en cada batalla determinada tomaron al enemigo en serio y adoptaron un enfoque cuidadoso. En general, los revolucionarios, y especialmente los proletarios, si no lo hacen, no pueden llevar adelante la revolución sin que ésta se tambalee hacia la derecha o hacia la izquierda y es posible que al caer en el error del aventurerismo y hacer que la revolución experimente pérdidas e incluso derrotas. Marx, Engels y Lenin, por el bien de la causa del proletariado en el curso de sus batallas de toda la vida siempre han socavado al enemigo estratégicamente; pero han tomado al enemigo en serio tácticamente. Ellos, de acuerdo con las condiciones concretas, también han luchado contra el aventurerismo de la “izquierda” en dos frentes a la vez. En este sentido, son modelos espectaculares para nosotros”. (Los trabajadores del mundo se unen, Documentos Oficiales del PCC)

Si volvemos al Proyecto una vez más, pensamos que el análisis de que el MCI está en la fase de “ofensiva estratégica” es una valoración exagerada. No cabe duda de que los comunistas deben ser siempre esperanzados y optimistas. Sin embargo, esto no puede llevar a vivir en un mundo imaginario. El estado del movimiento comunista y revolucionario está muy lejos del avance que corresponde a la “ofensiva estratégica” tal como se plantea en el Proyecto. Si tratamos de definir de manera general el frente del movimiento revolucionario y comunista basándonos en el hecho de que el capitalismo es un sistema que se está derrumbando/agotando con las palabras “el imperialismo está en la agonía”, y así parece, debemos darnos cuenta de que esto no es una resolución saludable. Este tipo de evaluación y resolución estaría definiendo la realidad con un solo lado y con la forma más simple de decirlo, no es el método y la perspectiva del MLM. Es posible que el proletariado esté en la fase de ofensiva en términos ideológicos, pero esto también tiene sentido en el sentido de que es el representante del futuro y de la realidad. La profundidad de las contradicciones del sistema capitalista imperialista y de su estado de putrefacción es una realidad visible, sin embargo, también está claro que las fuerzas comunistas y revolucionarias no tienen una posición para abarcar estas contradicciones y dirigirlas al eje de la revolución y del socialismo, para dirigir el movimiento espontáneo o para establecer sus autoridades sobre las masas obreras y trabajadoras. Por otra parte, las fuerzas que libran guerras populares en la línea del MLM tienen una esfera de influencia muy limitada. La guerra popular del PCP que fue llevada a un punto muy serio fue interrumpida por la captura del camarada Gonzalo y de los cuadros dirigentes del PCP por el enemigo, la guerra popular en Nepal bajo la dirección del PCN(M) ha sido neutralizada por la reconciliación con la burguesía y la venta a la burguesía. En el estado actual, la guerra popular llevada a cabo en la India y la lucha que experimenta problemas de línea en las Filipinas y la guerra popular llevada a cabo por nuestro Partido durante largos años son existentes. Además de esto, el nuevo proceso iniciado por nuestros compañeros brasileños es significativo y los esfuerzos de reactivación del PCP son alentadores. Nuevamente, aunque todavía no se ha concretado, la existencia de varios grupos que tienen la pretensión de realizar una línea de Guerra Popular está presente sin embargo ¿es posible hablar de una ofensiva estratégica en consideración con todos estos? Está claro que este análisis es subjetivo, es una resolución que exagera la situación de las fuerzas comunistas y revolucionarias. No basta con justificar la etapa de ofensiva estratégica sólo con la consideración de que somos ideológicamente fuertes, representamos el futuro, la profundidad de las contradicciones de los oprimidos y los explotados con el sistema y el movimiento de masas generalizado en todo el mundo. Todo esto constituye sólo un lado de la contradicción que hay que resolver y muestra que las contradicciones están madurando. El otro lado de la contradicción requiere un fenómeno concreto y es un partido-partido fuerte. Nuestra definición de partidos fuertes es clara; son partidos que tienen relaciones estrechas con las masas, que están organizados de forma generalizada de acuerdo con las condiciones concretas de sus países, que gobiernan las fuerzas armadas y que tienen influencia, etc., sobre la clase obrera y el pueblo trabajador. Es natural que cuando se habla de “una etapa de ofensiva estratégica” en todo el mundo, se entienda la existencia y prevalencia de tales partidos y sus actividades junto con la pérdida de poder del frente contrarrevolucionario y su retroceso. De manera concisa, un proceso que podría ser reconocido como “Ofensiva Estratégica”, en términos de lógica, requiere movimientos muy serios y extensos de las fuerzas de la revolución contra la contrarrevolución. No existe tal situación. No tendría sentido hablar de una ofensiva estratégica mientras el sujeto revolucionario, los partidos del MLM no gobiernen el proceso y organicen y recluten a las masas sobre el eje de la guerra popular y el poder revolucionario claramente, a pesar de lo profunda que es la contradicción entre las clases en todo el mundo. Exagerar nuestra propia situación significa subestimar el poder del enemigo y esto nos llevaría a dejar de lado la vigilancia contra el enemigo, a ignorar la realidad concreta y a abrazar posiciones políticas, organizativas y prácticas que quedan fuera de la realidad. Los términos defensa estratégica, equilibrio estratégico y ofensiva estratégica que el camarada Mao utiliza al atribuir etapas a la guerra popular no se definen a través de la debilidad del enemigo o de la situación revolucionaria que expresan la situación objetiva. Se definen a través del poder del Partido, organizando a las masas y haciéndolas luchar, la relación de la condición subjetiva con el proceso de poder, es decir, el poder del movimiento revolucionario comunista y su situación. De lo contrario, no le habría sido posible llevar la guerra revolucionaria al éxito, crear tácticas correctas, instrumentos de lucha y organización, y dirigir a las masas hacia el objetivo correcto. En última instancia, se habría enfrentado a la derrota, no al triunfo. En este eje, la suficiencia de las condiciones de la ofensiva estratégica está al mismo tiempo directamente en conexión y está conectada con la situación subjetiva de los PCs. Podemos decir brevemente que se trata de un enfoque de izquierda. Como dice el camarada Mao: “La tendencia a la precipitación de la “izquierda” que ignora tanto los factores subjetivos como los objetivos es peligrosa para una guerra revolucionaria, por consiguiente para todo movimiento revolucionario…”

Una vez más, en el borrador del análisis que menciona el camarada Mao como “entre cincuenta y cien años” podemos decir que se había dicho en el ambiente de lucha por la revolución y el socialismo que había alcanzado enormes dimensiones y en parte debe verse como una expresión de la creencia de que la revolución ganaría. La evolución desde el momento en que se pronunciaron estas palabras nos proyecta claramente la imagen real. No importa con qué argumento lo definamos, el período que podemos llamar la primera etapa de los poderes socialistas ha resultado en una derrota en el sentido práctico. Aunque las contradicciones del sistema capitalista imperialista se profundizan, el Movimiento Comunista está más bien en la etapa de reagrupamiento. En la época del camarada Mao había potencias socialistas o que se autodenominaban socialistas y había fuerzas revolucionarias activas y organizadas en casi todo el mundo. Hoy, el panorama es diferente. Frente a todas estas realidades tenemos que hacer definiciones más realistas respecto a nuestras propias posiciones y en general respecto a la posición del movimiento comunista frente al sistema capitalista imperialista. De lo contrario, como se experimenta a menudo, sería inevitable caer en desviaciones de derecha e izquierda. Los MLM definen la objetividad sobre los datos científicos y se posicionan a través de estos datos científicos, y tienen que hacerlo. Si cerramos los ojos a la realidad y tratamos de determinar la situación actual y nuestra posición sobre la realidad que diseñamos, está claro que participaríamos en un proceso que ha de acabar en frustración. Insistir en este análisis significaría que tendríamos una postura organizativa-práctica que tiene una línea de derecha en el sentido de que es “revolucionaria radical” en apariencia pero limitada en el cumplimiento práctico de los deberes de la revolución, que limita las conexiones e instrumentos que ha de establecer con las masas y, en consecuencia, incapaz de cumplir con los deberes del revolucionario al estar desconectada de las masas y exagerar la situación de la fuerza subjetiva. No olvidemos que la derecha y la izquierda son gemelas.

C) SERVIR A LA UNIDAD DE LOS COMUNISTAS Y A LA REVOLUCIÓN MUNDIAL, PERO ¿CÓMO Y SOBRE QUÉ BASE?

Los marxistas surgieron en el escenario de la historia aclarando el papel del proletariado, es decir, la aparición del proletariado trajo consigo la aparición del marxismo. El proceso de formulación del marxismo por parte de Marx y Engels, coincide con el período en el que se estableció el hecho de que el capitalismo/la burguesía, que se ha hecho cada vez más evidente en partes y se ha extendido a las partes más lejanas del mundo, especialmente a los principales centros de todo el mundo, es el principal poder productivo y la relación de producción que traza el curso del mundo.

La visión científica del mundo del Proletariado, la clase más revolucionaria que ha visto la historia, el marxismo (leninismo-maoísmo), ha iluminado el pasado y el futuro de la historia de la humanidad y ha invalidado todas las ideologías distintas a ella. Descritos por Lenin como “los que sacaron a la luz el papel histórico del proletariado”, Marx y Engels, en su Manifiesto Comunista, escrito conjuntamente, dijeron: “La burguesía no sólo produjo las armas que se destruirían a sí misma, sino que también creó a las personas que usarían estas armas, los trabajadores modernos, los proletarios”, han indicado claramente esta característica revolucionaria del proletariado y, al mismo tiempo, han expuesto el estancamiento del capitalismo. El proletariado, que es la fuerza dirigente de la transformación social que avanza, es la única clase que puede eliminar todas las clases y todas las divisiones consigo misma, además de ser la portadora de los rasgos que pueden derrotar a la burguesía.

El hecho de que el lugar del proletariado en la sociedad, el papel que desempeña en la lucha social y su finalidad sean uno y el mismo crea el terreno objetivo para la lucha conjunta y solidaria de sus partes en todos los países contra la explotación capitalista, que tiene un carácter internacional, sobre el que se elevará esta lucha. Subrayando que el proletariado es una clase internacional y que su lucha tiene un carácter internacionalista en su núcleo, con el llamamiento de “Trabajadores de todos los países uníos”, Marx y Engels crearon el marxismo, la cosmovisión científica de la clase obrera, y sacaron a la clase obrera de ser una clase espontáneamente y se convirtió en una clase para sí misma. La conciencia de ser una clase para sí misma también está entrelazada con el hecho de deshacerse de la localidad y captar el carácter universal de los rasgos encarnados en ella. Al mismo tiempo que se realiza la conciencia de la propia realidad, una parte de esta realización o viceversa, se ha convertido en una necesidad comprender las características universales del proletariado para lograr esta realización. Sin poder ver este carácter universal necesario, no se podrían definir las calificaciones del proletariado.

Dado que los fundadores del marxismo eran conscientes de la importancia vital del internacionalismo en la lucha por el poder político del proletariado, dieron importancia a la unidad internacional del proletariado, se esforzaron por garantizar esta unidad y dieron importancia a la formación de la Primera Internacional Comunista en términos concretos. La consigna “Trabajadores de todos los países, uníos” no es sólo una consigna política, sino también un resumen de lo que debe ser la postura práctica del proletariado. En cuanto a las clases hostiles y antagónicas, estas asociaciones han sido claramente identificadas como una necesidad. Esta realidad continúa hasta nuestros días.

El marxismo, que fue creado como resultado de los esfuerzos conjuntos de Marx y Engels sobre la base de la síntesis de las acumulaciones de la historia de la civilización hasta ese día (utilizamos este concepto en el sentido de que nos referimos a las formas que adopta y a las que puede adoptar en el proceso en curso), hasta que el proletariado cree una sociedad comunista, es decir, hasta que suprima todas las clases junto consigo mismo. Es el arma más fundamental e indispensable en la lucha de clases que continuará.

Una de las piedras angulares de la ideología del proletariado en su lucha por cambiar el mundo es el internacionalismo proletario. El internacionalismo proletario es claramente definido por Engels como “el vínculo internacional más fuerte de todo el proletariado es su unidad ideológica”. En cierto sentido, es la propia ideología marxista-leninista-maoísta. Al igual que el marxismo, no se sale del curso cotidiano de la lucha de clases. Por lo tanto, requiere ser aprendida y comprendida con especial esfuerzo. Si la solidaridad y la lucha internacionales del proletariado no se combinan con la conciencia internacionalista proletaria, tendrán un carácter espontáneo y quedarán aprisionadas dentro de los límites del orden burgués. Sólo cuando el proletariado se dote de una conciencia internacionalista y estampe esta conciencia en su lucha, sólo entonces podrá alcanzar sus verdaderas metas y objetivos.

Nuestro partido es consciente de esta realidad y se ha creado a sí mismo como parte de esta realidad. El proceso de fundación de nuestro partido, que es el representante del proletariado internacional en Turquía, coincide con el período en que se vivieron los conflictos internacionales entre el marxismo-leninismo (maoísmo) y el revisionismo en los puntos más avanzados y en varios frentes. En la lucha contra el revisionismo a nivel internacional bajo la dirección del camarada Mao Zedong, determinó su bando en consonancia con el marxismo-leninismo y el pensamiento del camarada Mao, y las bases de su establecimiento se realizaron en la lucha contra el revisionismo, el reformismo, el parlamentarismo y el filisteísmo, y se convirtió en el representante de la guerra contra el revisionismo dirigida por el camarada Mao en nuestro país.

Este proceso incluía también todas las características de la lucha entre el marxismo-leninismo-(maoísmo) y el revisionismo en el ámbito internacional. Por lo tanto, más allá de una generalización, nos hemos construido como parte del proletariado internacional en el plano ideológico-político-práctico desde la etapa de fundación/formación. El hecho de que el fundador y líder teórico de nuestro partido, İbrahim Kaypakkaya, definiera a nuestro partido como el producto de la Gran Revolución Cultural Proletaria es la respuesta más concreta a esta realidad. Nuestro partido ha visto las cuestiones ideológicas, políticas y prácticas en el frente internacional como una parte importante de la lucha de clases que lleva a cabo, y ha sido sensible a los desarrollos. Debido a la evolución de nuestro partido, los procesos y organizaciones que servirán a la revolución mundial siempre han sido importantes para nuestro partido, aunque de vez en cuando haya habido dificultades en la sistemática de las relaciones. En este sentido, damos gran importancia a este proceso.

como marxistas-leninistas-maoístas podemos determinar la forma y el contenido que adoptará el internacionalismo proletario, conservando la esencia básica, a partir de un análisis concreto de las condiciones concretas en cada sección histórica. ¿Qué significa esto en los tiempos que vivimos? En última instancia, la importancia y el significado del carácter internacionalista y de la lucha del proletariado por el objetivo común de la abolición de las clases se hizo mucho más evidente en la fase imperialista del capitalismo, cuando la explotación y la organización capitalista se convirtieron en un sistema mundial. La contradicción encarnada en la burguesía y el proletariado, las dos clases irreconciliables e irreconciliadas de la época en que vivimos, presenta también el terreno sobre el que se levantarán los obreros y trabajadores oprimidos y explotados que tienen que marchar hacia la sociedad comunista. El proletariado ha asumido la responsabilidad de esta tarea universal; es responsable de llevar a cabo la marcha de la Revolución Democrática Popular, del Socialismo y del Comunismo. La misión impuesta por la responsabilidad más importante y más difícil en la historia de la lucha de clases ha llevado a considerar al proletariado como la clase más revolucionaria en el sentido político. El carácter universal de la lucha del proletariado, que asegurará con él la emancipación de toda la humanidad, es el fundamento objetivo del vitalismo y la necesidad de la cooperación internacional que permitirá a los comunistas actuar juntos contra sus enemigos comunes en la arena internacional.

Por otra parte, es necesario ver que los comunistas tienen la tarea principal de realizar el sistema capitalista rompiéndolo uno a uno para que el proletariado logre sus objetivos internacionales. La unidad internacional y la emancipación total del proletariado se realizarán en la medida en que se comprenda esto. De lo contrario, nos encontramos ante un “bello” engaño a nivel de consignas, como la “liberación del conjunto”, que significa no realizar la revolución ignorando las diferencias a nivel de países y las condiciones de realización de la revolución en estos países, que son los resultados de la ley de desarrollo desigual del capitalismo, sino un engaño inválido frente a la realidad. De hecho, discusiones similares tuvieron lugar antes de la Revolución de Octubre, y a pesar de todas las experiencias actuales, se siguen comercializando tonterías similares bajo el nombre de “revoluciones regionales”. Esto es lo que ocurrió y la teoría se hizo en Nepal. Una parte importante del movimiento revolucionario de nuestro país actúa con una orientación y comprensión similares. En esencia, la incredulidad de que se pueda hacer una revolución y la presentación de esta incredulidad como realidad por diversas razones, y en última instancia la comprensión de que el “socialismo en un solo país” no se puede realizar, se presenta una vez más como un obstáculo para la lucha por la revolución y el socialismo en diferentes geografías del mundo.

Contrariamente a la retórica de los demagogos de los ideólogos burgueses, el hecho de que el sistema capitalista imperialista dé un carácter más internacional a la producción y a la explotación y haga que todos los países estén más vinculados al sistema capitalista imperialista no destruye ni reduce las diferencias a nivel de los países individuales. Al contrario, realiza una profundización del terreno contra las naciones semicoloniales y dependientes de manera continua y reproduciendo. La brecha entre los centros capitalistas imperialistas y el resto del mundo se amplía más y más en cada proceso. El capitalismo imperialista es el sujeto principal de la profundización de estas diferencias. Precisamente por esta realidad, mientras los comunistas determinan la forma y el contenido de la lucha por el poder del proletariado, teniendo en cuenta la ley de desarrollo desigual del capitalismo, basándose en la objetividad de cada país, también se proponen resolver la contradicción común resolviendo la contradicción por partes. Los comunistas prosiguen su lucha por el poder político, principalmente apuntando al poder político en sus propios países, en la dirección de derrocar el poder político dominante dentro de sus límites geográficos dados y establecer un poder político bajo la dirección del proletariado. Servir a la revolución mundial encuentra aquí su verdadero significado. Los comunistas tienen que entender la división del mundo en países y naciones como una situación objetiva y situar su lucha por sus objetivos finales en este terreno objetivo. Los maestros del marxismo-leninismo-maoísmo también llaman especialmente la atención sobre este punto: “El proletariado de cada país debe conquistar primero el poder político en su propio país, afirmarse como clase dirigente de la nación y convertirse en la nación misma, y sigue conservando su nacionalidad, nunca en el sentido burgués de la palabra, sino en este sentido.” (K. Marx y F. Engels, Manifiesto del Partido Comunista)

Viendo esta situación objetiva, Marx y Engels dijeron: “Aunque no según su contenido, la lucha del proletariado contra la burguesía según su forma es ante todo una lucha nacional. Naturalmente, el proletariado de cada país debe ajustar cuentas primero contra su propia burguesía”.

Una vez más, Mao dijo: “Los comunistas son internacionalistas porque son marxistas; pero sólo podemos aplicar el marxismo cuando ha adquirido una forma nacional definida y se fusiona con las características concretas de nuestro país. La gran fuerza del marxismo-leninismo reside en su integración en la práctica revolucionaria concreta de todos los países” (Obras selectas- p. 217-218 Mao Zedong) expuso su punto de vista.

Lenin, por su parte, expresa estas diferencias objetivas y lo que significan para el proletariado y las tareas que conllevan: “Mientras existan diferencias nacionales y políticas entre los pueblos y los países, que continuarán durante mucho, mucho tiempo, incluso después de la instauración de la dictadura del proletariado a escala mundial, la unidad táctica internacional del movimiento obrero comunista de todos los países no tiene como objetivo la erradicación de estas diferencias, sino la destrucción de las diferencias nacionales. Por el contrario, los principios fundamentales del comunismo (el poder soviético y la dictadura del proletariado) requieren una aplicación que sustituya correctamente estos principios en cuestiones concretas, los adapte correctamente y los aplique a las diferencias nacionales y nacional-estatales.“

Esta verdad objetiva, que los dirigentes marxistas dejaron muy clara, es al mismo tiempo la base objetiva necesaria para la organización del proletariado a nivel de países. Como resultado de estas diferencias objetivas, los partidos comunistas organizados a nivel de países se enfrentan a la tarea de romper la cadena capitalista imperialista en su propio pueblo. Esta es la definición de la objetividad, no el resultado de un deseo subjetivo, y es el primer paso necesario para que los comunistas realicen la revolución mundial proletaria en sus propios pueblos y alcancen el objetivo final.

Así; Evaluando el problema desde el punto de vista internacionalista proletario, “no desde el punto de vista de mi propio país”, sino desde el punto de vista de mi participación en la preparación, propaganda y acercamiento a la revolución de la revolución proletaria mundial, “es mi deber, el deber del representante del proletariado revolucionario”, dijo Lenin, “Para el desarrollo y apoyo de las revoluciones en todos los países, J.Stalin en su propio país) hacer todo lo posible”.

Para llevar a cabo la revolución mundial proletaria, la cadena imperialista debe ser cortada por sus eslabones más débiles. Para que los comunistas dirijan estas luchas, se requiere investigar y examinar las condiciones nacionales y específicas de cada país con el método analítico del marxismo-leninismo y establecer la política correcta que acomode lo general de acuerdo con estas partes específicas. El camarada Lenin expresa la necesidad de esto de la siguiente manera:

“El problema internacional, que es el mismo para todos, el problema de derrotar al oportunismo y al doctrinalismo de izquierda en el movimiento obrero, de derrocar a la burguesía, de establecer la República Soviética y la dictadura del proletariado, el problema del tratamiento de cada país de manera concreta, en particular, nacional y específicamente, cualquiera que sea el nacional para buscarlo, estudiarlo, intuirlo y captarlo, ésa es la tarea principal de todos los países avanzados (no sólo de los países avanzados) en el momento histórico que atravesamos.”

Por otra parte, los marxistas-leninistas-maoístas no pueden contentarse con la tarea de realizar y continuar la revolución en su propio país como eslabón para alcanzar la revolución mundial proletaria. Al mismo tiempo, intentan con todas sus fuerzas apoyar a las fuerzas de otras partes del mundo que luchan por el mismo objetivo, sobre la base de la línea marxista-leninista-maoísta. Los marxistas-leninistas-maoístas entienden que la esencia y el propósito de todas las luchas libradas sobre la base de la línea marxista-leninista-maoísta son los mismos, no importa en qué parte del mundo se encuentren, y en este sentido, no pueden anteponer las diferencias entre las luchas a la esencia y el propósito comunes. Las luchas revolucionarias y la revolución que se libran en un país tienen sentido en la medida en que son una parte de la lucha general del proletariado, es decir, de la lucha por la revolución mundial proletaria, en la medida en que la desarrolla. Los intereses de la parte deben estar subordinados a los intereses del conjunto, es decir, de la lucha mundial. Esto sólo es posible si se aborda el problema no desde el punto de vista de “mi país”, sino desde el punto de vista de “mi parte” en las luchas libradas en todo el mundo.

La historia del movimiento comunista mundial no ha seguido un curso recto. En el ámbito internacional, las luchas contra el imperialismo y la reacción han tomado diferentes formas en paralelo a la evolución de las condiciones. Con los cambios en la situación objetiva, el movimiento comunista internacional ha seguido una variedad de tácticas diferentes, tanto a nivel mundial como en partes individuales.

Hasta el día de hoy se han creado muchas organizaciones internacionales para asegurar la unidad táctica y estratégica de las fuerzas comunistas que actúan en cada parte, para coordinar su lucha y su solidaridad, y para reforzar la unidad ideológica y política entre estas fuerzas. Aunque los fines y los objetivos de estas organizaciones, que son la organización mundial del internacionalismo proletario, son uno y el mismo, han tomado formas diferentes, correspondientes a las diferentes tareas que tienen que cumplir, debido a las diferentes condiciones objetivas sobre las que surgen y a la situación específica de las fuerzas comunistas. Esta situación se puede ver cuando se examinan los procesos de la Primera, Segunda y Tercera Internacional y también del Cominform.

A pesar de todas estas diferencias entre ellos, las potencias que sentían la falta de un movimiento internacional común en el ámbito internacional y querían eliminarlo, anunciaron a la opinión pública la creación del Movimiento Revolucionario Internacionalista con su declaración de marzo de 1984. Después de muchos años, la creación del MRI tuvo un significado importante e histórico para la unidad de los movimientos proletarios internacionales. El MRI, revelando y defendiendo las contribuciones del camarada Mao al ML y haciéndolas llegar a amplias masas, los tres componentes del marxismo; el reconocimiento de sus contribuciones en los campos del socialismo científico, la economía política y la filosofía, la propaganda generalizada de las guerras populares, etc. alcanzaron importantes logros. En este proceso, el prestigio creado por la Guerra Popular en el Perú, iniciada bajo la dirección del camarada Gonzalo y que tuvo enormes avances, y la clara y persistente presentación del camarada Gonzalo de las contribuciones del camarada Mao al ML, jugaron un importante papel en la aceptación de la tercera y última etapa del maoísmo, el marxismo-leninismo. Esta insistencia y esfuerzo fue de importancia histórica para la comprensión y aceptación de la línea comunista, es decir el MLM, entre las fuerzas del ML que defendían las ideas del camarada Mao de diversas maneras. Además de estos aspectos positivos, como resultado de la profundización de los problemas ideológico-teóricos y organizativo-administrativos y de la incapacidad de realizar las soluciones adecuadas, el MRI se volvió disfuncional y perdió su misión.

El proceso del MRI es un proceso que debe ser estudiado detenidamente, ya que puede permitirnos sacar conclusiones correctas al tiempo que organizamos un proceso nuevo y similar para nosotros, ya que fue creado por la historia reciente y por aquellos que fueron seguidores del camarada Mao de alguna manera. También servirá para hacernos comprender que la realidad no puede definirse sólo por las intenciones y que no se pueden dar pasos adelante. No debemos perder de vista la postura del camarada Mao, que vivió la realidad de la desintegración de la Tercera Internacional, de ser muy cautelosos a la hora de formar una organización conjunta con un carácter fuertemente centralizado en esta dirección del movimiento comunista internacional. Es importante prestar atención al hecho de que el camarada Mao, cuya importancia no podemos dudar en atribuir a la solidaridad internacional del proletariado, trata de la cooperación y la solidaridad entre los comunistas en diferentes formas y más en el contexto de las relaciones mutuas, que de una organización con un carácter fuertemente centralizado. Además, a pesar de todas las experiencias pasadas en el proceso del MRI, cuando consideramos el proceso práctico del componente que conforma el MRI KOM, que mira por encima del hombro a los componentes del MRI y trata de dominarlos, se verá que es muy difícil sacar lecciones del pasado. No queremos volver a cometer este error y creemos que es necesario aprender de las experiencias. Por otra parte, no pretendemos ponernos en una situación en la que renunciemos a las asociaciones internacionales sólo porque todo esto haya sucedido; sólo intentamos aprender de nuestro pasado y ser más prudentes y crear asociaciones internacionales sin ignorar la situación concreta.

En la etapa actual, la necesidad de que los partidos y organizaciones que se definen como MLM se unan bajo un techo común se impone como una necesidad. Existe un consenso en este sentido, pero es importante cómo será el contenido y la forma de esta unión o de la organización conjunta que se forme. Como se puede ver, hay diferencias de opinión entre los poderes que se definen como MLM en varios puntos. Mientras no se correspondan con los puntos principales, es aceptable que haya diferencias en algunos temas, es normal, y así será en los procesos en curso. Podemos superar estas diferencias en el curso continuo de la lucha de clases, con discusiones basadas en la preocupación del proletariado por hacer avanzar la causa de la revolución y el socialismo, y podemos formar asociaciones de nivel superior. Esa es una parte del problema. La otra y esencial es que, al formar tal unión, se definan correctamente los principales eslabones del MLM y se lleve a cabo una seria lucha ideológica sobre esta base. De lo contrario, no se podrá avanzar sin una formación/organización aparentemente unida en torno a ideales comunes, pero con contradicciones que se destruirán a sí mismas con el tiempo. No hay duda de que el principal eslabón en la formación de esa unidad organizativa en el período actual es la intensa lucha ideológica que debe librarse entre las fuerzas marxistas-leninistas-maoístas. Una nueva organización del Movimiento Comunista Internacional sólo puede construirse sobre esta lucha. En nuestra opinión, el terreno sobre el que nos levantaremos, nuestro punto de referencia ideológico, la tercera y más alta etapa del marxismo-leninismo debe ser el MLM. Porque, el camarada Mao es quien hizo una contribución integral a los tres componentes del marxismo en los campos de la filosofía, la economía política y el socialismo científico. Un punto de referencia distinto al MLM no sirve para la unidad, sino que provoca nuevas divergencias. Al mismo tiempo, definir la cuestión del maoísmo como Guerra Popular igual a maoísmo y decir que esta equiparación es suficiente es un enfoque que reduce las contribuciones del camarada Mao al ML y es inexacto, “estrechando” al camarada Mao. Para entender mejor lo que estamos hablando, podemos abrirlo de la siguiente manera; Mientras que la guerra popular significa maoísmo, el maoísmo no puede entenderse sólo con la guerra popular. Al atribuir importancia a la Guerra Popular o tratar de encarnar su importancia, es necesario no trivializar el todo con la preocupación de cuidar la parte. El maoísmo tiene sentido en el conjunto de las contribuciones hechas por el camarada Mao en los campos de la filosofía marxista, el socialismo científico y la economía política. Por lo tanto, nuestro enfoque del MLM está en esta unidad.

Otro punto importante que hay que subrayar es nuestro enfoque de las fuerzas que están fuera de esta plataforma y se definen como MLM. Por un lado, es necesario luchar contra las desviaciones ideológicas, no caer en la comprensión oportunista de “hay que actuar juntos pase lo que pase”, y expresar claramente los puntos de distinción, por otro lado, no olvidar que hay fuerzas que se definen como MLM fuera de esta plataforma, el MLM se esfuerza por asegurar la asociación de las fuerzas. Debe tener un propósito, un objetivo y una sensibilidad como la de intentar reparar los problemas experimentados en las relaciones en la medida de lo posible.

D) SOBRE LA EVALUACIÓN DEL CAMARADA Stalin en el “Borrador”

En el “Borrador”, “el camarada Stalin continuará la obra de Lenin y luchará contra el oportunismo y la traición de Trotsky, Zinóviev, Kámenev y Bujarin en el proceso de construcción del socialismo en la URSS. Stalin desarrolló esta guerra durante 13 años, pero cometió el error de resolver los asuntos administrativamente”, se dice. Hay que señalar que la tarea de evaluar al camarada Stalin, de detectar sus errores, y la tarea que el camarada Mao suspendió debido a los ataques revisionistas es una tarea que se interpone en el camino de los movimientos maoístas. Sin embargo, no nos parece adecuado discutir sobre Stalin, el gran maestro del marxismo, en un proceso de formación de este tipo. Se trata de una cuestión importante que merece un examen y una discusión amplios y profundos. Por lo tanto, pensamos que un proceso de planificación y discusión sobre este tema debe llevarse a cabo por separado. Es una necesidad. Sin embargo, no es saludable hacerlo en la declaración de una importante organización internacional con un enfoque superficial. El método más correcto y saludable para dicha formación internacional sería organizar una discusión que aclare este problema. Esto debería tener lugar como una discusión que contribuya al desarrollo ideológico-teórico del movimiento comunista internacional, y que el derecho se dé plenamente.

Por lo tanto, proponemos que la evaluación del camarada Stalin se elimine por completo de la declaración.

E) ¿MARXISMO-LENINISMO-MAOÍSMO O MARXISMO-LENINISMO-MAOÍSMO PRINCIPALMENTE?

Este debate, que tuvo lugar casi simultáneamente con la aceptación del maoísmo como tercera etapa del marxismo-leninismo, no es nada nuevo para nosotros. En los últimos años, hemos dado respuestas sobre cuál de estas definiciones es la correcta para nosotros o por qué debemos utilizar una u otra. Es el marxismo-leninismo-maoísmo el que consideramos correcto e insistimos en utilizar. Tratamos la cuestión en el contexto de las contribuciones hechas a los tres componentes principales de la teoría marxista en la lucha por el poder del proletariado, que ha continuado desde la formación del marxismo como teoría de la liberación del proletariado hasta el presente, y nombramos la cuestión basándonos en esta continuidad inquebrantable. Aunque parece una coherencia en sí misma poner especial énfasis en Mao en el sentido de que el marxismo alcanzó su cumbre con las aportaciones de Mao desde su surgimiento, por otro lado, podemos referirnos al hecho de que incluso el propio Mao se refiere a él como marxismo-leninismo al describir el marxismo. Por lo tanto, es más correcto que utilicemos la definición de MLM, que expresa la continuidad y que Mao llevó el marxismo-leninismo más allá, en lugar de hacer una definición que suponga situar a Mao en un lugar diferente a ellos.

F) SOBRE LA DEFINICIÓN DE UNIVERSALIDAD DE LA GUERRA POPULAR

La cuestión de la lucha armada/guerra/violencia revolucionaria es un problema que todos los comunistas tienen que tratar con diligencia en su lucha de clases. “La toma del poder por la fuerza de las armas, la solución del problema por la guerra, es la tarea principal y la forma más elevada de la revolución. Este principio marxista-leninista de la revolución se aplica tanto a China como a todos los países”. (Mao Tsetung) Como el Presidente Mao ha dejado perfectamente claro, la violencia revolucionaria es un principio sin excepción, y esto se aplica a todos los países. Ningún gobierno burgués entregará su poder político al proletariado en un proceso pacífico. Ni en los países semicoloniales, semifeudales, capitalistas, ni en los capitalistas-imperialistas, la revolución no progresará ni concluirá sin una guerra civil. Si esto es un hecho innegable, ¿cómo se puede determinar la violencia revolucionaria y la lucha armada en la lucha de los comunistas por el poder político, y cuál debe ser la teoría de la guerra que debe tomarse como base, y según qué? Para los MLM, la teoría de la guerra popular es la síntesis más avanzada de todas las experiencias bélicas de la historia hasta el presente. El proletariado y los trabajadores adquieren así un arma invencible. La realidad de la guerra y los planteamientos comunistas de la guerra; La forma de la relación ideológica, política, práctica y organizativa que el partido comunista establecerá con la guerra y la dirección del PC en la guerra, la relación entre la guerra y la política, la finalidad y los principios de la guerra, los problemas de estrategia en la guerra, el papel dinámico del hombre en la guerra, la iniciativa, la flexibilidad, la planificación, el planteamiento del problema de la alianza, el posicionamiento de las clases, las formas de poder, etc. La guerra popular es un arma poderosa que contiene las tesis básicas, los principios y algunos métodos y formas de lucha básicos en la lucha del proletariado por la toma del poder. Es la estrategia de guerra por el único poder revolucionario del proletariado que se ha sistematizado.

El miedo creado por la Gran Revolución de Octubre, en la que el poder del proletariado se hizo realidad por primera vez, hizo que la burguesía realizara serios cambios en el aparato de hegemonía y en la organización de la estructura dominante. La burguesía y las clases dominantes han centralizado la violencia tanto dentro de sus fronteras como en el ámbito internacional y han creado una red internacional. Así como el proletariado ha creado una nueva síntesis basada en las experiencias de la lucha por el poder, como en la teoría de la guerra popular, la burguesía se ha dotado de métodos y herramientas que le permitirán mantener su dominio en su propio aparato de dominación, asegurar su continuidad y neutralizar los contraataques. Y así como los comunistas observan los procesos de lucha revolucionaria mundial y aprenden de las experiencias vividas y las convierten en experiencias políticas y prácticas para ellos mismos, la burguesía hace lo mismo. Cuando miramos el problema acotándolo en el eje de la guerra y la violencia, vemos que la burguesía ha formado organizaciones de violencia internacional no sólo dentro de sus propias fronteras, sino también en el ámbito internacional para proteger la estructura dominante. El establecimiento de la organización internacional conjunta de protección y ataque de la burguesía en el sentido militar bajo el nombre de OTAN es un ejemplo concreto en este sentido. Sabemos que desde su establecimiento, ha realizado todo tipo de prácticas para sofocar las luchas revolucionarias que se han desarrollado en los países socialistas, especialmente en el PCCC, y en todos los países del mundo. La burguesía no ha dejado de desarrollar sus instrumentos de violencia, primero en la Comuna de París de 1871, y luego, sobre todo, en paralelo a las revoluciones que tuvieron lugar durante y después de la Gran Revolución de Octubre.

La lucha por el poder del proletariado tiene que incluir la violencia revolucionaria desde el principio, equipándose con la violencia del proletariado contra la violencia de la contrarrevolución. Como dijo muy claramente el camarada Mao: “La revolución no es una cena. No es un evento literario. No es un cuadro ni un bordado. No se puede hacer con gracia ni con donaire. La revolución es un acto de violencia”. Estamos de acuerdo en este punto, pero aquí viene otra cuestión que espera una respuesta: Dado que la dinámica económica, social, cultural y tradicional de cada país es diferente y que sigue prevaleciendo el desarrollo desigual del capitalismo, ¿cómo manejará el problema de la violencia y organizará la lucha por el poder del proletariado, que se lleva a cabo sobre la base de los países? Si la guerra popular es la forma más avanzada de toma del poder por el proletariado, ¿consideraremos la teoría de la guerra popular formulada por el camarada Mao como la única fórmula de organización de la revolución con validez universal? ¿O debemos definir toda la violencia-guerra revolucionaria, que es una necesidad indiscutible en la lucha por el poder del proletariado, como guerra popular? Vemos que la perspectiva que prevalece en este componente, en el que estamos involucrados, presenta la Guerra Popular como la única vía de la revolución para todos los países del mundo. Los recursos a los que podemos llegar respecto a esta formulación, que se presenta como “La universalidad de la guerra popular”, no nos permiten llegar a resultados satisfactorios. Por lo que podemos ver, las palabras del camarada Mao, que hemos citado antes, se toman como punto de partida principal. Nosotros, en cambio, entendemos la formulación del camarada Mao como la necesidad indispensable de la violencia revolucionaria en la lucha por el poder político. La violencia revolucionaria es una necesidad en la lucha por el poder político del proletariado, pero dado el hecho de que la ley de desarrollo desigual del capitalismo prevalece en todas las partes del planeta y las numerosas contradicciones que surgen sobre esta ley de desarrollo desigual causan serias diferencias incluso en países que son socioeconómicamente cercanos o similares entre sí, no es realista sugerir la misma revolución para todos. Los ejemplos que se dan en los escritos que presentan la guerra popular como único modelo para hacer la revolución de forma universal no son satisfactorios. Los ejemplos de lucha armada de Estados Unidos, Alemania, Italia, España, Japón, Irlanda y Francia sólo tienen sentido para ver que se puede organizar la violencia revolucionaria, no en el sentido de que se pueda hacer una guerra popular. Además, en dos de estos países (España e Irlanda) se estaba librando la lucha de liberación nacional y fueron las fuerzas que se crearon a través del amplio apoyo de masas que objetivamente existía en cada movimiento nacional. Otras eran fuerzas con fuertes sentimientos revolucionarios, pero esencialmente reactivas, lejos de ser un movimiento comunista, y además, sin un objetivo tan directo y tratando de crearse a sí mismas a través de acciones individuales, que se arriesgaban a pagar un gran precio. Por lo tanto, son organizaciones que no servirán de ejemplo para un PC. Asimismo, las guerras de guerrillas y las guerras civiles en los países capitalistas desarrollados durante la segunda guerra imperialista no pueden ser utilizadas como datos sanos para “demostrar” la “Universalidad de la Guerra Popular”. El proceso es el proceso de las guerras y ocupaciones imperialistas. En tales procesos, diversas fuerzas sociales, clases y capas, incluso algunas de las clases dominantes, participan en el frente revolucionario o en alianza con los revolucionarios, aunque sea periódicamente. Por lo tanto, las condiciones y la dinámica son “extraordinarias”. Los procesos “extraordinarios” exigen adoptar una posición “inusual”. De hecho, también podemos decir que la actitud de los comunistas y revolucionarios de aquella época se creó creando herramientas y métodos para dominar la objetividad definiendo correctamente la objetividad.

De nuevo, por lo que podemos ver, las manifestaciones callejeras, las huelgas, las protestas diversas, es decir, casi todos los movimientos contra el sistema son considerados como Guerra Popular. Este punto de vista no es correcto en nuestra opinión. Las acciones de masas, las protestas diversas, las huelgas, etc. Se pueden formular como partes de la lucha revolucionaria, es correcto hacerlo, pero la Guerra Popular es una teoría que incluye estas, pero la organización de la violencia revolucionaria en forma de Guerra de Guerrillas en su centro, el avance mediante el establecimiento del poder-dominio político sobre las partes, la creación de áreas despejadas del enemigo, y el PC en el centro y bajo la dirección de todas estas. y el Ejército Popular es un conjunto de etapas.

Si lo tomamos así, es decir, si tomamos la forma que el camarada Mao formuló y esbozó detalladamente en sus escritos, entonces no es posible hablar de la universalidad de la guerra popular tal como la conocemos. Porque la formulación del camarada Mao es clara; el camarada Mao plasma el problema de la vía de la revolución en su artículo titulado “Problemas de la guerra y la estrategia” del 6 de noviembre de 1938:

LAS CARACTERÍSTICAS DE CHINA Y LA GUERRA REVOLUCIONARIA

La toma del poder por la fuerza armada, la solución de la cuestión por la guerra, es la tarea central y la forma más elevada de la revolución. Este principio marxista-leninista de la revolución es válido universalmente, para China y para todos los demás países.

Pero aunque el principio sigue siendo el mismo, su aplicación por parte del partido del proletariado se expresa de distintas maneras según las distintas condiciones. Internamente, los países capitalistas practican la democracia burguesa (no el feudalismo) cuando no son fascistas o no están en guerra; en sus relaciones exteriores, no son oprimidos por otras naciones, sino que ellas mismas las oprimen. Debido a estas características, la tarea del partido del proletariado en los países capitalistas es educar a los trabajadores y acumular fuerzas mediante un largo período de lucha legal, y preparar así el derrocamiento final del capitalismo. En estos países se trata de una larga lucha legal, de utilizar el parlamento como plataforma, de realizar huelgas económicas y políticas, de organizar sindicatos y de educar a los trabajadores. Allí la forma de organización es legal y la forma de lucha incruenta (no militar). En cuanto a la cuestión de la guerra, los Partidos Comunistas de los países capitalistas se oponen a las guerras imperialistas emprendidas por sus propios países; si estas guerras se producen, la política de estos Partidos es lograr la derrota de los gobiernos reaccionarios de sus propios países. La única guerra que quieren librar es la guerra civil para la que se están preparando. Pero esta insurrección y esta guerra no deben lanzarse hasta que la burguesía esté realmente indefensa, hasta que la mayoría del proletariado esté decidida a levantarse en armas y a luchar, y hasta que las masas rurales presten una ayuda voluntaria al proletariado. Y cuando llegue el momento de lanzar esa insurrección y esa guerra, el primer paso será tomar las ciudades y luego avanzar hacia el campo” y no al revés. Todo esto lo han hecho los partidos comunistas en los países capitalistas, y se ha demostrado que es correcto con la Revolución de Octubre en Rusia.

Sin embargo, China es diferente. Las características de China son que no es independiente y democrática sino semicolonial y semifeudal, que internamente no tiene democracia sino que está bajo opresión feudal y que en sus relaciones exteriores no tiene independencia nacional sino que está oprimida por el imperialismo. De ello se desprende que no tenemos ningún parlamento del que podamos hacer uso y ningún derecho legal para organizar a los trabajadores para la huelga. Básicamente, la tarea del Partido Comunista aquí no es pasar por un largo período de lucha legal antes de lanzar la insurrección y la guerra, y no tomar primero las grandes ciudades y luego ocupar el campo, sino lo contrario. “En China la revolución armada lucha contra la contrarrevolución armada. Esa es una de las características específicas y una de las ventajas de la revolución china.” Esta tesis del camarada Stalin es perfectamente correcta y es igualmente válida para la Expedición al Norte, la Guerra de la Revolución Agraria y la actual Guerra de Resistencia contra el Japón. Todas son guerras revolucionarias; todas dirigidas contra los contrarrevolucionarios y todas libradas principalmente por el pueblo revolucionario, diferenciándose sólo en el sentido de que una guerra civil difiere de una guerra nacional, y que una guerra dirigida por el Partido Comunista difiere de una guerra que dirige conjuntamente con el Kuomintang. Por supuesto, estas diferencias son importantes. Indican la amplitud de las fuerzas principales en la guerra (una alianza de obreros y campesinos, o de obreros, campesinos y burgueses) y si nuestro antagonista en la guerra es interno o externo (si la guerra es contra enemigos nacionales o extranjeros, y, si es nacional, si es contra los señores de la guerra del Norte o contra el Kuomintang); también indican que el contenido de la guerra revolucionaria de China difiere en las diferentes etapas de su historia. Pero todas estas guerras son casos de revolución armada que lucha contra la contrarrevolución armada, todas son guerras revolucionarias y todas exhiben las características y ventajas específicas de la revolución china. La tesis de que la guerra revolucionaria “es uno de los rasgos específicos y una de las ventajas de la revolución china” se ajusta perfectamente a las condiciones de China. La principal tarea del partido del proletariado chino, una tarea a la que se enfrentó casi desde su creación, ha sido unirse con el mayor número posible de aliados y, según las circunstancias, organizar luchas armadas por la liberación nacional y social contra la contrarrevolución armada, ya sea interna o externa. Sin la lucha armada, el proletariado y el Partido Comunista no tendrían ninguna posición en China, y sería imposible llevar a cabo cualquier tarea revolucionaria.

O bien tratamos este problema como lo planteó el camarada Mao, teórico y practicante de la “guerra popular”, o bien expresamos que tratamos esta teoría de manera diferente y entramos en definiciones adecuadas. Cuando se defiende que la guerra popular, tal como se conoce en los países capitalistas desarrollados, debe tomarse como base desde el principio, es necesario hablar de la realización de componentes tales como la guerra de guerrillas, el apoyo de las masas, que es la condición sine qua non de la guerrilla, la masa campesina que se creó a través de las contradicciones feudales, las bases de apoyo, los poderes políticos rojos, la creación del ejército rojo. Afirmar que estas condiciones pueden cumplirse cuando excluimos las condiciones de la guerra y la ocupación imperialistas y tomamos como base la realidad actual no es una conclusión compatible con la realidad. Una cosa es definir la organización del PC en los países imperialistas con una formulación como la de que el partido posiciona su cuerpo principal de forma ilegal desde el principio, organizándose con la realidad de un partido beligerante, organizando la violencia revolucionaria, y otra cosa es definir la existencia del PC en los países imperialistas con la formulación clásica de la guerra popular. Los problemas nacionales, étnicos y sectarios son también bastante evidentes en estos países, y todos ellos son factores que impiden el desarrollo de la lucha armada, la guerra de guerrillas o la guerra popular en su conjunto. En definitiva, las condiciones socio-sociales que dieron origen a la Guerra Popular son condiciones semi-coloniales semi-feudales. Más tarde, el camarada Mao llevó el problema a un estado de extensión que sería válido para los países en los que no había restos feudales, pero que habían caído en las garras del capital imperialista y se habían vuelto dependientes. En este contexto, la guerra popular es una estrategia de guerra válida para todos los países semicoloniales. Después de la revolución china, países con condiciones similares desarrollaron la lucha a través de la Guerra Popular y lograron tomar el poder en algunos lugares. Asimismo, países como Perú, India, Filipinas, Nepal y Turquía pueden librar la Guerra Popular basándose en la realidad de la estructura socioeconómica similar y lograr el progreso y el desarrollo. A pesar de estar en diferentes geografías del mundo, la “característica única” de estos países es que sus estructuras socioeconómicas se superponen. Precisamente por eso es posible aplicar la estrategia de la guerra popular en estos países. En los países capitalistas imperialistas, estas contradicciones, que hemos mencionado a grandes rasgos, están en gran medida ausentes. Por lo tanto, los países semicoloniales, semifeudales o imperialistas no se pueden meter en el mismo saco y no se puede ofrecer una solución con la misma receta. Porque hay serias diferencias en las contradicciones que vamos a superar. El camino de la revolución pasa por la determinación de estas contradicciones.

La cuestión de la universalidad de la guerra popular es “¿cuál es la estrategia de guerra del proletariado?” y “¿tiene el proletariado una estrategia de guerra terminada o debería tenerla? preguntas controvertidas. En nuestra opinión, la guerra popular es una estrategia de guerra revolucionaria a largo plazo, antifeudal-antiimperialista o antiimperialista, llevada a cabo desde el campo a las ciudades bajo la dirección del PC. No puede aplicarse en los países capitalistas desarrollados donde la revolución comenzaría en las ciudades y se extendería al campo con un gran levantamiento como estrategia de guerra válida en las condiciones de los países semicoloniales, semifeudales o coloniales. Porque la guerra revolucionaria en los países capitalistas desarrollados tendrá lugar al final de una prolongada lucha “pacífica”; entablar una lucha armada sin ella no es la estrategia adecuada en las condiciones de este país. Esta diferencia nos lleva a definir la universalidad de la guerra popular como una estrategia de guerra que involucra a los países semicoloniales y semifeudales o coloniales. Sin embargo, creemos plenamente que un proceso similar a la guerra tendrá lugar también en los países capitalistas desarrollados. Porque la violencia revolucionaria es un principio sin excepción, está ciertamente demostrado. Las diferencias entre la forma que adoptará la violencia revolucionaria en los países capitalistas desarrollados y la forma que adoptará en los países semicoloniales y semifeudales o coloniales son a nivel de calidad. Teniendo en cuenta la confusión que provocan, desaprobamos las ampliaciones que lleven a ignorar estas diferencias cualitativas y, además, las definiciones de estrategia no formuladas por Mao Tsetung.

Mao había afirmado específicamente que la lucha revolucionaria en los países desarrollados pasaría por un prolongado período “pacífico”. Esta característica sigue siendo válida. Aun aceptando que la forma en que se desarrolla la revolución mundial proletaria no es completamente predecible, es una realidad conocida o aceptada que los lugares de la revolución mundial que están listos para encenderse y estallar en poco tiempo son los países semicoloniales y semifeudales. Mientras el fuego en estas zonas no adquiera un carácter real, el período de lucha “pacífica” seguirá siendo esencial en los países desarrollados. Es un error que los partidos comunistas de estos países prefieran la lucha armada a la lucha “pacífica”, ya que provocará derrotas y reducirá la revolución, que es la acción de las masas, a las acciones de vanguardia de un puñado de militantes armados, haciendo que la revolución sea captada principalmente al margen de las masas. Es un gran error dictar tales pensamientos dentro de la universalidad de la guerra popular. Si se dice que “la guerra popular incluye la guerra armada válida e incluso obligatoria en la última etapa de la lucha pacífica a largo plazo en los países desarrollados”, este contenido debe mencionarse específicamente. Aunque vemos este contenido fuera de la comprensión de la Guerra Popular que defendemos, lo distinguimos de los enfoques erróneos que acabamos de mencionar y no lo rechazamos por principio. La definición de la guerra popular como estrategia de guerra universal del proletariado requiere que se determinen sus principios básicos especificando las diferencias cualitativas entre los países, que hemos explicado anteriormente. Para poder conducir la guerra revolucionaria con la comprensión de la guerra popular, la forma original que adoptará en cada país requiere que los principios de la guerra popular sean diferentes de lo que se conoce o de lo que conocemos. En consecuencia, la lucha armada a largo plazo por el poder, avanzando desde el campo a las ciudades, basada en las bases políticas rojas, y la guerra de guerrillas campesina como forma inevitable de partida de ésta, no deben ser los principios de la estrategia de la guerra popular. Los principios de la guerra popular deben ser enfatizados y enunciados con precisión. Aceptar la Guerra Popular como válida en toda la escala mundial con una teoría basada en los principios determinados por el camarada Mao no se ajustará a la realidad, también resultará en un idealismo de “yo dije que pasó”. Por lo tanto, una discusión sobre este eje requiere una nueva discusión teórica y determinar nuevos principios para la guerra popular. En este eje, los futuros enfoques y las nuevas actitudes estarán sin duda abiertos a la discusión.

La Declaración menciona cuatro cuestiones fundamentales para la Guerra Popular:

1) La ideología proletaria, el marxismo-leninismo-maoísmo aplicado a la práctica concreta y a las características de la revolución,

2) La necesidad de que el Partido Comunista dirija la guerra popular,

3) Características y curso de la estrategia política en la revolución democrática o socialista,

4) Bases de apoyo… Estos cuatro puntos principales mencionados nos parecen importantes ya que suponemos que encarnan los principios de la Guerra Popular. Los dos últimos problemas fundamentales son también la razón por la que no vemos posible la guerra popular en los países capitalistas avanzados. Aunque la estrategia política de la revolución socialista acabe evolucionando hacia la lucha armada, lleva al orden del día una lucha pacífica a largo plazo. Por lo tanto, la lucha armada, que incluye la construcción de un poder que se desarrolla desde el principio hasta el final, desde lo pequeño hasta lo grande, no es el “problema principal” de esta revolución. En estos países, los comunistas libran una lucha “pacífica” contra la política expansionista y de ocupación de las clases dominantes, y sólo después de una preparación a corto plazo para un levantamiento armado de masas, inician una situación revolucionaria. Por lo tanto, las bases de apoyo no tendrán el carácter de “Bases Políticas Rojas” en estos países. Porque aquí la lucha armada debe ser de corta duración; las condiciones en estos países no son adecuadas para una lucha armada prolongada. Decimos esto basándonos en las condiciones de la lucha de clases, que se desarrolla en condiciones normales. Asimismo, la necesidad de la organización ilegal del PC es aceptada por nosotros como una necesidad e incluso una necesidad. El hecho de que el núcleo principal y los principales órganos del PC sean ilegales es una necesidad incluso desde el punto de vista de la protección contra el enemigo. Además, requiere determinar cómo, dónde y con qué fuerza social se construirán las bases de apoyo, cómo se organizará el Ejército, que es una de las tres armas de la revolución, y cómo ganará su curso de acción. No será un sano terreno de discusión discutir la validez de la guerra popular a escala mundial sin establecer una discusión teórica y un conjunto de principios que cierren todas estas brechas y sean compatibles con la situación objetiva.

Reconocemos que el maoísmo ofrece enfoques importantes y decisivos para los países capitalistas avanzados en cuanto a la continuación y conclusión de la guerra revolucionaria y el mantenimiento del nuevo poder revolucionario. En este sentido, sostenemos que la teoría de la guerra revolucionaria maoísta tiene un contenido que incluye a estos países; pero nos oponemos a que esto se explique con la afirmación de la “universalidad de la guerra popular”. Porque esta afirmación conlleva también serias observaciones revisionistas de izquierda. Una de ellas incluye que la revolución mundial proletaria es posible con una determinada guerra popular que se desarrollará en todo el mundo al mismo tiempo. Vemos que esta interpretación, que también abre la puerta a la concepción trotskista de la revolución mundial, no fue rechazada en la Declaración. Según esto, los comunistas “deben oponerse a la guerra mundial imperialista con una guerra popular mundial si estalla”. Si estalla la guerra mundial imperialista, los comunistas de todos los países se opondrán a ella con el entendimiento de librar una lucha de poder contra sus gobernantes, pero principalmente con el objetivo de poner fin a esta guerra mundial. Esto no condiciona una guerra popular que se iniciará en todos los países. Para iniciar la Guerra Popular, los partidos comunistas de cada país deben haber determinado la situación revolucionaria y, por supuesto, los partidos comunistas deben haberse construido antes en estos países. En los países semicoloniales y semifeudales, el partido comunista se construirá en la guerra, mientras que en los países capitalistas desarrollados se construirá en una lucha pacífica a largo plazo. Esto nos plantea el problema de que los partidos comunistas, especialmente en los países capitalistas desarrollados, no están preparados para la guerra popular, que comenzará al mismo tiempo que la guerra mundial imperialista y se formula como la única forma de oponerse a esta guerra. En este caso, no es posible defender la idea de que los comunistas de los países capitalistas desarrollados tienen que iniciar inmediatamente la “guerra popular”. Esto debe determinarse en términos concretos y estos términos estarán significativamente relacionados con la especificidad de los países. En muchos países la lucha contra la guerra mundial imperialista puede y tendrá que llevarse a cabo sin la guerra popular. Es una especie de dogmatismo haberlos determinado de antemano, independientemente de las circunstancias, y el dogmatismo sólo produce dogma e inevitablemente lo pierde. Tales problemas o situaciones singulares fueron descuidados en la declaración. Descuidarlas y no explicarlas con advertencias allana el camino a las conocidas interpretaciones izquierdistas de la Guerra Popular; incluso parece que se ha abierto. Sin embargo, es de importancia decisiva no caer en el revisionismo de izquierda mientras se está en contra del revisionismo de derecha.

Además, aunque la “universalidad de la guerra popular” se menciona tanto en este documento como en algunos otros artículos, no hay un programa claro, un conjunto de principios, una organización y una forma de acción que podamos ver sobre cómo esto sucederá en los países imperialistas-capitalistas. Si la “guerra popular” es la única estrategia que debe aplicarse universalmente, y si los países imperialistas-capitalistas también están incluidos en ella, entonces debe revelarse cómo ocurrirá esto en cualquier país imperialista, según qué línea militar y política.

G) ¿TERCER MUNDO O MUNDO DIVIDIDO EN DOS?

Conceptos como “tercer mundo” y “países del tercer mundo” se utilizan con frecuencia en el proyecto para describir los centros de tormenta de la revolución. Como no vemos este concepto como correcto, pensamos que en función de este concepto se abrirá la puerta a planteamientos erróneos en la cuestión de la contradicción fundamental en el mundo (o de las múltiples contradicciones fundamentales, como está mal planteado en el borrador). En este contexto, el uso de este concepto evoca la “teoría de los tres mundos”, proporciona una base para ello y muestra que todavía no se ha producido una confrontación fuerte y completa con esta teoría reaccionaria. Creemos que el enfoque que divide el mundo en tres polos, para determinar un sistema mundial y una serie de contradicciones basadas en él, es fundamentalmente erróneo. Proporciona una base para un enfoque que confunde a la clase obrera y a los pueblos oprimidos del mundo, difumina la distinción entre amigo y enemigo y, en este sentido, puede causar problemas en la separación de las potencias imperialistas y de todas las fuerzas reaccionarias que son el vínculo de ese sistema. Somos de la opinión de que la “teoría de los tres mundos” dengista es un residuo nocivo que encuentra su reflejo en los movimientos comunistas.

Se ve que este concepto se utiliza a partir de un enfoque basado en esta definición del mundo por parte del Presidente Mao y del PCC que dirige. Sin embargo, hay que señalar que el Presidente Mao y el PCCh que dirige, como política exterior de la época, incluyeron una actitud científica que determinó el punto principal de distinción entre las fuerzas revolucionarias y las fuerzas contrarrevolucionarias, reveló los puntos de distinción entre las fuerzas contrarrevolucionarias y reveló la línea de relación y lucha con estas fuerzas. Este enfoque científico fue expuesto por primera vez por Lin Piao ante el abuso de la izquierda reaccionaria opositora-revisionista. Más tarde, fue presentado como una teoría contrarrevolucionaria que se completó e integró creativamente por Deng Xiaoping, el líder de la línea revisionista de derecha, el arquitecto de la restauración contrarrevolucionaria y capitalista. La línea dengista, más allá de apoyar esta teoría con algunas frases del camarada Mao, cayó en la bajeza de fundamentarla haciendo referencia al camarada Mao sin poder demostrar que es una línea que le pertenece. Contra la bandera roja comunista del camarada Mao, ondeó la bandera blanca del revisionismo con esta teoría.

La mala interpretación del documento de política exterior del PCCh de 1971 titulado “Algunas observaciones sobre la política exterior de la República Popular China” constituye la base de los planteamientos que dividen el mundo en tres. Este documento tiene una sustancia científica, que incluye el esclarecimiento de las fuerzas populares y contrarrevolucionarias, y luego las contradicciones entre las otras fuerzas y la política a aplicar contra ellas. Tiene un enfoque basado en el análisis de clase con líneas claras y precisas. Sin embargo, este enfoque se basa en el discurso de Deng Xiao-ping en las Naciones Unidas en 1974, cuando el camarada Mao aún vivía, y en lugar de las relaciones de producción, las diferencias de clase en las que se basan, la naturaleza de las clases dominantes en los países, los ricos, los desarrollados, los subdesarrollados, los pobres, las fuerzas productivas y las fuerzas de producción, divididas en tres mundos basados en la distinción del desarrollo de sus relaciones. En 1976, el PCCh lo anunció como un enfoque estratégico en un discurso en las Naciones Unidas. Así, el mundo está bajo la dominación de dos “superpotencias” como son los EE.UU. y el socialimperialismo ruso, y estos son el primer mundo. Los países en desarrollo de Asia, África y América Latina y otras regiones constituyen el tercer mundo. Los países desarrollados que se encuentran entre estos dos forman el segundo mundo. La contradicción entre el primer mundo y el tercero es esencial, los países del tercer mundo son el impulso revolucionario que hace girar la rueda de la historia mundial y están en guerra con el primer mundo. La principal fuerza del frente unido mundial son los países del tercer mundo. Los países del segundo mundo son fuerzas que hay que ganar. Esta es la teoría básica del contrarrevolucionario y traicionero dengismo.

Lenin, Stalin y el Presidente Mao dividen esencial y fundamentalmente el mundo en dos polos fundamentales. El campo imperialista-capitalista representa lo viejo, lo podrido y lo que se desmorona, las fuerzas reaccionarias que son un eslabón de su cadena, y el proletariado, las masas populares y las naciones oprimidas representan lo nuevo. El camarada Lenin, Stalin y Mao hicieron esta distinción fundamental, y tras identificar las fuerzas revolucionarias y contrarrevolucionarias, desarrollaron una actitud que examina, determina y trata de aprovechar las contradicciones entre las fuerzas contrarrevolucionarias. En este contexto, dos polos hostiles, las fuerzas contrarrevolucionarias y el polo de las fuerzas revolucionarias son evidentes en sus distinciones y enfoques de clase. En las condiciones en que se formaron los Estados y la soberanía del proletariado, este planteamiento dejó su huella en su política exterior y se convirtió en un planteamiento orientador. La táctica de crear una fragmentación para las filas contrarrevolucionarias, su enfoque y la política de aprovechar las contradicciones entre ellas, se basan en fortalecer su propio frente y debilitar el otro. Esto es lo contrario del enfoque de los tres frentes para definir el mundo. La división del mundo bipolar, del campo enemigo, no debe traer tres puntos de vista como un enfoque estratégico completo. Debemos señalar precisamente en su planteamiento general que el Presidente Mao ha sido malinterpretado en este punto.

Abogamos por seguir el camino de nuestros maestros. Subdesarrollado, muy desarrollado, desarrollado al dividir el mundo en polos; rico y pobre; Consideramos que discriminar sobre la base del desarrollo y la debilidad de las fuerzas productivas y hacer de ello tres definiciones del mundo es perjudicial, peligroso y arriesgado ya que conducirá a planteamientos colaboracionistas de clase, a la confusión de las políticas de alianzas, a planteamientos tácticos y estratégicos. Separar el mundo en primer, segundo y tercer mundo debilitará las cualidades de las clases dominantes de los países del segundo y tercer mundo, el terreno para combatirlas, y creará una situación que llevará a la confusión. Abogamos por tratar el mundo distinguiendo claramente el imperialismo de clase y todas las formas de reacción, así como los pueblos y naciones oprimidos. No nos parece correcto dividir los conceptos de altamente desarrollado, desarrollado y subdesarrollado en tres categorías basadas en ellos. Pensamos que estos conceptos deben ser los primeros en definir las fuerzas reaccionarias de cada país, las relaciones entre las potencias imperialistas y las dominantes que son sus sirvientes, para distinguirlos como países imperialistas-capitalistas y países semicoloniales, semicoloniales y semifeudales.

A este respecto, no encontramos en la declaración el enfoque que divide el mundo en tres polos, clasificando los países según la riqueza y la pobreza, el desarrollo y la debilidad de las fuerzas productivas, y definiendo la relación entre estos países en consecuencia. Sea cual sea el propósito de este concepto, es un concepto que no describe la situación real y no deja clara la distinción de clases. El concepto que expresará los centros de tormenta de la revolución debe ser el de países semicoloniales semifeudales. Este es el concepto de distinción de clases más claro y preciso. Incluirá un enfoque que captará el eslabón principal de la lucha contra el enemigo de clase y real en la lucha contra el imperialismo, sus lacayos y las potencias del “primer mundo” o del “segundo mundo” que establecen la hegemonía en los distintos países. Esta lucha revolucionaria permitirá determinar adecuadamente y en su totalidad cuáles son las potencias, las potencias imperialistas cuyo nivel de dominación ha cambiado en cada país. De lo contrario, llevará a la lucha de clases, a la lucha y a los problemas en las alianzas y la orientación que requiere.

TKP/ML

(Partido Comunista de Turquía/Marxista-Leninista)

TKP/ML’nin, “Birleşik Uluslararası Maoist Konferans (UMIC) Deklarasyonu”na yönelik değerlendirmesi

“İçerisinde yaşadığımız emperyalist kapitalist sistem yirminci yüzyılın başlarında en temel karakteristik özellikleriyle kendisini belirgin hala getirdiğinde, Lenin tarafından “ayakları kilden bir heykel” ve “çürüyen” bir sistem olarak tanımlanmıştı. Lenin’in niteliğine ilişkin en net tanımlamasını yaptığı emperyalist kapitalist sistem günümüze kadar çeşitli aşamalardan geçerek hakim iktisadi, siyasi ve idari sistem olarak varlığını devam ettirebildi.

Kapitalist üretim tarzı ve üretim ilişkileri, geçmişteki üretici güçlerden-üretim ilişkilerinden daha hegemonik ve daha bütünü kendisine tabi kılan bir niteliğe sahip olmasıyla belirgin bir farklılık içerir. Yayılarak genişleme ve sürekli yeni hakimiyet alanları oluşturmak bu sistemin işleyebilmesi açısından mutlaktır. Kendi içine kapanıp varlığını devam ettiremez. Yayılmak, etki alanını sürekli genişletmek, rakiplerini ya da rakip olabilme potansiyeli taşıyanları etkisizleştirmek zorundadır.

Diğer taraftan, kapitalist sistemin var olabilmesinin zorunlu bir parçası olan yayılmacılık, giderek, daha fazla merkezileşmeyle birlikte, bu çarkın bir parçası olmayı zorunluluk olarak dayatır. Kesintisiz yayılmacılık ve bütünü kendisine tabi etmeksizin kapitalizm var olamaz. Bu anlamıyla, geçmişteki iktisadi, siyasi, toplumsal sistemlerden daha karmaşık, daha fazla çelişkiyi içerisinde barındıran, daha fazla gücü karşı karşıya getiren bir sömürü sistemidir.

Dünya üzerindeki tüm sistemleri kendisine bağlamak zorunda olan kapitalizm, aynı zamanda, tek tek bireylere kadar inen varlık-yokluk ve “rakibini yok ederek kendini var etme” gerçekliğini zorunlu kılan bir çatışma ortamı yaratır. Tek tek üreticilere kadar inen ölümcül rekabet nedeniyledir ki, gerek kendi aralarında gerekse de kendileriyle işçi sınıfı ve emekçiler arasında çelişkiler fazlasıyla şiddetli ve aynı zamanda daha fazla yıkıcıdır. Kapitalizm öncesi sömürü sistemlerinde, esasta parçalarda hakimiyet ve parçaları baz alarak, ama diğer parçaları kendisine tabi kılarak gerçekleştirilmeye çalışılan egemenlik biçimleri, kapitalizmle birlikte, sömürünün esasını oluşturan dünya genelini ortak bir pazar haline getirmeyi zorunlu kılmıştır.

Kapitalizme özgü bu zorunlu işleyiş nedeniyle, kapitalistler, bir taraftan acımasız rekabet içeren pazar kapma savaşlarıyla birbirlerini yok etmeye çalışırlarken (diğer taraftan birbirini dıştalar gibi görünse de), aynı zamanda, sistemi koruma pahasına “birbirini korumak” zorunda kalırlar. Kendi içlerindeki acımasız rekabete rağmen bu böyle olmak zorundadır. Kesintisiz ve zorunlu rekabet ne kadar kapitalist sisteme ait zorunlu bir özellikse, verili sistemi “mezar kazıyıcısı”na karşı “birleşerek” korumak “mezarın kazılmaması” açısından başka bir zorunluluktur. Bu durum bir çelişki gibi görünse de kendi içinde acımasızca çatışan ve bu çatışmayı ürettiği her ürün düzeyinde yaşayan kapitalistler, ortaklıklarını en ileri düzeyde gerçekleştirmek, birlikte bu sistemi korumak gibi mutlak bir bağla birbirlerine bağlıdırlar. Bu durum, kapitalistler ve diğer egemen sömürücü sınıfları kendilerini var ettikleri ve var olmalarını sağlayan işçi sınıfı ve diğer üreten kesimlere yönelik zorunlu bir birliğe yöneltir. Üretimin uluslararası karakteri dayanışmanın da enternasyonal karakterini kapitalistler açısından zorunlu kılar. Sistemin bir bütün olarak işleyişine kabaca baktığımızda dahi aralarındaki ölümcül rekabete rağmen kapitalistler arasında tek tek tekellerden tutalım da devletler düzeyinde ekonomik-politik-askeri çerçevede sayısız ortak hareket mekanizmalarının oluşturulduğunu görürüz: IMF, DB, APEC, OPEC, NAFTA, AB, NATO…sadece çok bilinen bazı örneklerdir.

Giderek boyutları ve derinliği artan rekabet ve kesintisiz bir biçimde devam eden krizlere rağmen “emperyalistler arası savaş” gibi doğrudan bir tehlikeden somut olarak bahsetmek için henüz erkendir. Bu açıdan hala süreç “savaş akımı” değil “devrim akımıdır”. Verili nesnel durum, emperyalistler arası çelişkilerin ve rekabetin boyutu, bu güçler arasında bir “savaş akımı” niteliğine ulaşmamıştır. Ancak, bu gerçeklik, emperyalistler arası rekabetin, sürekli ve istikrarlı şekilde keskinleştiğini ortadan kaldırmıyor. Emperyalistler arası rekabetin silahlı biçimleri doğrudan kendi aralarında değil, “uzantıları” vasıtasıyla, lokal düzeyde, dolaylı savaşlar-çatışmalar biçimine bürünerek gerçekleşmektedir. ABD ve Rus emperyalizmi tarafından, Irak, Suriye, Afganistan vb. ülkelerde gerçekleşen işgaller, bu ülkelerin esasta kendilerine has özellikleri üzerinden olmaktadır. Emperyalist bir ittifakın (NATO) ya da bir ya da birden fazla emperyalist gücün işgal ettiği ülkelerde ise, diğer emperyalist ya da emperyalistler doğrudan karşı karşıya gelmek yerine işbirlikçi-uşak güçleri harekete geçirerek dolaylı savaşın bir parçası olmaktadırlar. Dolayısıyla ekonomik savaş doğrudan ve açıktan sürerken paylaşımın silahlı boyutu bahsettiğimiz biçimlerde gerçekleşmektedir. Giderek derinliği ve boyutları artan bu çelişkilerin, emperyalistler tarafından doğrudan karşı karşıya gelme biçiminde bir sürece evrilmesi her zaman bir gerçeklik olarak önümüzde dursa da yaşanacak yıkımın savaş sanayiinin geldiği evre düşünüldüğünde birinci ve ikinci emperyalist savaşların kat be kat ötesinde yıkımlara neden olacağı gerçekliği, çatışmaların emperyalistler arası doğrudan bir savaşı mümkün olduğunca ötelemesini getirmektedir. Bu “öteleme” işini ne zamana kadar yapacaklarını ise gelişmelerin seyri belirleyecektir. Demek istediğimiz, emperyalist kapitalist sistem henüz kendi içindeki rekabet ve çatışmaları taşıyabilecek ve bu çelişkileri dolaylı savaşlar örneğinde olduğu gibi farklı biçimlerde kendilerinden uzaklaştırarak absorbe edebilmektedir.

Tüm elverişsiz koşullara rağmen emperyalist kapitalist sistem yaşadığı tıkanıklıkları aşarak hakimiyetini devam ettirmeyi becerebilmiştir. Bunun en önemli nedeni, komünist ve devrimci güçlerin sistemi tehdit etmekten uzak nesnel durumudur. Bu durum emperyalistler ve uşaklarının daha rahat olmasını sağlamaktadır. Bu “nesnel rahatlık” emperyalist kapitalist sistemin “bütünlüklü bekası” açısından sistemi “çatışarak koruma” çizgisinde sürdürmeye olanak sağlamaktadır. Komünist öznenin eksikliği/yetersizliği emperyalist kapitalist sistemin varlığını devam ettirmesinde esas belirleyici noktadır. Emperyalistler ve uşaklarında “tedirginlik içerisinde rahatlık sağlayan” durumun oluşmasında, sınıf mücadelesinin proletarya açısından inişler-çıkışlar, kazanımlar-kayıplar biçiminde devam eden sürecin, arada alınan başarılı sonuçlara rağmen, uzun bir tarihsel dönem boyunca esasta burjuvazi lehine yürümüş olmasındandır.

Lenin’in “Kapitalizmin En Yüksek Aşaması Emperyalizm” olarak hakim sistemi tanımlamasının üzerinden geçen yüzyılı aşkın zaman aralığında, emperyalist kapitalist sistemi temellerinden sarsan, 17 Ekim ve Çin Devrimi gibi büyük tarihsel kopuşlar yaşansa ve dünya nüfusunun üçte birine yaklaşan bir bölümü sosyalist iktidarlar altında varlıklarını devam ettirmiş olsa da Çin’de kapitalist yolcuların iktidarı gasp etmesiyle bir dönemin sonuna gelindi. Sembolik olarak sosyalist sistemle kapitalist sistem arasında bir ayrımı temsil eden “Berlin Duvarı”nın yıkılmasıyla kapitalist sistem zaferini ilan etmiş oldu! MLM’ler olarak bu durumu revizyonizmin ya da sosyal emperyalizmin bir yenilgisi olarak tanımlasak da burjuvazinin propagandistleri ve Marksizm’den çark eden, MLM’e ihanet eden kişi ve örgütlerin de karşı devrimci propagandasıyla geniş halk kitlelerinin sosyalizme olan inançları yaşananlarla birlikte ciddi anlamda zayıfladı. Ayrıca, 1980’ler itibarıyla dünya çapında etkin bir biçimde uygulanan ve 1990’lı yıllarda işçi sınıfı ve emekçi halkın üzerine bir kabus gibi çöken neo-liberal politikalar, komünist ve devrimcilerin etkinliğinin bu alanlarda azalmasına paralel işçi ve emekçilerin ciddi anlamda sendika vb. örgütlenmelerden de uzaklaştırılmasını, örgütsüzleşmesini beraberinde getirmiştir. Komünist ve devrimci güçlerin örgütlenmesinde önemli avantajları beraberinde getiren bu zeminin daralması ve var olanlar içerisinde düzen içi anlayışların hakimiyetinin artması komünist ve devrimcilerin kitleler ile bağlarının daha da azalmasına neden olmuştur.

Aradan geçen zaman zarfında dünyanın birçok bölgesinde büyük kitle gösterilerine, işçi, köylü ve verili sistemden hoşnut olmayan kesimlerin eylemlerine tanıklık etsek de gerçek anlamıyla komünist güçlerin bu hareketlerde etkinlik kuramamasıyla ve etkili güç olamamalarıyla, bu eylemler, toplamda sistemde rahatsızlık yaratan, ama sistemin bütününe yönelik büyük korkular yaratmayan, biriken enerjiyi boşaltan, ama sonuç üretemeyen hareketler olarak kalmışlardır. Günümüzde de dünyanın çeşitli bölgelerinde benzer kitlesel hareketler gerçekleşmekte, fakat alınan sonuçlar, esas itibarıyla aynı olmaktadır. Diğer taraftan bu hareketler, doğru bir önderlik oluşturulduğunda ve sistemden şu veya bu biçimde rahatsızlığı giderek artan bu kitlelerin dinamikleri doğru bir yöne kanalize edildiğinde, kısa sürede devrim cephesi lehine sonuçlar alma olanaklarının mümkün olduğunu da göstermektedir. Dünyanın birçok yerinde yaşanan kitle hareketleri aynı zamanda varolan ve giderek daha fazla biriken sistem karşıtı dinamiği göstermesi anlamında önemlidir. Ezilen kitleler çözüm arayışındadır, fakat komünist öznenin eksikliği derin bir biçimde hissedilmektedir.

İşçi sınıfı ve ezilen emekçilerin verili emperyalist kapitalist sisteme öfke ve tepkileri boyutlu ve zaman zaman sokağa dökülen ciddi kitlesel eylem ve karşı koyuşlara dönüşse de henüz kitlelerin ortaya çıkan enerjisi ile MLM güçler birleşememiştir. İşçi sınıfı ve emekçi hareketi ve mücadelesi önemli oranda revizyonist, reformist ve düzen içi örgütlerin etkinliği ve önderliği altında sistem içine hapsolmaktadır.

Bu nesnel durum, MLM’lerin devrim ve sosyalizm mücadelesini sürdürmelerinin önünde büyük zorlukları beraberinde getirmesine rağmen, dünyanın farklı coğrafyalarında MLM ve çeşitli devrimci güçler varolana teslim olmayıp emperyalist kapitalist sisteme karşı mücadelelerini sürdürmeye devam ettiler. Özellikle MLM ideolojik ve pratik hatta ısrar eden proleter devrimciler dünyanın çeşitli bölgelerinde Peru, Nepal, Hindistan, Türkiye’de MLM’in bayrağını yükseklerde tutarak mücadelelerini sürdürdüler ve ciddi ilerlemeler de kaydettiler. Hepimizin bildiği gibi, ilk önce Peru’da Başkan Gonzalo önderliğindeki PKP yarattıklarıyla bizleri bir kez daha umutlandırmışken Gonzalo ve PKP’nin önemli önderlerinin yakalanmasıyla yaşanan “yol kazası” ile ciddi olarak gerilemiştir. 1996’da başlayan Nepal Halk Savaşı süreci, bir kez daha umutlarımızın yeşermesine neden olmuştu. Nepal Komünist Partisi Maoist önderliğinin uzlaşmacı çizgisi devrimin kazanımlarını burjuvaziye peşkeş çekerek ciddi bir fırsatın heba olmasına neden oldu. Partimiz TKP/ML ise halk savaşında inişli çıkışlı bir sürece sahiptir. Zaman zaman önderlik düzeyinde kayıplar, zaman zaman süreci doğru yönetememek vb nedenlerle birlikte Halk Savaşı’nda kesintisiz bir ısrara rağmen yeterince etkili olamamıştır. Son yıllarda MLM hatta Halk Savaşı’nı sürdüren HKP(M) ise daha istikrarlı bir gelişim seyri izlemektedir. Bu parti ve örgütlerin dışında, fiili olarak silahlı mücadele yürüten ve ciddi bir silahlı güce ve de etkinliğe sahip olmasına rağmen iktidara yönelme noktasında tutukluğu ve sürekli uzlaşma arayışına yönelten çizgisi nedeniyle FKP’yi sayabiliriz. Kendisini Maoist olarak tanımlasa da ideolojik olarak daha çok üç dünyacı bir çizgiye sahip olan FKP, büyük gücüne rağmen, dünya devrimine ilham vermekten uzaktır. Kendisini MLM ya da Mao Zedung düşüncesi ile tanımlayanların dışındaki silahlı mücadele veren sosyal ve ulusal kurtuluş hareketleri ise esasta “silahlı reformist” hatta demirlemiş, uzlaşmacı-barışçıl çizgide rotasını belirlemiştir. PKK, FARC gibi büyük gerilla güçleri de gelinen aşamada burjuvaziyle uzlaşmayı seçerek elde ettikleri kazanımları korumak bir yana canlarını dahi koruyamamaktadırlar! PKK dört parça Kürdistan’da mücadele yürütmenin avantajına sahip olsa da barış-uzlaşma çizgisi nedeniyle, bugün ciddi düzeyde sendelemekte ve zorluk çekmektedir. Bu hareketlerdeki sorunların, askeri bir yenilgi ya da gerilemeden çok egemen güçler karşısında uzlaşmacı ve barışçıl siyasal çizgilerinin sonucu ortaya çıktığının altını çizmeliyiz.

Bu tablonun diğer cephesindeki gelişmeler ise proletarya ve ezilen -sömürülen halk açısından geleceğe yönelik umutları güçlendirmektedir. Enternasyonal proletaryanın dünya devrimini gerçekleştirme mücadelesinde dünyanın birçok bölgesinde MLM parti ve örgütler inşa edilmektedir. Bu anlamıyla, olumlu bir eğilimden bahsedebiliriz. Bu gelişmeler geleceğe yönelik umutlarımızı artırmakta ve bizlere güç vermektedir. Bu parti ve örgütlerin nesnel koşulların giderek daha fazla olgunlaşmasıyla birlikte ve doğru bir ideolojik-pratik ve örgütsel çizgi ile hareket ettiklerinde gelişeceklerine olan inanç ve umudumuzun güçlü olduğunu ve bu güçleri oldukça önemsediğimizi belirtmeliyiz. İşçi sınıfı ve ezilen emekçi halk kitlelerinin MLM’lere ihtiyacı her geçen gün kendisini daha yakıcı bir ihtiyaç olarak hissettirmektedir. Doğru bir çizgi ve pratik hat üzerinden yürümeyi becerebildiğimiz oranda, sistemle ciddi sorunlar yaşayan, sokaklara dökülen, devlet güçlerinin vahşi saldırılarına maruz kalan halk kitlelerine önderlik edebilmemiz ve onları MLM’in kumandasında iktidar perspektifiyle donatabilmemiz mümkündür. Bunun içinse, yaşadığımız emperyalist kapitalist sistemi, onu oluşturan çelişkileri, sınıf karşıtlıklarını, üzerinden yükseleceğimiz zemini, mücadele biçim ve araçlarımızı, taktik ve stratejik yönelimlerimizi, dostlarımızı, düşmanlarımızı vb. iyi tanımamız gerekmektedir. Bu nedenle, proletaryanın demokratik halk devrimi, sosyalizm ve komünizm yürüyüşünde dinamik ve varolan güçler içerisinde MLM’in kumandasında sınıf mücadelesine müdahil olan güçlerle daha doğru bir zeminde birliktelikler inşa etme isteğiyle hazırlanan “Taslak”la ilgili görüşlerimizi sunmak ve eleştirilerimizi ortaya koymamız gerekmektedir.

Hazırlanan “Taslak”ta aynı düşünmediğimiz kimi noktalar bulunmakta. Hem bu ayrım noktalarını tanımlamak hem de bu ayrım noktaları üzerinden kendi anlayışımızı ortaya koymayı enternasyonal proletaryanın partimize yüklediği bir sorumluluk olarak ele almaktayız. MLM’ler arasında çeşitli konulara ilişkin ortaya çıkan farklılıkların tartışılmasını birliğimizi güçlendirme amaçlı ele almaktayız. Bu tartışma ve fikir alışverişinin de bu amaca hizmet etmesini umuyoruz.

A) EMPERYALİZM, ÇAĞ TESPİTİ VE TEMEL ÇELİŞKİ ÜZERİNE

Hazırlanan taslakta iki ayrı bölümde dünya üzerindeki temel çelişkilerden bahsedilmektedir: “a) Lenin’in tezinden yola çıkarak, emperyalizmin ekonomik ilişkilerinin bugünkü uluslararası durumun temelini oluşturduğu değerlendirilmiştir. Yirminci yüzyıl boyunca, kapitalizmin bu yeni evresi, üstün ve son aşaması, tamamen tanımlanmış ve dünyanın, ezilmiş ve ezilmekte olan ülkeler arasındaki bölünüşü emperyalizmin ayırt edici bir özelliğidir. Bu nedenle, mevcut durumu anlamak için kapitalizmin temel çelişkisinden başlayamayız, çünkü onun üstün ve son aşamasında, emperyalizmdeyiz.

Günümüz dünyasında üç temel çelişki vardır:

Birinci çelişki: Bir yanda ezilen uluslar, diğer yanda emperyalist süper güçler ve güçler arasındaki çelişki. Bu, şu andaki temel çelişkidir ve aynı zamanda çağın temel çelişkisidir. Dünya, bir yandan, sömürge veya yarı sömürge olan, sonrasında resmi egemenlikle veya bağımsızlıkla emperyalizme ekonomik, politik ve kültürel olarak tabi olan çok sayıdaki ezilen uluslara; öte yandan da her durumda baskıcı uluslar olan, ister süper güç olsun ya da olmasın, bir avuç emperyalist güce bölünmüştür…

İkinci çelişki: Emperyalist ülkelerde proletarya ve burjuvazi arasındaki çelişki…

Üçüncü çelişki: Ara-emperyalist/Interimperialist. Lenin’in öğrettiği gibi, emperyalizm bir değildir, farklı emperyalist ülkeler vardır. Yani, dünyayı kendi aralarında ekonomik, politik ve askeri güç dengesine göre ayıran emperyalist güçler ve süper güçler vardır; her zaman değişen, gizli anlaşmalarla ve çekişmelerle gelişen bir güç dengesi…”

Aynı biçimde bir başka bölümde; “Dünyayı bu Yeni Çağ’da değerlendirmek için dört temel çelişkinin ifade edildiğini görüyoruz: 1) kapitalizm ve sosyalizm arasındaki çelişki, tüm zamanı kapsayacak ve en son çözülecek şeylerden biri olacak ve hatta iktidarı ele geçirdikten sonra bile dayanacak iki radikal farklı sistem arasındaki çelişki 2) burjuvazi ve proletarya arasındaki çelişki, iki karşıt sınıf arasındaki çelişkidir ve aynı zamanda iktidarın ele geçirilmesinden sonra, komünizme girdiğimizde de çözülene kadar kendini birçok ideolojik, politik ve ekonomik yolla göstererek devam edecektir; 3) Emperyalistler arası çelişkiler, dünya hegemonyası için emperyalistler arasındaki çelişkilerdir ve bu çelişkiler süper güçler arasında, emperyalist süper güçler ve güçler arasında ve emperyalist güçlerin kendi aralarında cereyan eder, bu çelişki 50 ile 100 yıl içinde çözülecektir; 4) ezilen uluslar ve emperyalizm arasındaki çelişki, yani ezilen ulusların çözümü 50 ila 100 yıl içinde tasarlanan, emperyalizmi ve gericiliği yok etmek için verdikleri kurtuluş mücadelesi, tüm bu süre boyunca tarihsel temel çelişkidir; ancak, bu dört temel çelişkiden herhangi biri, geçici veya belirli ülkelerde sınıf mücadelesinin özel koşullarına göre temel hale gelebilir, ancak tarihsel temel çelişki tamamen çözümlenene kadar bu şekilde ifade edilecektir.” biçiminde sıralanmıştır.

Bu tespitler birçok açıdan değerlendirmeye muhtaçtır. Biz, içinde bulunduğumuz çağı, “Emperyalizm ve Proleter Devrimler Çağı” olarak değerlendirmekteyiz. Çağımızda dünya çapında devrimci süreç proleter dünya devrimi sürecidir. Bu sürece damgasını vuran temel çelişki, emek ile sermaye arasındaki çelişkidir. Proletarya bu çelişkiyi devrimle çözmek tarihi görevini omuzlarında taşımaktadır. Proleter dünya devrimi sürecinin temel çelişmesi olan emek-sermaye çelişkisinden dünya çapında başlıca çelişmeler çıkmaktadır. Bu çelişmeler şunlardır:

-Ezilen halklarla emperyalizm arasındaki çelişki,

-Proletarya ile burjuvazi arasındaki çelişme,

-Emperyalist devletler arasındaki çelişme,

Taslakta yer alan “kapitalizm ile sosyalizm” arasındaki çelişkiyi içinde bulunduğumuz koşullar açısından belli başlı çelişmeler arasında görmüyoruz. Sosyalizmden geri dönüşlerin gerçekleştiği, tamamlandığı bir sürecin içinden geçiyoruz. Her ne kadar sosyalizm mücadelesi hala canlı ve dinamik bir mücadele olarak yaşanıyor olsa da kurulu bir sosyalist sistemin olmadığı, proletaryanın iktidarı elinde tuttuğu bir ülke bulunmaması gerçekliği vardır. Bu çelişkinin tanımlanması ve dünyadaki çelişmeler içinde de yerini almaması gerektiği fikrindeyiz. Bu bağlamda belli başlı çelişmeler içinde yer alacak güç, olanak ve etki düzeyinde tanımlamıyoruz. Henüz mücadele ve sürecin ortaya çıkardığı yeni çelişkiler, yani var olan bir sosyalist sistemin yokluğu; süreçte öne çıkan çelişkiler kategorilendirmesinde böylesi bir çelişki tespitine yer vermek için nesnel olmayacaktır. Niyetlerimizle, istemlerimizle çelişkiler belirleyemeyiz. Verili duruma uygun olarak çelişkileri belirlemeli ve mücadele hattını oluşturmalıyız. Bu çelişmeyi belli başlı çelişmeler içinde görmek doğru, bilimsel ve gerçekçi değildir.

Bunun yanında taslakta dört temel çelişme tespiti yapılmaktadır. Birazdan aşağıda da Mao yoldaşın felsefi yaklaşımına dayanarak, çelişkileri ele alma biçimini tartışarak bu yaklaşımın hatalarını ortaya koymaya çalışacağız. Taslakta temel çelişme, baş çelişme ve belli başlı çelişmeler meselesi ve ele alınışı MLM çelişki yasası ile uyumlu değildir. Karmaşık olan bir süreci, sorunu anlamada bilinç bulanıklığı yaratacak bir yaklaşıma sahiptir.

Çağımızın emperyalizm ve proleter devrimleri çağı olduğu gerçeği saptanmadan MLM’nin sahasında kalmanın imkanı yoktur. Emperyalizm ve proleter devrimler çağı, Ekim Devrimi ile gerçeklik halini almış ve o günden bu yana devam eden süreç, emperyalizme ve dünya gericiliğine karşı, proleter devrimler süreci olarak şekillenmiştir. 1917 Ekim Devrimi ile başlayan devrimler süreci, dünyanın üçte birinden fazlasında sosyalist iktidarların oluşmasıyla büyük ilerlemeler kaydetti. Bu ilerleyiş ve zaferler süreci, tüm sosyalist ülkelerde ardı ardına yaşanan geriye dönüşlerle sona erdi. Devrimler geriledi. Peki, çağ değişti mi? Hayır, değişmedi. Büyük tarihsel yürüyüşte, proletaryanın yürüdüğü güzergahta geçici gerilemeler, duraklamalardır bunlar. Çağ değişmedi, ancak, çağa damgasını vuran proletarya hareketinde göreli alçalma ve duraksamalar ve aşağılara çekilme görüldü. Bunun daha ne kadar süreceğini, alçalan devrim dalgasının ne zaman yükselişe geçeceğini, yalnızca, sınıf mücadelesinin koşulları ve bu koşulları hızlandırmada katalizör rolünü oynayan unsurlar belirleyecektir.

Bizim açımızdan içinde bulunduğumuz çağ “Emperyalizm ve Proleter Devrimler Çağı” olduğu için, bu çağa damgasını vuran temel çelişki tespitimizde, “Taslak”ta yer alan, temel çelişki tespitinden farklıdır. Biz ÇKP 10. Kongre belgelerinde “Lenin’in ölümünden bu yana dünya da çok büyük değişiklikler olmuştur ama çağ değişmemiştir” yaklaşımına sahip çıkıyoruz. Bu anlamda çağımızın hala “Emperyalizm ve Proleter Devrimler Çağı” olduğunu savunuyoruz.

Taslakta yer alan “çağ tespiti” yanlıştır. Çağımızı yalnızca “proleter devrimler çağı” olarak ifadelendirmek anlamsızdır, olgunun bütünü değil yalnızca bir parçası ifade edilmektedir. Böyle bir tanımlama yapıldığında, ilk akla gelen soru şudur; olgunun, yani çelişkinin diğer parçası nerededir? Proleter devrimler hangi ekonomik, sosyal, siyasal, yönetsel, kurumsal vb. kapsayan egemenlik sistemine müdahalenin zorunluluğudur? Kapitalizm öncesi proleter devrimlerden bahsetmememizin ve çağımızda proleter devrimlerden bahsetmemizin nedeni nedir? Proleter devrimler hangi sistemin karşıtı olarak alternatifimizdir?… Bu soruları uzattıkça uzatabiliriz.

İkinci olarak, “Taslak”ta görünür olmayan ve çarpık sonuçlara neden olan birinci eksiklik “kapitalizmsiz bir emperyalizmden” yola çıkılmasıdır. Sorunu, üretici güçler ve üretim ilişkilerinden koparan ve emperyalist saldırganlığı bu zemin üzerinden ele almayan bu yaklaşım Marksizm-Leninizm-Maoizm dışıdır.

Üçüncü olarak, yine, dünya genelinde yer alan temel çelişki ve devamında yer alan çelişkiler bölümü de sorunludur ve gerçeği doğru ve bütünlüklü olarak ifade etmemektedir. Taslakta dünya üzerindeki çelişkiler sıralanmış ve temel çelişki olarak “ezilen halklar ve uluslar ile emperyalizm arasındaki çelişki”, “temel çelişki” olarak belirtilmiştir. Bu şekilde bir temel çelişki tespiti MLM’nin evrensel gerçekleri ile uyuşmamaktadır.

Dördüncü olarak, emperyalistler arasında keskin ayrımlar yapılmaktadır (süper güç ve güçler gibi) ve bu “keskin ayrımlar” bizim açımızdan emperyalizm noktasında sorunlu bir anlayışa tekabül etmektedir.

Ana başlıklar halinde sıraladığımız itiraz noktalarımıza ilişkin yaklaşımımız şöyledir:

İçerisinde yaşadığımız çağ ve bu çağın temel özellikleri ve temel çelişkileri noktasında doğru bir anlayış ve sonuca ulaşmak için öncelikle içinde yaşadığımız çağ gerçeğine bakmak gerekir.

“… Bu broşür, en önemli ekonomik sorunun, emperyalizmin ekonomik özünün kavranmasına yardım edecektir; bu incelenmedikçe, modern savaşı ve modern siyaseti anlamak ve değerlendirmek olanaksızdır.” Lenin’in, “Emperyalizm, Kapitalizmin En Yüksek Aşaması” adlı kitabının Nisan 1917 tarihli Rusça baskısına yazdığı Önsöz’de yaptığı bu vurgu önemlidir. Yaşadığımız çağın önemli toplumsal olaylarını, yer yer askeri karaktere bürünen paylaşım savaşlarını, işçi ve emekçi hareketlerinin nedenlerini doğru bir biçimde kavramak, tüm bu gelişme ve çatışmaların temelindeki olguları doğru tahlil edip, meselenin özünü kavramak ve de proletaryanın iktidar mücadelesini doğru zeminlere oturtmak için önemlidir, zorunludur.

Mayıs 1917 tarihli RSDİP programında emperyalizm şu şekilde tanımlanmıştır: “Dünya kapitalizmi, şimdi, yaklaşık olarak 20. yüzyılın başlangıcından beri, emperyalizm aşamasına ulaştı. Emperyalizm ya da mali sermaye çağı, tekelci kapitalist birliklerin-sendikalar-karteller-tröstler tayin edici önem kazandıkları, korkunç derecede yoğunlaşmış banka sermayesinin sanayi sermayesiyle kaynaştığı, yabancı ülkelere sermaye ihracının çok büyük boyutlara ulaştığı, bütün dünya topraklarının en zengin ülkeler arasında paylaşılmış olduğu ve Uluslararası tröstler arasında dünyanın iktisaden paylaşımının başladığı çok gelişmiş kapitalist ekonomidir.”

Emperyalizmin Marksistler (MLM) açısından kabul gören tanımı Lenin yoldaş tarafından yapılmıştır. “Kapitalizmin en yüksek aşaması emperyalizm” adlı eserinde kapitalist sistemin geldiği en ileri aşama olan emperyalizm süreci temel özellikleriyle şu ana noktalar üzerinden tarif edilmektedir: “1)Üretimde ve sermayede görülen yoğunlaşma, öyle yüksek bir gelişme derecesine ulaşmıştır ki, ekonomik yaşamda kesin bir rol oynayan tekelleri yaratmıştır, 2)Banka sermayesi, sınai sermayeyle kaynaşmış ve bu, ‘mali sermaye’ temeli üzerinde bir mali oligarşi yaratmıştır; 3) Sermaye ihracı, meta ihracından ayrı olarak , özel bir önem kazanmıştır;4) Dünyayı aralarında bölüşen tekelci kapitalist birlikler kurulmuştur; 5) En büyük güçlerce dünyanın toprak bakımından bölüşülmesi tamamlanmıştır.’’

Stalin yoldaş “Leninizm’in İlkeleri” adıyla Türkçeye çevrilmiş eserinde Leninizm’i ve Leninizm’in ayırdedici özelliklerini tanımlarken aynı zamanda tartıştığımız meseleye ilişkin şunları söylemektedir:

“Lenin emperyalizme “can çekişen kapitalizm” derdi. Neden? Çünkü, emperyalizm, kapitalizmin çelişkilerinin son sınırına, ötesinde devrimin başladığı noktaya vardırır da ondan. Bu çelişkiler arasında, en önemli sayılması gereken üç çelişki vardır:

Birinci çelişki, emek ile sermaye arasındaki çelişkidir. Emperyalizm, sanayi ülkelerinde, tekellerin, tröstlerin, konsorsiyumların, bankaların ve mali oligarşinin tam egemenliği demektir. Bu tam egemenliğe karşı savaşımda, işçi sınıfının-sendikalar, kooperatifler, parlamenter partiler ve parlamenter savaşım gibi- alışılagelen yöntemlerin tamamen yetersiz olduğu görülmüştür. Ya kendini sermayeye teslim et, eskisi gibi sürün, hatta daha da aşağıya düş; ya da yeni bir silaha sarıl; emperyalizmin, proletaryanın sayısız kitleler önüne çıkardığı sorun budur. Emperyalizm işçi sınıfını devrime götürür.

İkinci çelişki, hammadde kaynaklarını, başkalarının topraklarını ele geçirmek için savaşım halinde olan çeşitli mali gruplar ve emperyalist devletler arasındaki çelişki. Emperyalizm hammadde kaynaklarına sermaye ihracıdır, bu kaynakların tekeline sahip çıkmak için amansız savaşımdır: “yaşam alanı” arayan yeni mali sermaye gruplarının ve devletlerin, zorla aldıkları yerlere, kene gibi yapışan eski gruplara ve devletlere karşı yürüttükleri kıyasıya yürüttükleri, paylaşılmış dünyanın yeniden paylaşılması uğruna savaşımdır…

Üçüncü çelişki, bir avuç egemen “uygar” ulus ile, dünyanın yüzlerce milyonluk sömürülen ve bağımlı halkları arasındaki çelişkidir…

Genellikle, eski “gelişen” kapitalizmi, can çekişen kapitalizm haline getiren belli başlı çelişkiler bunlardır.” (Leninizm’in İlkeleri/ STALİN)

Emperyalizm, bütün dünyanın her bir parçasını emperyalist zincirin bir halkası haline getirirken, kaçınılmaz olarak olağanüstü derinleştirdiği çelişkilerle bu zinciri kırma olanağını da yaratmıştır. Kapitalizmin temel çelişkisi, üretimin devasa toplumsallaşması ve üretim araçları üzerindeki mülkiyetin bir avuç mali sermaye grubunda toplanmasıyla daha da keskinleşmiştir. Serbest rekabet dönemi kapanmış; kapitalizm gelişmesinin son aşamasına varmıştır. Kapitalizmin emperyalizm aşamasındaki en temel karakteri asalaklığı ve çürümesidir.

Lenin yoldaşın emperyalizm tahlili günümüzde de geçerliliğini korumaktadır. Lenin yoldaşın berrak bir biçimde ana hatlarıyla ortaya koyduğu emperyalizm tahlilinin bilim ve teknikte yaşanan devasa gelişmeler, üretim modellerinin çeşitlenmesi, iletişim araçlarının muazzam gelişimi vb. nedenlerden dolayı eskidiği, gelinen aşamayı ifade etmekte yetersiz kaldığını ifade eden görüşlere de rastlamaktayız. Burada bir değişimden değil, gelişimden, derinleşmeden, sermayenin hareketine daha güçlü ivme katmasından söz edebiliriz. Burjuvazinin egemenliğinde ve onların çıkarlarına hizmet eder tarzda gelişen bilimsel ve teknik gelişmeler egemen gücün, yani mali sermayenin, daha da güçlenmesinden, sömürüyü daha da derinleştirmesinden ve etkinliğini dünyanın en ücra köşelerine yaymaktan başka bir işe yaramamıştır. Tekellerin gücü daha artmış, her geçen zaman, güç ve sermayenin daha az sayıda tekelin elinde yoğunlaşmasını getirmiştir. Sermayenin giderek daha az sayıda tekelin elinde yoğunlaşmasını her yıl yayınlanan dünyanın en zenginleri, dünyanın en pahalı şirketleri ya da dünyanın ilk 500 şirketi gibi istatistiklerde de görmekteyiz. Üretim ve sermaye birikimindeki bu yoğunlaşma, aynı zamanda, çelişkileri de derinleştirmekte, sömürüyü tırmandırma ve pazar arayışını boyutlandırmayı getirmektedir. Bunun yanında emperyalist mali sermaye ve üretim krizlerindeki periyotları kısaltmakta, sarsıntıları derinleştirmektedir. Mao yoldaşın belirlediği gibi krizlerin periyodundaki kısalma ve adeta bir süreklileşme hali, kapitalist-emperyalist üretim ilişkilerinin doğal gelişim seyrinin bir ürünüdür. Bu durum, tüm çelişkilerin keskinliğini artırarak emperyalist sistemin mezarının kazılması sürecini kısaltmaktadır.

Lenin yoldaşın mali sermayeyi ve tekelleri işaret etmesinin ne kadar önemli bir tespit olduğunu, mali sermaye ve tekel gruplarının dünyanın birçok ülkesinde ekonomik sömürünün yanı sıra, politik ve pratik olarak sisteme nasıl müdahil olduklarını, ekonomik sömürü politikalarının yaşam bulması için bizzat askeri darbeler tezgahlayacak kadar kapitalist-emperyalist sistemin ana ve belirleyici aktörleri olduğunda da görebiliriz. Dolayısıyla içinde bulunduğumuz çağın temel özellikleri ve temel çelişkileri değişmemiş, aksine, mali sermaye ve tekellerin etkinliği, kendisini sömürü ve baskı sisteminin tüm gözeneklerinde daha fazla hissedilir hale getirmiştir.

Kapitalist emperyalizme karşı mücadeleyi doğru bir zeminde yapmak ve dünyayı işçi sınıfı ve emekçiler lehine doğru bir biçimde değiştirmek istiyorsak, gerçekliği de doğru tanımlamalıyız. MLM’ler değiştirmek istedikleri olguyu niyetleri üzerinden yaptıkları tanımlamalarla adlandıramazlar. Gerçeğin değişim ve dönüşümü ancak gerçeklerden yola çıkılarak yapılır. Kılavuzumuz MLM olmalıdır. Bu anlamda yönümüzü Mao yoldaşa dönmek zaruridir.

Marksizm’in üçüncü aşaması olarak kabul ettiğimiz MLM’nin temsilcisi Mao yoldaşta berraklaşan ve Mao yoldaşın tüm ideolojik, teorik, politik, ekonomik, askeri ve pratik meseleleri ele alışında özel önem verdiği düşünme ve meseleleri çözüm metodu çelişki yasasıdır.

Proletaryanın sınıf savaşımı ve iktidarı ele geçirip koruma mücadelesinin her aşamasında verili çelişkileri doğru tespit etmek, esas ve tali yönleri tüm netliğiyle ortaya koymak ve bu temelde bir süreç işletmek zorunludur. Proletaryanın büyük Ustası Başkan Mao ve diğer komünist ustaların tüm meselelere ilişkin çözüm yöntemi böyle olmuştur; diğer tüm olgu ve olayları belirleyen, onları biçimlendiren, onların varlığına ve gidişatına yön veren esas halkayı tespit etmek ve esas halkaya yoğunlaşmak. İçinde yaşadığımız çağ Emperyalizm ve Proleter Devrimler Çağı’dır. Bu tespit içeriğinde yaşadığımız dünyanın, insanlık tarihinin gelişim seyrinin, hakim olan üretim biçimi ve sınıf ilişki/karşıtlıklarının somut sonucudur. Gerçek niyetlerimiz üzerinden değil somut olgular üzerinden tarif edilir. Kaldı ki, sınıf mücadelesine önderlik etme, biçim verme ve nihayetinde de proletaryanın iktidarını kurup yaşatma amaç ve iddiasının sahibi MLM’ler açısından gerçeklik tarifini somut koşulların somut tahlili ilkesi üzerinden yapmak zorunluluktur, varlığımız bununla anlamlanır. Bizlerin tespit ve tanımlamaları sınıf mücadelesi arenasında durduğumuz yeri gösterir. Biz sınıf mücadelesine ilişkin tespitlerimizin temeline üretici güçler ile üretim ilişkilerini koymakta, bu gerçeklik üzerinde kendisini somutlayan sınıf karşıtlıkları temelinde bakmaktayız. Marksizm’in ortaya çıkış ve kendisini biçimlendirmesi, diğer teorilerden farklılığı ve gerçeği temsil etmesi, tam da bu esas üzerinden yükselmiştir.

Hazırlanan taslakta çağımız “Proleter Devrimler Çağı” olarak ifade edilmektedir. Bu eksik bir tanımlamadır ve çelişkinin yalnızca bir yanını ifade etmektedir. Proleter devrimler süreci, kapitalizmin emperyalist bir karaktere büründüğü çağın yarattığı çelişkinin çözümü olarak ortaya çıkmıştır. Kapitalizm, tarihin iki uzlaşmaz sınıfını ortaya çıkarmış ve o zamana kadarki sınıf mücadelelerinden farklı olarak, bu iki sınıfta somutlanan çelişki, tarihte ilk defa, çeşitli biçimlerde sömürü üzerinden şekillenen egemenliklerin sonunu getirecek, nihai kavganın zemini olmuştur. İnsanlığın binlerce yıllık tarihinde, ezilen ve sömürülen kitlelerden, sınıflardan farklı olarak, proletaryanın tarihsel rolünün fark ve önemi de bu zeminden doğmuştur. Proletaryanın burjuvazinin mezar kazıcısı olması gerçekliği bu zemin üzerinden yükselir. Artık, tıpkı, ilkel komünal toplumdan köleci topluma, feodal toplumdan kapitalist topluma geçiş süreçlerinde, her değişimde, bir sömürü biçiminin yerini bir başka sömürü biçiminin almasından değil, sömürü sistemlerinin, nihai olarak sona ermesi hedefiyle sonuçlanacak bir sınıf karşıtlığından bahsediyoruz. Dolayısıyla, emperyalizm ve proleter devrimler çağı denilen süreç, kapitalist sistemin emperyalizm aşamasına evrilmesi ve ortaya çıkan çelişkilerin çözümünün ezilen ve sömürülen kitleler açısından, binlerce yıldır ve çeşitli sömürücü egemenlik biçimlerinden nihai olarak kurtuluşu sağlayacak zeminin adıdır. Emperyalizmden bahsetmeden proleter devrimden, aynı biçimde emperyalizmden bahsederken kapitalizmden bahsetmemek, burjuvaziden bahsetmeden proletaryadan bahsetmek gibi abes bir tanımlama olacaktır.

Bu meseleye daha net bir açıklık getirmek için çelişki yasasını en gelişkin biçimde ortaya koyan Mao yoldaşa dönmek yararlı olacaktır:

“Marks ve Engels, şeylerdeki çelişki yasasını toplumsal tarih sürecinin incelenmesine uyguladıkları zaman, üretici güçler ile üretim ilişkileri arasındaki çelişkiyi görmüşlerdir. Sömürücü sınıf ile sömürülen sınıf arasındaki ve ekonomik altyapı ile onun üstyapısı (siyaset ve ideoloji) arasındaki çelişkiyi fark etmişler ve bu çelişkilerin farklı sınıflı toplumlarda, kaçınılmaz olarak, farklı toplumsal devrimlere neden olduğunu anlamışlardır.

Marks bu yasayı, kapitalist toplumun ekonomik yapısının incelenmesine uyguladığı zaman, bu toplumun temel çelişkisinin, üretimin toplumsal niteliği ile mülkiyetin özel niteliği arasında olduğunu görmüştür. Bu durum, özel işletmelerdeki üretimin örgütlü niteliği ile bütünüyle toplumdaki üretimin anarşik niteliği arasındaki çelişkide kendini göstermiştir. Bu çelişkinin sınıfsal görünüşü, burjuvazi ile proletarya arasındaki çelişkidir…Kapitalist sistemde, üretimin toplumsallaşması ile üretim araçlarının özel mülkiyeti arasındaki çelişki, kapitalizmin var olduğu ve geliştiği her ülkede ortak olan bir şeydir; kapitalizmi ilgilendirdiği kadarıyla bu, çelişkinin evrenselliğini oluşturur. Gene de, kapitalizmdeki bu çelişki, genellikle sınıflı toplumun gelişmesinde belli bir tarihsel aşamaya özgüdür; sınıflı bir toplumda üretici güçler ile üretim ilişkileri arasındaki çelişki söz konusu olduğunda, bu, çelişkinin özgüllüğünü oluşturur… Özgül evrensele bağlı olduğundan, yalnızca çelişkinin özgüllüğü değil evrenselliği de her şeyin içinde vardır ve dolayısıyla evrensellik de özgünlüğün içerisinde vardır… Böylece bir nesneyi incelerken, bu iki görünüş ve iç bağlantılarını bulmaya, nesnedeki evrenselliği ve özgünlüğü, ikisini de iç bağlantılarıyla ortaya çıkarmaya ve bu nesnenin, diğer nesnelerle bağlantılarını anlamaya çalışmalıyız…”

Nedir temel çelişme? Sürece damgasını vurandır. Baş çelişme nasıl sürecin gelişen içinde bulunulan aşamasına damgasını vuruyorsa, temel çelişme de aşamaların toplamından oluşan tüm bir sürece niteliğini veren çelişme olarak kendini ortaya koyar. Yani temel çelişme bir şeyin gelişme sürecinde var olan, sürecin niteliğini belirleyen, tüm süreçte varlığını sürdüren, çözümü sürecin ve çelişkilerin yoğunlaşarak tamamlanmasını beraberinde getiren çelişkidir. Yani temel çelişme eski güçlerle yeniyi temsil eden güçler arasındaki çelişkidir. Yeni Demokratik Devrim açısından bakıldığında temel çelişme eski güçleri temsil eden üç dağ yani emperyalizm, komprador kapitalizm ve toprak ağaları ile geniş halk yığınları arasındaki çelişkide temel bulur, karakterini alır ve bu çelişkinin çözümüne odaklanır. Bu temel çelişme Yeni Demokratik Devrime iki yönlü karakter verir; birisi emperyalizmden kaynaklı “milli devrim” diğeri ise feodal çelişkilerden kaynaklı demokratik devrimdir. Bu ülkenin yarı-sömürge, yarı-feodal niteliğinin yani emperyalizmle feodalizmin kurduğu ittifakın yarattığı bir durumdur. Bir dizi karmaşık ve sürece damgasını vuran çelişki içinde temel çelişki tespit edildikten sonra bu sosyal-ekonomik yapının yarattığı belli başlı çelişmeler tespit edilir. Bu bağlamda belli başlı çelişmeler de;

1-Feodalizmle halk yığınları arasındaki çelişki

2- Emperyalizmle halk yığınları arasındaki çelişki ve bunun yanında

3-Gerici hakim sınıfların kendi aralarındaki çelişki

4-Burjuvazi ile proletarya arasındaki çelişkidir.

Bunlar dışında da, daha az öneme sahip çelişmeler var, ama, bu dört çelişme, yarı-sömürge, yarı-feodal ülkelerde dört başlıca çelişme olarak sivrilir. Bu çelişmelerden biri ise hem belli başlı çelişmelerin hem de diğer tüm çelişmelerin varlığı üzerinde etkide bulunur, gelişmesini tayin eder, belirler ve etkiler. İşte bu baş çelişme olarak karşımıza çıkar. Bu çelişmeler içinde baş çelişkiyi doğru belirleyememek Mao yoldaşın deyimiyle “sisler içinde koybolmayı, meselenin özünü kavrayamamayı” getirir. Bu durum doğal olarak önder rol oynayan baş çelişkinin, diğer tüm çelişkileri belirleyen, etkileyen, tabi kılan yanını kavramamayı, toplumsal devrim sürecini yanlış tanımlamayı ve ele almayı getirir. Temel çelişkinin tespit edilmesine paralel olarak baş çelişki bizim gibi ülkelerde bazen karmaşık bir görünüme bürünebilir. Emperyalizmin doğrudan askeri işgali olmadığı yani yarı-işgal halinin olduğu koşullarda, baş çelişki, feodalizmle halk yığınları arasındaki çelişkidir. Devrimin demokratik talepleri, diğer tüm çelişkileri belirler ve ona yön verir. Emperyalist işgal durumunda ise, artık baş çelişki değişir ve emperyalizmle işgal koşullarının yarattığı halk kitleleri arasındaki çelişki baş çelişki halini alır.

Normal koşullarda, yani emperyalizme bağımlı olmayan ülkelerde, yani şimdinin kapitalist ülkelerinde temel çelişme emek-sermaye çelişkisi, yani, gerici güçleri temsil eden burjuvazi ile yeniyi temsil eden güç olan proletarya arasındaki çelişkidir. Bu ülkelerde bu temel çelişme aynı zamanda emperyalist savaş, işgal koşulları dışında, baş çelişme olarak, tüm diğer çelişkilere yön verir ve süreç boyunca tayin eder. Emek ve sermaye/burjuvazi ile proletarya arasındaki çelişme, toplumsal çelişkileri çözecek temel ve baş çelişme olarak rol oynar.

Yarı-sömürge, yarı-feodal ülkelerde de toplumsal evrimleşme sürecinin başlangıcında, yani henüz emperyalizmin iktisadi, siyasi, kültürel ve askeri kuşatması altında zincire vurulmadığı dönemlerde, ekonomik ve toplumsal gelişme sürecinde temel çelişme köylülük/toprak ağalığı çekirdeği üzerinde yükselen feodal sistemle geniş halk yığınları arasındaki çelişmeydi. Bu aynı zamanda dönemin baş çelişkisiydi de. Çünkü, kapitalist emperyalizmin henüz dış bir çelişme olarak ülkeyi iktisadi ve mali olarak denetimi altında almadığı, feodal güçlerle ve bağlı ve bağımlılık ilişkisi içine girememiş ticaret burjuvazisi ile tarihsel bir ittifaka girmediği bir dönemdi. Ne var ki, tek tek iç ulusal ekonomilerin kendi içinde bir iç ulusal birim, iç bir kapalı sistem olmayı başaramadan, bu tarihsel süreci tamamlayamadan dünya kapitalist-emperyalist zincirinin birer halkası haline gelme süreci başlamıştır. Bu sürecin kapitalistleşme dinamikleri yıkıma uğratılmış, bağımlı hale getirilmiş, iç dinamikleri çökertilmiş yani sömürge ya da yarı-sömürgeciliğin yaygınlaşarak tipik bir karakter kazanma süreci başlamıştır. Kapitalist-emperyalizme bağlı ve bağımlı, sömürge ya da yarı-sömürge ilişkiler içinde, gelişen, serpilen kapitalist ilişkiler, içte en gerici üretim ilişkilerini temsil eden düşman sınıflar için bilhassa rekabetçi kapitalizmin emperyalizme evrildiği aşamada, emperyalizmin belirlediği bir gerici ittifaka maddi zemin oluşturmuştur. Emperyalizmin acentalığına soyunan tefeci-tüccar burjuvazinin bürokratik-komprador nitelik kazanması ve tüm toplumsal sömürü ve ilişkilerde hakimiyet ve egemenliğini sürdüren feodal güçlere yaslanan bir ittifak. Emperyalizmin belirlediği bu ilişki ve ittifak, onu, tüm gücüyle komprador burjuvazi ve feodal güçleri ayakta tutan, yaşatan ve besleyen, aynı zamanda egemenlik kurduğu pazarda, bu güçler aracılığıyla ekonomik-siyasi-kültürel-askeri vs. tüm çıkarlarını gerçekleştirmeye uyumlu uşak olarak konumlandırmayı getirmiştir. Bu bağlamda, emperyalizm, bu ittifaklarıyla pazarda istediği egemenliği, sermayesine dolu dizgin alan açmayı sağlayan bir dış güç olarak, tüm siyasal ve toplumsal çelişkilerin içinde olmayı getirmiştir. Emperyalizmin belirlediği ve yön verdiği bu ittifak ile bu tür ülke devrimlerinin önünde aşılması gereken bir düşman olarak tüm devrimci sürecin, temel çelişkinin bir parçası olmuştur. Anti-emperyalist çelişme ve bundan kaynaklanan anti-emperyalist devrim zaruret haline geldi. Emperyalizm genel konumlanışı ve çıkarları yanında somut ve özel çıkarlarından, yöneliminden ve bir dizi nedenden kaynaklı yarı-işgalini yani yarı-sömürgeliği tam işgale yani sömürgeliğe taşıyabilir. Bu durum, bu tür ülkelerin temel çelişkisinin içinde vuku bulan bir gelişme ve durum olarak gerçekleşir. Ancak böylesi bir durum, temel çelişkiyi değiştiren yeni bir durum olarak değil, temel çelişki içinde, yani, onun belirlediği bir süreç boyunca yeni bir aşama olarak görülür. Bu durumda, önder çelişki ve yönlendiren tayin eden çelişki yani baş çelişki değişime uğrar.

Bu tür ülkelerde feodalizm emperyalizmin iktisadi, siyasi ve toplumsal dayanağı olduğu ve emperyalizm de feodalizmi ayakta tutan ve ona koltuk değneği gören temel olduğu için emperyalizme karşı mücadele ile feodalizme karşı mücadele birbirinden ayrılmaz ve dolayısıyla milli ve demokratik devrim görevi birleşir ve sürece karakterini verir. Ve anın koşullarının baskısıyla temel çelişme olarak karşımıza çıkan ve iki yönü içeren çelişkilerden bazen biri, bazen diğeri özgün aşamanın baş çelişkisi olarak öne çıkar. Anlaşılır ki, yarı-sömürge ve yarı-feodalizmden kaynaklı anti-emperyalist ve anti-feodal temel Demokratik Devrim süreci tamamlanana kadar sürece karakterini verirken, aynı zamanda devrimin içinde bulunulan aşamasına bağlı olarak da bunlardan her biri aynı zamanda baş çelişme haline gelir.

Çelişkilerin tespitinde Mao yoldaşı anlamak, kavramak önemlidir, çelişkiler meselesine MLM’ler olarak nasıl bakmamız gerektiği noktasında oldukça aydınlatıcıdır.

Sonuç olarak, dünya üzerindeki temel ve belli başlı çelişkileri şöyle sıralayabiliriz;

Emek-sermaye çelişmesi “emperyalizm ve proleter devrimleri çağına” damgasını vuran, ona niteliğini veren temel çelişmedir. Diğer tüm çelişmeler bu zemin üzerinden yükselir. Bu temel çelişmenin belirlediği sürecin, özgün aşamasında günümüzde belli başlı çelişmeler ise şunlardır:

1-Emperyalizmle-ezilen halklar arasındaki çelişme,

2-Emperyalistler arasındaki çelişme,

3-Proletarya ile burjuvazi arasındaki çelişme… biçiminde öne çıkan başlıca çelişmeler mevcuttur.

Dünyada baş çelişme tespitinin yapılmasını doğru görmüyoruz. Baş çelişki yukarda tanımını yaptığımız gibi tüm diğer çelişkileri belirleyen, yönlendiren ve tabi kılan çelişkidir. Bir sürece ve aşamaya rengini verir ve devrimin niteliğini belirler. Baş çelişki tespiti karmaşık olan bir devrim sürecinin ana halkasını yakalamak, yani devrimi gerçekleştirmek için yapılması gereken bir şeydir. Dünya proleter devrimi karmaşık, çok çeşitli, değişik devrim süreçlerinin ve her ülkede farklılaşan çelişkilerin bir sonucu olarak gelişecek, olgunlaşacak ve bir noktada bir süreç boyunca birleşecektir. Bugün dünya çapında, Yeni Demokratik Devrim ve Sosyalist devrim olmak üzere iki tip proleter devrim aşamasındayız. Her ne kadar yarı-sömürge, yarı-feodal ülkeler için geçerli olan Yeni Demokratik Devrim dünyanın fırtına merkezleri olsa da, her ülkenin kendine has devrim süreçleri olacaktır. Dünya genelinde baş çelişki tespiti yapmak tek tek ülkelerin özgünleşen çelişkilerini evrensel olan çelişkiyle karşı karşıya getirecek, kafa karıştıracak bir duruma yol açacaktır. Proleter Dünya Devrimi ve onun dünya ölçeğinde dayanacağı bir baş çelişki tespiti tek tek ülkelerdeki değişik devrimci süreçlerden, o ülkelerde özgünleşen baş çelişkilerden yalıtık hale getirme tehlikesini barındırmaktadır. Tek tek ülkeler için baş çelişki tespiti ne kadar gerekli, zorunlu ve devrim için ihtiyaç ise dünya genelinde baş çelişki tespiti yapmak “devrim akımının esas olduğu” koşullarda bir o kadar zararlı sonuçlara yol açacaktır. Enternasyonal proletaryanın kendi ülkesinde devrim yapma, kendi toplumsal çelişkisine dayanma gerçekliğinden koparacaktır.

Dünya genelinde baş çelişki tespiti enternasyonal proletaryanın kendi ülkelerindeki devrimci süreçler arasındaki ilişkiyi tek yanlılığa, devrim süreçleri arasındaki ilişkilerin kavranmamasına yol açacaktır. Farklı devrimci süreçler arasında esas ve tali ayrımına zemin sunacaktır. Bu, tek tek ülkelerde ortaya çıkan devrimi geliştirme sorumluluğunu, kendi toplumsal yapısının özgünlüğüne dayanma olanağını elinden alacaktır. Enternasyonalizmi tek yanlılığa indirgeyecek, yüzünü kendi ülkesindeki devrimin dışında baş çelişkiye uygun düşen ülkelere yüzünü dönmesini ve sınıf mücadelesindeki esas sorumluluğu unutmayı getirecektir. Tek tek ülkelerin ve toplumların yaşadığı eşitsiz gelişim yasasını yok saymak olacaktır. Bu nedenlerden dolayı, dünyada baş çelişki tespiti yapmamak ancak çağı karakterize eden, dünya proleter devriminin temel çelişkisi ve niteliğini ortaya koyacak temel çelişki tespiti yapmak doğru bir yöntem olarak benimsenmelidir.

Dünyanın bir avuç “uygar” ulus ile yüz milyonlarca nüfusa sahip ezilen uluslara bölünmüşlüğünü, emperyalizmin en karakteristik özelliklerinden biri olarak vurgulayan Lenin, emperyalizm çağında ezilen ulusların mücadelelerini, proleter devrim mücadelesinin yedek gücü ve ezilen ulusları da proletaryanın uluslararası müttefikleri olarak değerlendirir. “Avrupa’nın ve Amerika’nın işçileri, sermayeye karşı savaşımlarında, sermaye tarafından ezilen yüz milyonlarca “sömürge” kölesiyle sıkıca ve tamamen birleşmeselerdi, ileri ülkelerdeki devrimci hareket, gerçekte bir sahtelikten ibaret olurdu” diyerek, bu birliği önem ve anlamını şiarlaştıran Lenin’in “Bütün Ülkelerin İşçileri ve Ezilen Halkları Birleşin” sloganı Marksist-Leninist-Maoist harekete değerli bir miras, yol gösterici bir ışıktır.

B) “UKH’NİN STRATEJİK SALDIRI AŞAMASINDA OLDUĞU” TESPİTİ ÜZERİNE DÜŞÜNCEMİZ

Bu meseleye ilişkin görüşlerimizi MLM’in ustalarını referans alarak ortaya koymak sorunun daha iyi anlaşılmasına ve kavranmasına hizmet edecektir. Komünistler düşmanlarının durumunu ve kendi pozisyonlarını hangi veriler üzerinden değerlendirir ve güç ilişkilerini neleri esas alarak belirlerler? Öncelikle genel özelliklerinin yanı sıra, sınıf mücadelesinin stratejik ve taktik yönelimlerini belirlemede özel bir pozisyonda olan Mao yoldaşı referans alarak sorunu anlaşılır hale getirmeye çalışalım.

Emperyalizmi “kağıttan kaplan” olarak nitelendiren Mao yoldaş “Nasıl dünyada ikili bir doğaya sahip olmayan hiçbir şey yoksa (bu karşıtların birliği yasasıdır), emperyalizm ve bütün gericilerin de ikili bir doğası vardır: Onlar aynı zamanda hem gerçek kaplanlar hem de kağıttan kaplanlardır…Bu yüzden, işin özü açısından, stratejik açıdan bakıldığında odurlar, yani kağıttan kaplandırlar. Bizler stratejik düşüncemizi bu temele dayandırmalıyız. Öte yandan, onlar aynı zamanda, halkı yiyip bitiren canlı kaplanlar, çelikten kaplanlar, gerçek kaplanlardır. Taktik düşüncemizi de bu temele dayandırmalıyız.” (Mao Zedung-Seçme Yapıtlar, cilt 4 s.98,99) soruna özlü bir yaklaşım sunarken Komünist ve İşçi Partileri Temsilcilerinin 1957 Moskova Toplantısında yaptığı konuşmada da: “Düşmana karşı savaşım için, uzun bir süreden beri, stratejik açıdan bütün düşmanlarımızı küçümsemek, taktik açıdan da ciddiye almak anlayışını geliştirdik. Bu ayrıca, genel bir bakış açısından düşmanı küçümsememiz, ama her somut sorunda ciddiye almamız gerektiği anlamına gelir. Genel bir bakış açısından düşmanı küçümsemezsek oportünizm hatasına düşeriz. Marx ve Engels yalnızca iki kişiydiler. Ancak, daha o günlerde, kapitalizmin tüm dünyada yıkılacağını ortaya koydular. Ama, somut sorunlarla ve belirli düşmanlarla uğraşırken, onları ciddiye almazsak maceracılık hatasına düşeriz.’’ diyerek sorunu nasıl ele almamız gerektiğini açık bir biçimde belirtmiştir.

Yine benzer içerikte bir yaklaşımı: “…Şimdi de ekleyelim ki, aynı biçimde, tarihteki bütün başarılı olmuş devrimcilerin başarılı olma nedeni, yalnızca düşmanı küçümseme cesareti göstermiş olmaları değil, aynı zamanda, her özel sorunda ve her belirli şavaşımda düşmanı ciddiye almaları ve dikkatli bir tutum takınmalarıdır. Genel olarak, devrimciler ve özellikle proleter devrimciler, bunu yapmazlarsa, devrimi sağa sola yalpalamadan ileriye doğru götüremezler ve olasıdır ki maceracılık hatasına düşerek, devrimin kayıplara ve hatta yenilgilere uğramasına yol açarlar. Marx, Engels ve Lenin, proletarya davası uğrunda ömür boyu süren savaşımlarında düşmanı stratejik açıdan daima küçümsemişler, taktik açıdan ciddiye almışlardır. Onlar, somut koşullara göre, ayrıca ‘sol’ maceracılığa karşı iki cephede birden savaşmışlardır. Bu bakımdan, onlar, bizim için muhteşem birer modeldirler.” (Bütün Ülkelerin İşçileri Birleşin, ÇKP Resmi Belgeleri) adlı kaynakta görmekteyiz.

Yeniden hazırlanan taslağa gelirsek; UKH’in “stratejik saldırı” aşamasında bulunduğu tespiti bizce abartılı bir durum değerlendirmesidir. Komünistlerin her zaman umutlu ve iyimser olması gerektiği tartışılmaz. Fakat, bu hayal dünyasında yaşamamızı getirmemelidir. Komünist ve devrimci hareketlerin durumu taslakta bahsedildiği gibi “stratejik saldırı” aşamasına denk düşer bir gelişkinlikten oldukça uzaktır. Eğer “emperyalizmin kapitalizmin can çekişen aşaması olması” tanımlamasıyla ifade edilen kapitalizmin çökmekte/çürümekte olan bir sistem olduğu gerçekliğine dayanarak komünist hareket ve genel olarak da devrim cephesinin durumunu tanımlamaya çalışıyorsak, ki öyle görünüyor bunun sağlıklı bir sonuç çıkarımı olmadığını görmemiz gerekir. Çünkü bu tarz bir değerlendirme ve sonuç çıkarımı çelişkinin tek bir yanıyla gerçekliği tanımlamak olur ki, bu en basit ifadeyle, MLM yöntem ve bakış açısı değildir. Proletaryanın ideolojik anlamda saldırı aşamasında olduğunu söylemek mümkündür ki, o da ancak geleceğin ve gerçeğin temsilcisi olması anlamında anlamlıdır. Emperyalist kapitalist sistemin çelişkilerinin derinliği ve çürüme durumu gözle görülür bir gerçekliktir; fakat, komünist ve devrimci güçlerin bu çelişkileri devrim ve sosyalizm ekseninde kapsayıp yönlendirme, gelişen kendiliğinden hareketlere önderlik etme ya da işçi ve emekçi kitlelere kendi otoritesini kabul ettirir tarzda bir pozisyona sahip olmadıkları da ortadadır. MLM çizgide halk savaşları yürüten güçlerin etki alanları ise oldukça sınırlıdır. PKP’nin çok ciddi noktalara taşıdığı halk savaşı Gonzalo yoldaş ve beraberindeki PKP önder kadrolarının düşman tarafından yakalanmasıyla kesintiye uğramış, Nepal’deki halk savaşı NKP(M) önderliğinin gelişen devrim sürecini burjuvaziyle uzlaşmaları ve devrimi burjuvaziye satmaları ile etkisizleşmiştir. Gelinen aşamada Hindistan’da yürütülen Halk Savaşı ve çizgisel anlamda sorunlar taşıyan Filipinler’deki mücadele ve uzun yıllardır partimiz tarafından sürdürülen Halk Savaşı mevcuttur. Bunların dışında Brezilyalı yoldaşların başlattığı yeni süreç önemlidir ve PKP’nin yeniden aktifleşme çabası umut vericidir. Yine, henüz pratikleştirilmemiş olsa da Halk Savaşı çizgisini yaşama geçirme iddiasında olan çeşitli grupların mevcudiyeti söz konusudur, fakat tüm bunlardan yola çıkılarak stratejik bir saldırı döneminden bahsetmek mümkün olabilir mi? Açıktır ki, bu tespit sübjektiftir, komünist ve devrimci güçlerin durumunu abartan bir sonuç çıkarımıdır. İdeolojik olarak güçlü olmamız, geleceği temsil ediyor olmamız, ezilen, sömürülen kitlelerin sistemle çelişkilerinin derinliği ve dünyanın dört bir tarafında kitle hareketlerinin yaygınlığı gibi gelişmeler, stratejik saldırı aşamasında olduğumuzu gerekçelendirmeye yeterli değildir. Tüm bu sayılanlar çözülecek çelişkinin yalnızca bir yanını oluşturur ve çelişkilerin olgunlaştığını gösterir. Çelişkinin diğer yanı ise, başka somut bir olguyu gerektirir, o da güçlü bir parti-partilerdir. Güçlü parti(ler)den kastımız açıktır; kitlelerle sıkı bağlara sahip ve ülkelerin somutluklarına göre kendisini yaygın bir biçimde örgütlemiş, silahlı güçlere hükmeden, işçi sınıfı ve emekçi halk üzerinde etki gücü vb. özellikleri olan parti(ler)dir. Dünya çapında “stratejik saldırı aşaması” gibi bir durumdan bahsedildiğinde doğaldır ki, böylesi partilerin yaygınlığından ve etkinliğinden bununla birlikte de karşı devrim cephesinin güç kaybetmesi ve gerilemesinden bahsetmek gerekir. Özcesi, “Stratejik Saldırı” olarak kabul edilebilecek bir süreç, mantıksal açıdan bakıldığında, devrim güçlerinin karşı devrim karşısında çok ciddi ve kapsamlı hamlelerinin olmasını gerektirir. Böyle bir durum söz konusu değildir. Dünya üzerinde, sınıflar arası çelişkiler ne kadar derinleşirse derinleşsin, devrimci özne, MLM partiler sürece hakim olmadığında, kitleleri Halk Savaşı ve devrimci iktidar mücadeleleri ekseninde belirgin bir biçimde örgütleyip savaştıramadıkları müddetçe stratejik saldırıdan bahsetmek anlamsız olacaktır. Kendi durumumuzu abartmak, düşmanın gücünü küçük görmek, anlamına gelir ki, bu bizi düşman karşısında uyanıklığımızı elden bırakmaya, somut gerçekliği göz ardı etmemize ve gerçeklik dışında politik, örgütsel ve pratik konumlar almamıza neden olacaktır. Mao yoldaşın Halk Savaşı’nı aşamalandırırken kullandığı stratejik savunma, stratejik denge ve stratejik saldırı tanımları da nesnel durumu ifade eden düşmanın zayıflığı ya da devrimci durum üzerinden yapılmamaktadır. Partinin gücü, kitleleri örgütleme ve savaştırma, iktidar süreciyle öznel durumunun ilişkisi yani Komünist- Devrimci Hareketin gücü ve durumu üzerinden belirlenmektedir. Aksi takdirde devrimci savaşı başarıya ulaştırması, doğru taktikler, mücadele araçları ve örgütlenmeler yaratması, kitleleri doğru hedefe yönlendirmesi olanaklı olmayacaktı. Nihayetinde, zafer değil yenilgi durumu ile karşılacaktı. Bu eksende, dünya çapında Stratejik Saldırı koşullarının elverişliliği aynı zamanda KP’lerin öznel durumunun elverişliliği ile doğrudan ilintilidir, ona bağlıdır. Kabaca sol bir yaklaşım olduğunu söyleyebiliriz. Mao yoldaşın dediği gibi, “Hem öznel hem de nesnel etkenleri gözardı eden ‘sol’ acelecilik eğilimi, devrimci bir savaşa ve dolayısıyla her devrimci harekete son derece zararlıdır…”

Yine taslakta Mao yoldaştan bir aktarım olarak geçen “elli ile yüzyıl arası” tespitini Mao yoldaş döneminde çok büyük boyutlara ulaşmış devrim ve sosyalizm kavgası atmosferinde söylenmiş ve bir yanıyla da devrimin kazanacağına olan inancın ifadesi olarak görmek gerekir. Bu sözlerin söylendiği zamandan bu yana yaşanan gelişmeler bizlere gerçek tabloyu net olarak göstermektedir. Hangi argümanlarla tanımlarsak tanımlayalım, sosyalist iktidarların birinci aşaması diyebileceğimiz dönem pratik anlamda yenilgiyle sonuçlanmıştır. Emperyalist kapitalist sistemin çelişkileri derinleşiyor olmasına rağmen, Komünist Hareket daha çok kendisini toparlama aşamasındadır. Mao yoldaş döneminde dünyanın birçok ülkesinde sosyalist ya da kendisine sosyalist diyen iktidarlar ve yine dünyanın hemen her ülkesinde aktif ve örgütlü olan devrimci güçler mevcuttu. Bugün ise başka bir tablo mevcuttur. Tüm bu gerçeklikler ortadayken, kendi pozisyonumuza ve de genel olarak komünist hareketin emperyalist kapitalist sistem karşısındaki pozisyonuna ilişkin daha gerçekçi tanımlamalar yapmamız gerekir. Aksi durumda, sıkça yaşandığı gibi sağ ve sol sapmalara düşmemiz kaçınılmaz olacaktır. MLM’ler nesnelliği bilimsel veriler üzerinden tanımlar ve pozisyon alışlarını da bu bilimsel veriler üzerinden yaparlar, yapmak zorundadırlar. Gerçeğe gözlerimizi kapatıp kendi tasarladığımız gerçek üzerinden mevcut durumu ve pozisyonumuzu belirlemeye kalktığımızda hüsranla sonuçlanacak bir sürecin parçası olacağımız açıktır. Görünüşte “radikal devrimci” ama pratik olarak devrimin görevlerini yerine getirme noktasında kendisini sınırlayan, kitlelerle kurulması gereken bağ ve araçları darlaştıran ve dolayısıyla kitlelerden kopuk, öznel gücün durumunu abartan ve toplamda devrimin görevlerini yerine getirme anlamında sağ bir çizgiye sahip bir örgütsel-pratik duruşa sahip olmamız anlamına gelecektir bu tespitte ısrar etmek. Unutmayalım ki sol sağın ikiz kardeşidir.

C) KOMÜNİSTLERİN BİRLİĞİ VE DÜNYA DEVRİMİNE HİZMET ETMEK AMA NASIL VE HANGİ ZEMİNDE?

Marksistler tarih sahnesine proletaryanın rolünü belirginleştirerek çıkmış, bir başka ifadeyle proletaryanın ortaya çıkışı Marksizm’in ortaya çıkışını beraberinde getirmiştir. Marksizm’in Marks ve Engels tarafından formüle ediliş süreci, tek tek parçalarda giderek belirginleşen ve dünya üzerinde ana merkezler başta olmak üzere dünyanın en ücra köşelerine kadar yayılan kapitalizmin/burjuvazinin dünyanın gidişatını belirleyen esas üretici güç ve üretim ilişkisi olmasının geriye dönüşsüz bir biçimde kendisini kabul ettirdiği dönem aralığına denk düşer.

Tarihin gördüğü en devrimci sınıf olan Proletaryanın bilimsel dünya görüşü Marksizm (Leninizm-Maoizm), insanlık tarihinin geçmişiyle birlikte geleceğini de aydınlatmış ve kendisi dışındaki tüm ideolojileri geçersiz kılmıştır. Lenin tarafından, “Proletaryanın tarihi rolünü gün ışığına çıkaran”lar olarak nitelendirilen Marks ve Engels, ortaklaşa yazdıkları Komünist Manifesto’da, “Burjuvazi yalnız kendisini yok edecek silahları üretmekle kalmamıştır, o aynı zamanda bu silahları kullanacak insanları, modern işçileri, proleterleri yaratmıştır” diyerek, proletaryanın bu devrimci özelliğini net bir şekilde belirtmiş ve aynı zamanda kapitalizmin açmazını gözler önüne sermişlerdir. İleriye doğru yol alan toplumsal dönüşümün önder gücü olan proletarya, burjuvaziyi alt edebilecek özelliklerin taşıyıcısı olmasının ötesinde, kendisi ile tüm sınıfları ve sınıflara tekabül eden tüm ayrılıkları ortadan kaldırabilecek yegane sınıftır.

Proletaryanın toplumdaki yerinin, toplumsal mücadelede oynadığı rolün ve amacının bir ve aynı olması enternasyonal bir karaktere sahip olan kapitalist sömürüye karşı, tüm ülkelerdeki parçalarının birlikte mücadelesinin ve dayanışmasının objektif zeminini, bu mücadelenin üzerinde yükseleceği temeli yaratır. “Bütün Ülkelerin İşçileri Birleşiniz” çağrısıyla, proletaryanın enternasyonal bir sınıf olduğunu ve onun mücadelesinin de özünde enternasyonalist bir karaktere sahip olduğunu önemle vurgulayan Marks ve Engels, işçi sınıfının bilimsel dünya görüşü olan Marksizm’i yaratarak, işçi sınıfını kendiliğinden bir sınıf olmaktan çıkarmış kendisi için bir sınıf durumuna getirmişlerdi. “Kendiliğindenlikten kendisi olmaya evrilme” proletaryanın evrensel karakterinin görülmesinden bağımsız gerçekleşmemiştir. Kendisi için sınıf olma bilinci, aynı zamanda, yerellikten kurtulma, kendisinde somutlanan özelliklerin evrensel karakterini kavramayla içiçedir. Kendi gerçekliğinin farkına varma bilinç sıçraması gerçekleşirken, bu gerçekleşmenin bir parçası ya da tersinden bu gerçekleşmenin sağlanabilmesinde proletaryanın evrensel özelliklerinin kavranması bir zorunluluk olmuştur. Bu zorunlu evrensel karakteri görebilme olmaksızın proletaryanın nitelik tanımlaması da yapılamazdı.

Marksizm’in kurucuları, enternasyonalizmin, proletaryanın politik iktidar mücadelesindeki hayati öneminin bilincinde oldukları için, proletaryanın enternasyonal birliğine önem vermiş, bu birliğin sağlanması için çaba göstermiş ve somut olarak da Birinci Komünist Enternasyonal’in oluşumunu önemsemişlerdir. “Bütün Ülkelerin İşçileri Birleşin” sloganı yalnızca politik bir slogan değil, aynı zamanda, proletaryanın pratik duruşunun nasıl olması gerektiğinin de özetlenmesidir. Her iki düşman ve uzlaşmaz sınıf açısından, bu birliktelikler, bir zorunluluk olarak çok açık biçimde tespit edilmiştir. Günümüze kadar da bu gerçeklik hükmünü sürdürmektedir.

Uygarlık tarihinin o güne kadarki birikimlerinin sentezi temelinde Marks ve Engels’in ortaklaşa çabaları sonucu yaratılan Marksizm (devam eden süreçte aldığı biçimleri ve alabileceği biçimleri de kastettiğimiz bir anlamla bu kavramı kullanıyoruz), proletaryanın komünist toplumu yaratıncaya kadar, yani kendisiyle birlikte tüm sınıfları ortadan kaldırıncaya kadar sürdüreceği sınıf mücadelesinde, en temel ve vazgeçemeyeceği silahıdır.

Dünyayı değiştirme mücadelesinde, proletaryanın ideolojisinin temel taşlarından biri proletarya enternasyonalizmidir. Proletarya enternasyonalizmi, Engels tarafından, “tüm proletaryanın en güçlü enternasyonal bağı onun ideolojik birliğidir” biçiminde berrak bir tanıma sahiptir. Bir anlamda Marksist-Leninist-Maoist ideolojinin kendisidir. O da Marksizm gibi, sınıf mücadelesinin günlük seyrinden çıkmaz. Bundan dolayı da özel çabayla öğrenilmesini ve kavranılmasını zorunlu kılar. Proletaryanın uluslararası dayanışması ve mücadelesi, proleter enternasyonalist bilinçle birleşmediği takdirde, kendiliğindenci bir karaktere sahip olur ve burjuva düzeni sınırları içinde hapsolur. Proletarya, enternasyonalist bilinçle donandığı ve mücadelesine bu bilinç damgasını vurduğu zaman, ancak o zaman, gerçek hedef ve amaçlarına ulaşabilir.

Partimiz bu gerçekliğin farkında ve bu gerçekliğin bir parçası olarak kendisini var etmiştir. Enternasyonal proletaryanın Türkiye topraklarındaki temsilcisi olan partimizin kuruluş süreci, Marksizm-Leninizm’le (Maoizm) revizyonizm arasında uluslararası düzlemde çatışmaların en ileri noktalarda ve çeşitli cephelerde yaşandığı sürece denk düşer. Uluslararası düzlemde Mao Zedung yoldaşın rehberliğinde revizyonizme karşı yürütülen mücadelede safını Marksizm-Leninizm ve Mao yoldaşın düşünceleri doğrultusunda belirlemiş ve kuruluş temelleri bu esaslar üzerinden revizyonizm, reformizm, parlamentarizm ve fokoculukla mücadele içinde gerçekleşmiş, Mao yoldaşın başını çektiği revizyonizme karşı savaşın ülkemiz topraklarındaki temsilcisi olmuştur.

Bu süreç, aynı zamanda, uluslararası alanda Marksizm-Leninizm- (Maoizm)le revizyonizm arasındaki mücadelenin tüm özelliklerini içermiştir. Dolayısıyla, bir genellemenin ötesinde kendimizi daha kuruluş/şekilleniş aşamasından itibaren enternasyonal proletaryanın ideolojik-politik-pratik düzlemde de bir parçası olarak inşa ettik. Partimizin kurucusu ve kuramsal önderi İbrahim Kaypakkaya’nın partimizi Büyük Proleter Kültür Devrimi’nin ürünü olarak tanımlaması bu gerçekliğin en somut karşılığıdır. Partimiz, uluslararası cephede yaşanan ideolojik, politik ve pratik meseleleri yürüttüğü sınıf mücadelesinin önemli bir parçası olarak görmüş, yaşanan gelişmelere duyarlı olmuştur. Partimiz içerisinde yaşanan gelişmeler nedeniyle, ilişkiler sistematiğinde, zaman zaman, sıkıntılar yaşansa da dünya devrimine hizmet edecek süreç ve örgütlenmeler, partimiz açısından her zaman önemli olmuştur. Bu süreci de bu anlamıyla önemsemekteyiz.

Marksist-Leninist-Maoist’ler proleter enternasyonalizmin alacağı biçim ve içeriği temel özü koruyarak, her tarihi kesitte, somut şartların somut tahlilinden yola çıkarak tespit edebilirler. İçinde yaşadığımız dönemde bu ne anlama gelir? Nihai olarak, sınıfları ortadan kaldırma ortak amacı için mücadele eden proletaryanın enternasyonalist niteliğinin ve mücadelesinin önem ve anlamı, kapitalizmin emperyalizm evresinde, kapitalist sömürü ve örgütlenmenin bir dünya sistemi haline gelmesiyle çok daha belirginleşmiştir. İçinde yaşadığımızın çağın iki uzlaşmaz, uzlaşamayacak sınıfları olan burjuvazi ile proletarya somutlaşan karşıtlık, aynı zamanda, komünist topluma yürümek zorunda olan ezilen, sömürülen, baskı altında tutulan işçi ve emekçilerin üzerinde yükselecekleri zemini sunmaktadır. Proletarya bu evrensel görevin sorumluluğunu omuzlarına almıştır; Demokratik Halk Devrimi, Sosyalizm ve Komünizm yürüyüşünü gerçekleştirmekle yükümlüdür. Sınıflar mücadelesi tarihinin, en önemli ve en zorlu sorumluluğunun yüklediği misyon, politik anlamda, proletaryayı en devrimci sınıf olarak ele almayı getirmiştir. Kendisiyle birlikte tüm insanlığın kurtuluşunu sağlayacak olan proletaryanın mücadelesinin evrensel karakteri, komünistlerin uluslararası alanda ortak düşmanlarına karşı birlikte hareketlerini sağlayacak uluslararası birlikteliklerin bir ihtiyaç, bir zorunluluk olmasının nesnel zeminidir.

Diğer taraftan, komünistlerin proletaryanın, enternasyonal amaçlarına ulaşabilmesi için kapitalist sistemi tek tek halkalardan koparmak esas görevi olduğunu görmek gerekir. Bütünün kurtuluşunun ana zemini, parçaların özgürleştirilmesinden geçer. Proletaryanın enternasyonal birliği ve bütünsel özgürleşmesi, bu kavrandığı ölçüde gerçekleşecektir. Aksi durumda, kapitalizmin eşitsiz gelişme yasasının sonuçları olan ülkeler düzeyinde farklılıklar ve bu ülkelerde devrimi gerçekleştirmenin koşulları görmezden gelinerek devrimi gerçekleştirmemek anlamına gelen “toptan kurtuluş” gibi slogan düzeyinde “güzel”, ama Troçkizm’e kayan, gerçeklik karşısında hükümsüz bir aldatmacayla karşı karşıya kalırız. Nitekim, Ekim Devrimi öncesi benzer tartışmalar yaşanmış ve günümüzde de yaşanan tüm deneyimlere rağmen benzer safsatalar bu kez de “bölgesel devrimler” adı altında pazarlanmaya devam etmektedir. Nepal’de yaşanan ve teorisi yapılan bu olmuştur. Ülkemiz devrimci hareketinin önemli bir bölümü benzer bir yönelim ve anlayışla hareket etmektedir. Özünde devrimin yapılabileceğine olan inançsızlık ve bu inançsızlığın çeşitli gerekçelerle gerçeklik olarak sunulması ve nihayetinde de “Tek Ülkede Sosyalizm”in gerçekleşemeyeceği noktasındaki anlayışın bir kez daha kendisini dünyanın farklı coğrafyalarında devrim ve sosyalizm mücadelesinin önüne engel olarak sunmasıdır yaşananlar.

Emperyalist kapitalist sistemin, üretim ve sömürüye daha fazla uluslararası bir nitelik kazandırması ve tüm ülkeleri emperyalist kapitalist sistemin daha sıkı halkaları haline getirmesi, burjuva ideologların demagojilerinin söylemlerinin aksine, tek tek ülkeler düzeyinde farklılıkları yok etmez ya da azaltmaz, aksine yarı-sömürge ve bağımlı uluslar aleyhine derinleştiren bir zemini sürekli ve yeniden üreterek gerçekleştirir. Emperyalist kapitalist merkezlerle dünyanın geri kalanı arasındaki makas her süreçte daha fazla açılır. Emperyalist kapitalizm, bu farklılıkları derinleştirmenin temel öznesidir. Tam da bu gerçeklik nedeniyledir ki, komünistler, kapitalizmin eşitsiz gelişme yasasını dikkate alarak, her ülkenin kendi nesnelliğini esas alarak, proletaryanın iktidar mücadelesinin biçim ve içeriğini belirlerken aynı zamanda parçalardaki çelişkiyi çözerek ortak çelişkiyi çözmeyi hedefler. Komünistler, politik iktidar mücadelesini esas olarak, kendi ülkelerinde politik iktidarı hedefleyerek, verili coğrafik sınırları içerisindeki egemen politik iktidarı yıkacak ve yerine proletarya önderliğinde bir politik iktidar tesis edecek doğrultuda sürdürürler. Dünya devrimine hizmet etmek gerçek anlamını burada bulur. Komünistler, dünyanın ülkelere ve uluslara bölünmüşlüğünü objektif bir durum olarak kavramak ve nihai hedefleri için yürütecekleri mücadeleyi, bu objektif zemine oturtmak zorundadırlar. Marksizm-Leninizm-Maoizm’in ustaları da bu hususa özellikle dikkat çekerler: “Her ülkenin proletaryası, ilk önce kendi ülkesinde siyasal iktidarı ele geçirmek, kendini ulusun yönetici sınıfı olarak ortaya koymak ve bizzat ulusun kendisi olmak zorundadır ve asla kelimenin burjuva anlamında değil ama bu anlamında henüz ulusallığını korur.” (K. Marx ve F. Engels, Komünist Parti Manifestosu)

Marks ve Engels, bu objektif durumu görerek “içeriğine göre olmamasına rağmen, şekline göre proletaryanın burjuvaziye karşı mücadelesi önce milli bir mücadeledir. Her ülkenin proletaryası doğal olarak önce kendi burjuvazisinin hesabını görmelidir”demişlerdir.

Yine Mao, “Komünistler Marksist oldukları için enternasyonalisttirler; ama Marksizm’i, ancak kesin bir milli biçim kazandığı ve ülkemizin somut özellikleriyle kaynaştırıldığı zaman uygulayabiliriz. Marksizm-Leninizm’in büyük gücü, bütün ülkelerin somut devrimci pratiği ile bütünleşmesinden ileri gelmektedir…’’( Seçme Eserler- syf 217-218 Mao Zedung) biçiminde bakış açısını ortaya koymuştur.

Lenin ise bu objektif farklılıkları ve bunların proletarya için ne anlama geldiğini ve getirdiği görevleri şöyle ifade eder: “Halklar ve ülkeler arasında ulusal ve siyasal farklar olduğu sürece ki, bu farklar, dünya ölçüsünde proletarya diktatörlüğü kurulduktan sonra bile uzun, pek uzun zaman devam edecektir, bütün ülkelerin komünist işçi sınıfı hareketinin enternasyonal taktik birliğini, bu farkların silinmesini değil, ulusal farklılıkların yok edilmesini değil, tam tersine komünizmin temel ilkelerinin (Sovyet iktidarı ve proletarya diktatörlüğü) bu ilkeleri, özel sorunlarda doğru bir şekilde bir biçimde değiştirecek, bunları ulusal ve ulusal-devlet farklılıklarını, doğru bir biçimde uyarlayacak ve uygulayacak bir uygulama gerektirir.”

Marksist önderlerin çok açık olarak ortaya koydukları bu objektif gerçek, aynı zamanda, proletaryanın ülkeler düzeyinde örgütlenmesinin zorunlu objektif temelidir. Ülkeler düzeyinde örgütlenen komünist partileri, bu objektif farklılıkların bir sonucu olarak, emperyalist kapitalist zinciri kendi halklarında kırmaları görevi ile karşı karşıyadırlar. Bu, öznel bir istek sonucu değil, nesnelliğin tariflenmesidir ve komünistlerin kendi halkalarında proleter dünya devrimini gerçekleştirebilmelerinin ve nihai amaca ulaşabilmenin zorunlu ilk adımıdır.

Nitekim; “benim kendi ülkem açısından değil”, ama dünya proleter devriminin hazırlanmasına, propagandasına, devrime yanaşma çalışmalarına katılımım açısından, “benim ödevim, devrimci proletaryanın temsilcisinin ödevi” proleter enternasyonalist bakış açısıyla sorunu değerlendiren Lenin “Bütün ülkelerdeki devrimlerin gelişmesi, desteklenmesi için bir ülkede (herkesin kendi ülkesinde J.Stalin) mümkün olanın en fazlasının yapılması” demektedir.

Proleter dünya devrimini gerçekleştirmek için, emperyalist zincirin en zayıf halkalarından koparılması gerekir. Komünistler bu mücadelelere önderlik edebilmeleri için, her ülkenin ulusal ve özgül koşullarının Marksizm-Leninizm’in tahlilci yöntemiyle araştırılmasını, incelenmesini ve bu özgül parçalara uygunluk içinde geneli barındıran doğru siyasetin konmasını gerektirir. Lenin yoldaş bunun zorunlu gerekliliğini şöyle ifade ediyor: “Herkes için aynı olan uluslararası sorunu, işçi sınıfı hareketi içinde oportünizmi ve sol doktirinciliği yenme, burjuvaziyi iktidardan düşürme, Sovyet Cumhuriyeti’ni ve proletarya diktatörlüğünü kurma sorunu, her ülkenin ele alınışındakini somut tarzda, özel olarak, ulusal ve özgül olarak, ulusal ne varsa onu aramak, incelemek, sezmek ve kavramak işte geçirmekte olduğumuz tarihsel anda bütün ileri ülkelerin (yalnızca ileri ülkelerin değil) baş görevi budur.”

Diğer taraftan, Marksist-Leninist-Maoist’ler, proleter dünya devrimine ulaşmanın bir halkası olarak kendi ülkelerindeki devrimi yürütmek ve sürdürmek göreviyle yetinemezler. Onlar, aynı zamanda, dünyanın diğer parçalarında aynı amaçla, Marksist-Leninist-Maoist çizgi temelinde mücadele eden güçleri de her yönlü destekleme görevini tüm güçleriyle yerine getirmeye çalışırlar. Marksist-Leninist-Maoist’ler dünyanın hangi parçasında olursa olsun, Marksist-Leninist-Maoist çizgi temelinde sürdürülen tüm mücadelelerin özünün ve amacının aynı olduğunu kavrarlar ve bu anlamda mücadeleler arasındaki farklılıkları, ortak özün ve amacın önüne geçiremezler. Bir ülkede sürdürülen devrimci mücadeleler ve devrim, proletaryanın genel mücadelesinin, yani proleter dünya devrimi mücadelesinin bir parçası olduğu, onu geliştirdiği ölçüde anlamlıdır. Parçanın menfaatleri bütünün, yani dünya çapındaki mücadelenin menfaatlerine tabii kılınmak zorundadır. Bu da soruna “benim ülkem” açısından değil, dünya çapında yürütülen mücadelelerde “benim payım” açısından yaklaşılırsa mümkün olur.

Dünya komünist hareketinin tarihi dümdüz bir seyir izlememiştir. Uluslararası alanda, emperyalizme ve gericiliğe karşı sürdürülen mücadeleler, koşullarda yaşanan gelişmelere paralel, değişik biçimler almıştır. Objektif durumdaki değişikliklerle birlikte, uluslararası komünist hareket gerek dünya çapında gerekse tek tek parçalarda çeşitli değişik taktikler izlemiştir.

Tek tek parçalarda faaliyet yürüten komünist güçlerin uluslararası alanda taktik ve stratejik birliğini sağlamak, mücadele ve dayanışmalarını koordine edebilmek, bu güçler arasındaki ideolojik, siyasi birliği güçlendirmek amacıyla, günümüze kadar birçok uluslararası örgüt kurulmuştur. Proleter enternasyonalizminin dünya çapında örgütlenmesi olan bu tür örgütlenmelerin amaçları, hedefleri bir ve aynı olmasına rağmen, üzerlerinde yükseldikleri farklı objektif şartlardan ve komünist güçlerin özgül durumundan dolayı yerine getirmek durumunda oldukları farklı görevlere tekabül eden farklı biçimler almışlardır. Birinci, İkinci ve Üçüncü Enternasyonal ve yine ek olarak Kominform süreçleri incelendiğinde bu durumu görmek mümkündür.

Yakın tarih olması ve yeni bir oluşum hazırlığı içerisinde olan parti ve örgütlerin bir kısmının da içerisinde yer aldığı DEH sürecinin deneyimleri somutta bizler açısından ayrıca öğreticidir.

Kendi aralarındaki tüm bu farklılıklara rağmen uluslararası alanda ortak bir enternasyonal hareketin eksikliğini hisseden ve bunun giderilmesini isteyen güçler Mart 1984 tarihli açıklamalarıyla Devrimci Enternasyonalist Hareket’in kuruluşunu kamuoyuna deklare ettiler. Uzun yıllar sonunda DEH’in kurulması uluslararası proleter hareketlerin birlikteliği açısından önemli ve tarihsel bir anlam taşımaktaydı. DEH, Mao yoldaşın ML’e katkılarının ortaya koyulup savunulması ve geniş kesimlere ulaştırılması, Marksizm’in üç bileşeni olan; bilimsel sosyalizm, ekonomi politik ve felsefe alanlarında yaptığı katkıların kabul görmesi, halk savaşlarının propagandasının yaygın bir biçimde yapılması vb. noktalarında önemli başarılara imza atmıştır. Bu süreçte Gonzalo yoldaş önderliğinde başlatılan ve muazzam gelişmeler kaydeden Peru’daki Halk Savaşı’nın uluslararası alanda yarattığı prestij ve Gonzalo yoldaşın Mao yoldaşın ML’e katkılarını berrak ve ısrarlı bir biçimde ortaya koyması Maoizm’ in Marksizm Leninizm’in üçüncü ve gelinen süreçte son aşaması olarak kabul görmesinde önemli pay sahibi olmuştur. Bu ısrar ve çaba, Mao yoldaşın ortaya koyduğu düşünceleri çeşitli biçimlerde savunan ML güçler arasında komünist çizginin yani MLM’nin kavranması ve kabulü açısından tarihsel öneme sahipti. Bu olumluluklarının yanında, içte yaşanan ideolojik-teorik ve örgütsel-idari sorunların derinleşerek sürmesi ve doğru çözümlerin gerçekleştirilememesi sonucunda DEH işlevsizleşerek misyonunu yitirmiştir.

DEH süreci yakın tarih ve kendisini bir biçimde Mao yoldaşın takipçileri olanlar tarafından oluşturulduğu için bizler açısından yeni ve benzer bir süreci örgütlerken doğru sonuçlar çıkarmamızı sağlayabilecek olması itibarıyla dikkatle incelenmesi gereken bir süreçtir. Yalnızca niyetlerle gerçekliğin tanımlanamayacağını ve ileri adımlar atılamayacağını da anlamamızı kavramaya hizmet edecektir. Üçüncü enternasyonalin dağılması gibi bir gerçekliği bizzat yaşayarak deneyimleyen Mao yoldaşın, uluslararası komünist hareketi bu yönlü sıkı merkezi bir karaktere sahip ortak örgütlenme oluşturma noktasında oldukça temkinli olmaya iten duruşunu da gözlerden kaçırmamamız gerekir. Proletaryanın uluslararası dayanışmasına verdiği önemden zerrece kuşku duyamayacağımız Mao yoldaşın, sıkı merkezi bir karakter taşıyan bir örgütlenme yerine komünistler arasındaki iş birliği ve dayanışmayı farklı biçimlerde ve daha çok karşılıklı ilişkiler bağlamında ele almasını önemsemek gerekir. Kaldı ki, DEH sürecinde de tüm geçmiş deneyimlere rağmen DEH KOM’u oluşturan bileşenin, DEH bileşenlerine tepeden bakan, onlara hükmetmeye çalışan pratik sürecini düşündüğümüzde geçmişten ders çıkarmada oldukça sıkıntılı olunduğu görülecektir. Biz, bu hataya yeniden düşmek istemeyiz ve yaşananlardan öğrenmek gerektiği düşüncesindeyiz. Diğer taraftan, bütün bunlar yaşandı diye enternasyonal birlikteliklerden vazgeçecek bir duruma kendimizi düşürmek niyetinde değiliz; yalnızca geçmişimizden ders alıp daha temkinli olmaya ve somut durumu gözardı etmeden uluslararası birliktelikler oluşturmaya çalışıyoruz.

Gelinen aşamada kendisini MLM olarak tanımlayan parti ve örgütlerin ortak bir çatı altında yeniden bir araya gelmesi ihtiyaç olarak kendisini dayatmaktadır. Bu anlamda bir hemfikirlik mevcuttur, fakat bu birlikteliğin veya oluşturulacak ortak örgütlenmenin içeriği ve biçiminin nasıl olacağı önemlidir. Görüldüğü kadarıyla kendisini MLM olarak tanımlayan güçler arasında çeşitli noktalarda görüş ayrılıkları mevcuttur. İlkesel noktalara tekabül etmediği müddetçe kimi meselelerde farklılıkların olması kabul edilebilirdir, normaldir, devam eden süreçlerde de olacaktır. Bu farklılıklarımızı sınıf mücadelesinin devam eden seyri içinde, proletaryanın devrim ve sosyalizm davasını ileriye taşıma kaygısını esas alarak yapacağımız tartışmalarla aşabilir, daha üst düzeyde birliktelikler oluşturabiliriz. Sorunun bir yanı budur. Diğer ve esas olan ise, böylesi bir birliği oluştururken MLM’nin ana halkalarının doğru tanımlanması ve bu temelde ciddi bir ideolojik mücadele yürütme gerekliliğidir. Aksi durumda, görünürde ortak idealler etrafında birleşmiş ama özde, zamanla kendisini tahrip edecek çelişkilere sahip bir oluşum/örgütlenmeden ileriye gidemeyecektir. Hiç şüphe yok ki, böyle bir örgütsel birliğin oluşmasının bugünkü dönemde esas halkası, Marksist-Leninist-Maoist güçler arasında sürdürülmesi gereken yoğun ideolojik mücadeleden geçer. UKH’nin yeni bir örgütlenmesi ancak bu mücadele üzerinde yükselebilir. Bize göre üzerinden yükseleceğimiz zemin, ideolojik referans noktamız, Marksizm-Lenizm’in üçüncü ve gelinen aşamada en yüksek evresi MLM olmalıdır. Çünkü, Mao yoldaş Marksizm’in üç bileşenine felsefe, ekonomi politik ve bilimsel sosyalizm alanlarında bütünlüklü katkı yapandır. MLM dışında bir referans noktası birliğe hizmet etmez, yeni ayrışmalara neden olur. Aynı zamanda Maoizm meselesini Halk Savaşı eşittir Maoizm biçimde tanımlamak ve bu eşitlemenin yeterli olduğunu söylemek, Mao yoldaşın ML’e katkılarını daraltan ve doğru olmayan, Mao yoldaşı ‘darlaştıran’ bir yaklaşımdır. Ne dediğimizin daha iyi anlaşılabilmesi açısından şöyle açabiliriz; Halk Savaşı Maoizm demekken Maoizm yalnızca Halk Savaşıyla anlamlandırılamaz. Halk Savaşı’na önem atfederken veya önemini somutlamaya çalışırken, parçayı önemseme kaygısıyla bütünü sıradanlaştırmaya düşmemek gerekir. Maoizm, Marksist felsefe, bilimsel sosyalizm, ekonomi politik alanlarında Mao yoldaş tarafından yapılan katkıların bütününde kendisini anlamlandırır. Dolayısıyla bizim MLM’i ele alışımız bu bütünlük içerisindedir.

Kelimenin gerçek anlamıyla, bağlayıcılık düzeyi yüksek enternasyonal bir merkez oluşturmak için henüz erken olduğu düşüncesindeyiz. Karşılıklı bilgi akışı, yardımlaşma, ortak hareketler örgütleme, deneyim ve tecrübe aktarımı, dünyanın çeşitli ülkelerinde MLM partilerin oluşumunda etkili olma, kendisini MLM olarak tanımlayan parti ve örgütler arasında ideolojik birliği daha üst seviyelere çıkarmak, MLM evrensel düzeyde yaygınlaşmasında daha planlı ve programlı hareket etmek vb. noktalar üzerinden hareket edecek bir ortak örgütlenme içinde bulunduğumuz durum açısından daha gerçekçidir.

Diğer önemli ve üzerinde durulması gereken nokta ise, bu platformun dışında kalan ve kendisini MLM olarak tanımlayan güçlere yönelik yaklaşımımızdır. Bir taraftan ideolojik sapmalarla mücadele etmek, “ne olursa olsun birlikte hareket etmek gerekir” oportünist anlayışına düşmemek, ayrım noktalarını net biçimde ifade etmek gerekirken, diğer taraftan da mümkün olduğunca bu platform dışında da kendisini MLM olarak tanımlayan güçler olduğunu unutmamak, MLM güçlerin ortaklığını sağlama çabası içinde olmak, ilişkilerde yaşanan sıkıntıları mümkün olduğunca onarmaya çalışmak gibi bir amaç, hedef ve duyarlılığında olması gerekir.

D) “TASLAK”TA YER ALAN STALİN YOLDAŞLA İLGİLİ DEĞERLENDİRME ÜZERİNE

“Taslak”ta, “Yoldaş Stalin, Lenin’in çalışmalarına devam edecek ve SSCB’de sosyalizmi inşa etme sürecinde Troçki, Zinovyev, Kamenev ve Buharin’in oportünizmine ve ihanetine karşı mücadele edecektir. Stalin bu savaşı 13 yıl boyunca geliştirmiş ama meseleleri idari olarak çözme yanlışını yapmıştır.” denmektedir. Stalin yoldaşın değerlendirilmesi, hatalarının tespit edilmesi, Mao yoldaşın revizyonist saldırılardan dolayı askıya aldığı görevin Maoist hareketlerin önünde duran bir görev olduğunu belirtmeliyiz. Ancak böylesi bir oluşum sürecinde Marksizmin büyük ustası Stalin’in tartşılmasını doğru bulmuyoruz. Bu önemli, kapsamlı ve etraflı bir inceleme ve tartışmayı hak eden bir sorundur. Bu yüzden bu konu üzerine bir planlama ve tartışma sürecini ayrıca gerçekleştirmek gerektiği fikrindeyiz. Bu bir ihtiyaçtır. Ancak bunun üstün körü bir yaklaşımla, önemli bir enternasyonal kuruluşunun deklarasyonunda yapılması sağlıklı değildir. Böylesi bir enternasyonal oluşumun bu soruna açıklık getirecek bir tartışmayı örgütlemesi en doğru ve sağlıklı bir yöntem olacaktır. Bu uluslararası komünist hareketin ideolojik-teorik gelişimine katkı sunacak şekilde ele alınan, hakkı tam anlamıyla verilen bir tartışma olarak gerçekleşmelidir.

Bu yüzden Stalin yoldaş ile ilgili değerlendirmenin tümüyle deklarasyondan çıkarılmasını öneriyoruz.

E) MARKSİZM-LENİNİZM-MAOİZM Mİ, MARKSİZM-LENİNİZM-MAOİZM ESASTA MAOİZM Mİ?

Maoizm’in Marksizm-Leninizm’in üçüncü aşaması olarak kabul edilmesiyle neredeyse eşzamanlı olarak yaşanan bu tartışma bizler açısından yeni bir şey değil. Geçmiş yıllarda bu tanımlamalardan hangisinin bizler açısından doğru olduğu ya da hangisini neden kullanmamız gerektiği üzerine yanıtlar vermiştik. Bizim doğru gördüğümüz ve kullanmakta ısrar ettiğimiz Marksizm-Leninizm-Maoizm’dir. Marksizm’in proletaryanın kurtuluş teorisi olarak biçimlenmesinden günümüze kadar süren proletaryanın iktidar mücadelesinde Marksist teorinin üç ana bileşenine yapılan katkılar bağlamında meseleyi ele alıyor ve adlandırmayı da bu kopmaz sürekliliği baz alarak yapıyoruz. Marksizm’in ortaya çıkışından Mao’nun katkılarıyla zirve noktasına ulaştığı anlamında Mao’ya özel vurgu yapmak kendi içinde bir tutarlılık gibi görünse de, buna karşılık, Mao’nun kendisinin dahi Marksizm’i tanımlarken Marksizm-Leninizm olarak belirtmesine atıfta bulunabiliriz. Dolayısıyla, Mao’nun Marksizm-Leninizm’i daha ileriye taşımış olması Mao’yu onlardan faklı bir yere koyma anlamına gelecek bir tanımlama yapmak yerine Marksizm-Leninizm’i geliştirerek bir üst aşamaya taşımasını ve sürekliliği ifade eden MLM tanımlamasını kullanmak bize göre daha doğru olandır.

F) HALK SAVAŞININ EVRENSELLİĞİ TANIMLAMASI ÜZERİNE

Silahlı mücadele/savaş/devrimci şiddet konusu, tüm komünistlerin sınıf mücadelesinde özenle ele almak zorunda kaldıkları bir sorundur. “İktidarın silah zoruyla ele geçirilmesi, sorunun savaşla çözülmesi, devrimin başlıca görevi ve en yüksek biçimidir. Bu Marksist-Leninist devrim ilkesi gerek Çin gerekse bütün ülkeler için geçerlidir.’’

(Mao Zedung) Başkan Mao’nun tamamen netleştirdiği gibi devrimci şiddet istisnası olmayan bir ilkedir ve bu tüm ülkeler için geçerlidir. Hiçbir burjuva iktidar, siyasi iktidarını barışçıl bir süreç içinde proletaryaya teslim etmeyecektir. Ne yarı-sömürge, yarı-feodal ne kapitalist ne de kapitalist-emperyalist ülkelerde devrim iç savaş olmaksızın ilerlemeyecek, sonuçlanmayacaktır. Eğer bu, reddedilemez bir gerçekse, komünistlerin politik iktidar mücadelesinde devrimci şiddetin, silahlı mücadelenin yeri nasıl tespit edilir ve temel alınması gereken savaş teorisi ne olmalıdır, neye göre belirlenir? MLM’ler açısından Halk Savaşı teorisi, tarihten günümüze süregelmiş tüm savaş deneyimlerinin sentezlenmiş en ileri noktasıdır. Proletarya ve emekçiler bu sayede yenilmez bir silaha sahip olmuşlardır. Savaşın gerçekliği ve komünistlerin savaşa yaklaşımları; komünist partinin savaşla kuracağı ideolojik, politik, pratik ve örgütsel ilişkinin biçimi ve KP’nin savaşa önderliği, savaş ve politika ilişkisi, savaşın amacı, ilkeleri, savaşta strateji sorunları, savaş içinde insanın dinamik rolü, inisiyatif, esneklik, planlama, ittifak sorununa yaklaşım, sınıfların mevzilenmesi, iktidar biçimleri vb… Halk Savaşı proletaryanın iktidarı alma mücadelesinde temel tezlerini, ilkelerini ve kimi temel mücadele yöntem ve biçimlerini içeren güçlü bir silahtır. Sistematik hale gelmiş proletaryanın yegane devrimci iktidarı için savaş stratejisidir.

Proletaryanın iktidarının ilk kez gerçeklik halini aldığı Büyük Ekim Devrimi’nin yarattığı korku, burjuvazinin egemenlik aygıtı ve egemen yapıyı organize edişinde ciddi değişiklikler gerçekleştirmesine neden olmuştur. Burjuvazi ve egemen sınıflar egemenlik aygıtlarını hem verili sınırları içerisinde hem de uluslararası alanda şiddeti merkezileştirerek yaygınlaştırmış ve uluslararası bir ağ oluşturmuşlardır. Nasıl ki, proletarya iktidar mücadelesinde Halk Savaşı teorisinde olduğu gibi yaşanan deneyimlerin üzerinden yeni bir sentez oluşturmuşsa, burjuvazi de kendi egemenlik aygıtında egemenliğini koruyup sürekliliğini sağlayacak ve karşı saldırıları etkisizleştirecek yöntem ve araçlarla kendisini donatmıştır. Ve yine nasıl ki komünistler dünya devrim mücadele süreçlerine bakıp yaşanan deneyimlerden öğrenip kendileri açısından bunları politik ve pratik tecrübeler haline getiriyorlarsa aynısını burjuvazi de yapmaktadır. Konumuz olması itibarıyla savaş ve şiddet meselesi ekseninde sorunu daraltarak baktığımızda burjuvazinin yalnızca kendi çizili sınırları içinde değil aynı zamanda uluslararası alanda da egemen yapıyı korumak için uluslararası şiddet örgütleri oluşturduğunu görmekteyiz. NATO adı altında burjuvazinin askeri anlamdaki uluslararası ortak koruma ve saldırı örgütünün oluşturulması bu anlamda somut bir örnektir. Kurulduğu andan itibaren de başta SB olmak üzere sosyalist ülkelere ve dünyanın tüm ülkelerinde gelişen devrim mücadelelerini boğmak için her türlü pratikte bulunduğunu bilmekteyiz. Burjuvazi önce 1871 Paris Komünü, ardından ve özellikle de Büyük Ekim Devrimi ve sonrasında gerçekleşen devrimler sürecine paralel şiddet aygıtlarını sürekli geliştirmiştir.

Proletaryanın iktidar mücadelesi başından itibaren devrimci şiddeti içermek, kendisini karşı-devrimin şiddetine karşı proletaryanın şiddeti ile donatmak zorundadır. Mao yoldaşın çok açık belirttiği gibi, “Devrim, bir akşam yemeği değildir. Bir edebi olay değildir. Bir resim ya da işleme değildir. Zarafet ya da incelikle yapılamaz. Devrim, bir şiddet eylemidir.’’ Bu noktada hemfikiriz, fakat burada karşımıza yanıt bekleyen başka bir soru çıkmaktadır: Her ülkenin iktisadi, sosyal, kültürel, geleneksel dinamikleri farklı olduğuna ve kapitalizmin eşitsiz gelişim yasası hükmünü sürdürdüğüne göre ülkeler bazında yürütülen proletaryanın iktidar mücadelesi şiddet sorununu nasıl ele alacak, nasıl örgütleyecektir? Halk Savaşı proletaryanın en ileri iktidar alma biçimiyse, Mao yoldaşın formüle ettiği Halk Savaşı teorisini evrensel geçerliliği olan devrimin örgütlenmesinin yegane formülü olarak mı ele alacağız? Ya da proletaryanın iktidar mücadelesinde tartışılmaz bir zorunluluk olan devrimci şiddet-savaşın tümünü Halk Savaşı olarak mı tanımlayacağız? İçerisinde yer aldığımız bu bileşende hakim olan bakış açısının dünyanın tüm ülkeleri için Halk Savaşı’nı yegane ve tek devrim yolu olarak sunulduğunu görmekteyiz. “Halk Savaşı’nın Evrenselliği” olarak sunulan bu formülasyona ilişkin ulaşabildiğimiz kaynaklar bizler açısından doyurucu sonuçlara ulaşmamızı sağlamamaktadır. Görebildiğimiz kadarıyla yukarıda da alıntısını verdiğimiz Mao yoldaşın sözleri temel hareket noktası olarak ele alınmaktadır. Biz ise Mao yoldaşın formülasyonunu politik iktidar mücadelesinde devrimci şiddetin vazgeçilmez bir zorunluluk olması biçiminde anlıyoruz. Devrimci şiddet proletaryanın politik iktidar mücadelesinde bir zorunluluktur, fakat, kapitalizmin eşitsiz gelişme yasasının gezegenin her parçasında hüküm sürdüğü ve bu eşitsiz gelişim yasası üzerinde ortaya çıkan sayısız çelişkinin sosyo-ekonomik olarak birbirine yakın ya da benzer olan ülkeler açısından dahi ciddi farklılıklara neden olduğu gerçekliği ortadayken gezegenimizin tümüne aynı devrimin yolunu önermek gerçekliğe uygun düşmemektedir. Halk Savaşı’nı evrensel olarak yegane devrim yapma modeli olarak sunan yazılarda verilen örneklerde tatmin edici değildir. ABD, Almanya, İtalya, İspanya, Japonya, İrlanda, Fransa’dan verilen silahlı mücadele örnekleri ise ancak devrimci şiddetin örgütlenebileceğini görebilmek açısından anlamlıdır Halk Savaşı verilebileceği anlamında değil. Kaldı ki, bu ülkelerden iki tanesinde (İspanya ve İrlanda) ulusal kurtuluş mücadelesi verilmekteydi ve her ulusal harekette nesnel olarak varolan geniş kitle desteği üzerinden kendilerini var eden güçlerdi. Diğerleri ise büyük bedeller ödemeyi de göze alan devrimci duyguları güçlü ama özünde tepkisel, bir komünist hareket olmaktan uzak ve dahası böyle bir doğrudan hedef gütmeyen ve kendilerini tek tek eylemler üzerinden var etmeye çalışan güçlerdi. Dolayısıyla bir KP açısından esasta örnek teşkil etmeyecek örgütlenmelerdir. Keza ikinci emperyalist savaş sürecinde gelişmiş kapitalist ülkelerde yaşanan gerilla savaşları ve iç savaşlar benzer biçimde “Halk Savaşı’nın Evrenselliği”ni “kanıtlamak” için sağlıklı bir veri olarak kullanılamaz. Süreç emperyalist savaş ve işgaller sürecidir. Böylesi süreçlerde çeşitli toplumsal güçler, sınıf ve tabakalar hatta egemen sınıfların bir bölümü dahi dönemsel de olsa devrimci cephede ya da devrimcilerle ittifak içerisinde yer almaktadırlar. Dolayısıyla koşullar ve dinamikler “olağandışı”dır. “Olağandışı” süreçler “olağandışı” bir pozisyon almayı gerektirmiştir. Aslında nesnelliği doğru tanımlayarak nesnelliğe hükmedebilmenin araç ve yöntemlerinin yaratılması da diyebiliriz o dönemde komünist ve devrimcilerin tutumuna.

Yine görebildiğimiz kadarıyla sokak gösterileri, grevler, çeşitli protestolar yani sisteme yönelik gerçekleşen hemen her hareket Halk Savaşı olarak ele alınmaktadır. Bu bakış açısı da bizce doğru değildir. Kitle eylemleri, çeşitli protestolar, grevler vb. devrim mücadelesinin parçaları olarak formüle edilebilir, böyle yapılması da doğrudur, fakat Halk Savaşı bunları da içeren bir teori olmakla beraber merkezinde devrimci şiddetin Gerilla Savaşı biçiminde örgütlenmesi, parçalar üzerinde politik iktidar-hakimiyetler kurularak ilerlenmesi, düşmandan arındırılan alanlar oluşturulması ve tüm bunların merkezinde ve önderliğinde KP ve Halk Ordusu’nun olduğu bir aşamalar bütünüdür.

Böyle ele alırsak, yani Mao yoldaşın formüle ettiği ve yazılarında çerçevesini ayrıntılarıyla çizdiği biçimi esas alırsak o zaman bildiğimiz anlamda Halk Savaşı’nın evrenselliğinden söz etmek mümkün değildir. Çünkü, Mao yoldaşın formülasyonu açıktır; Mao yoldaş, 6 Kasım 1938 tarihli “Savaş ve Strateji Sorunları’’ başlığı altındaki yazısında devrimin yolu sorununu şu ifadelerle somutlamaktadır:

“1) Çin’in Özellikleri ve Devrimci Savaş

İktidarın silah zoruyla ele geçirilmesi, sorunun savaşla çözülmesi, devrimin başlıca görevi ve en yüksek biçimidir. Bu Marksist-Leninist devrim ilkesi, gerek Çin gerekse de bütün ülkeler için geçerlidir. Ama, ilke aynı kalmakla birlikte, onun proletarya partisi tarafından uygulanması, değişik koşullara göre değişik biçimler alır. Faşist olmadıkları ya da savaş halinde olmadıkları zaman kapitalist ülkeler içte (feodalizmi değil) burjuva demokrasisini uygularlar; dış ilişkilerinde ise kendileri baskı altında olmayıp, başka ülkeleri baskı altında tutarlar. Bu özelliklerinden dolayı, kapitalist ülkelerdeki proletarya partisinin görevi, uzun bir legal mücadele dönemi boyunca işçileri eğitmek, güç toplamak ve böylece kapitalizmi nihai olarak yıkmaya hazırlanmaktır. Bu ülkelerde sorun, uzun bir legal mücadele, parlamentodan bir kürsü olarak yararlanma, ekonomik, siyasi grevler, sendikaların örgütlenmesi ve işçilerin eğitilmesi sorunudur. Orada örgütlenme biçimi legaldir, mücadele biçimi de kansızdır (askeri değil) … Ancak ayaklanma ve savaş, burjuvazi gerçekten çaresiz bir duruma gelinceye, proletaryanın büyük çoğunluğu silaha sarılıp savaşmaya kararlı hale gelinceye ve köylük bölgelerdeki kitleler proletaryaya gönüllü olarak yardım edinceye kadar başlatılmamalıdır. Ve böyle bir ayaklanma ve savaşı başlatmanın zamanı geldiğinde, ilk adım şehirleri ele geçirmek, ardından köylük bölgelere ilerlemek olacaktır; tersi değil. Bütün bunlar, kapitalist ülkelerdeki komünist partileri tarafından yapılmıştır ve Rusya’daki Ekim Devrimi’yle de doğruluğu kanıtlanmıştır.

Çin ise farklıdır. Çin’in özellikleri, bağımsız ve demokratik değil, yarı-sömürge, yarı-feodal baskı altında bulunması ve dış ilişkilerinde milli bağımsızlığa sahip olmayıp emperyalizmin baskısı altındadır. Dolayısıyla yararlanabileceğimiz bir parlamentomuz ve işçileri legal olarak grev için örgütleme hakkımız yoktur. Komünist Parti’nin buradaki görevi, esas olarak ayaklanma ve savaş başlatmadan önce uzun bir legal mücadele döneminden geçmek ve büyük şehirleri ele geçirmek değil, tam tersidir… ‘Çin’de silahlı devrim silahlı karşı-devrimle savaşmaktadır. Bu Çin devriminin kendine özgü niteliklerinden biridir’(Stalin) Stalin yoldaşın bu tezi çok doğrudur… devrimci savaşın Çin devriminin kendine özgü niteliklerinden ve üstünlüklerinden biri olduğu tezi Çin’in koşullarına tamamen uygundur. Çin proletarya partisinin temel görevi, mümkün olduğu kadar çok müttefikle birleşmek ve koşullara göre, ister içten, ister dıştan gelsin, silahlı karşı-devrime karşı milli ve toplumsal kurtuluş için silahlı mücadele örgütlemektir. Silahlı mücadele olmaksızın, proletaryanın ve komünist partisinin Çin’de hiçbir varlığı olamazdı ve herhangi bir görevin başarıya ulaşması olanaksız olurdu.’’ (Mao Zedung, Seçme Eserler, s. 224, 225)

Ya “Halk Savaşı”nın teorisyeni ve pratik uygulayıcısı Mao yoldaşın ortaya koyduğu biçimde bu sorunu ele alacağız ya da bu teoriyi farklı ele aldığımızı ifade edip ona uygun tanımlamalar içerisine gireceğiz. Gelişmiş kapitalist ülkelerde bilinen anlamıyla Halk Savaşı’nın başından itibaren esas alınması savunulduğunda gerilla savaşı, gerillanın olmazsa olmazı olan kitle desteği, feodal çelişkiler üzerinden kendisini var eden köylü kitlesi, üs bölgeleri, kızıl siyasi iktidarlar, kızıl ordunun oluşturulması… benzeri bileşenleri gerçekleştirmekten bahsetmek gerekir. Bunun için emperyalist savaş ve işgal koşullarını dışında tutup günümüzün verili gerçekliğini esas aldığımızda bu koşulların yerine getirilebileceğini iddia etmek gerçeklikle uyuşan bir tespit olmaz. Partinin başından itibaren ana gövdesini illegal olarak konumlandırması, savaşçı bir parti gerçekliğiyle kendisini örgütlemesi, devrimci şiddeti örgütlemesi gibi biçimindeki bir formülasyonla emperyalist ülkelerde KP’nin örgütlenmesini tanımlamak başka bir şeydir, Halk Savaşı’nın klasik formülasyonu ile emperyalist ülkelerde KP’nin varlığını tanımlamak başka bir şeydir. Çin’i bir kenara bırakırsak Peru, Hindistan, Filipinler, Brezilya vb. ülkeleri ele aldığımızda bu ülkelerde değişik oranlarda da olsa kapitalizmin varlığına rağmen hala feodal, yarı-feodal ilişkilerin hem altyapı hem de üstyapı da kendisini belirgin bir biçimde var ettiğini görmekteyiz. Bu ülkelerde aynı zamanda ulusal, etnik ve mezhepsel sorunlar da oldukça belirgindir ve tüm bunlar silahlı mücadele, gerilla savaşı ya da bir bütün olarak Halk Savaşı’nın gelişmesine itim katan etkenlerdir. Nihayetinde Halk Savaşı’nı var eden sosyal-toplumsal koşullar yarı-sömürge yarı-feodal koşullardır. Mao yoldaş bunu daha sonradan feodal kalıntıların olmadığı ancak emperyalist sermayenin pençesine düşmüş ve bağımlı hale gelmiş ülkeler içinde geçerli olacağına dair bir genişletme durumuna sorunu taşımıştır. Bu bağlamda tüm yarı-sömürge ülkeler için geçerliliği olan bir savaş stratejisidir Halk Savaşı. Çin devrimi sonrası benzer koşullara sahip ülkeler Halk Savaşı yoluyla mücadeleyi geliştirmiş kimi yerlerde iktidarı almayı başarmıştır. Hakeza Peru, Hindistan, Filipinler, Nepal, Türkiye gibi ülkelerde benzer sosyo-ekonomik yapı gerçekliğine dayanarak Halk Savaşı’nı yürütebilmekte, ilerleme ve gelişme kaydedebilmektedir. Dünyanın farklı coğrafyalarında olmalarına rağmen bu ülkeleri “aynılaştıran özellik” sosyo-ekonomik yapılarının birbiriyle örtüşüyor olmasıdır. Tam da bu nedenledir ki bu ülkelerde Halk Savaşı stratejisini yaşama geçirmek mümkün olabilmektedir. Emperyalist kapitalist ülkelerde kabaca bahsettiğimiz bu çelişkiler önemli oranda yoktur. Dolayısıyla yarı-sömürge, yarı-feodal ya da emperyalist ülkeler aynı sepete konulup aynı reçete ile çözüm sunulamaz. Çünkü üzerinden yükseleceğimiz çelişkilerde ciddi farklılıklar mevcuttur. Devrimin yolu ise bu çelişkilerin tespiti üzerinden gerçekleşir.

Halk Savaşı’nın evrenselliği konusu “proletaryanın savaş stratejisi nedir?” ve “proletaryanın tamamlanmış bir savaş stratejisi var mıdır veya olmalı mıdır? soruları bakımından tartışmalıdır. Bize göre Halk Savaşı KP önderliğinde, kırdan kentlere doğru sürdürülen, başından itibaren ve uzun süreli, anti feodal-anti emperyalist veya anti-emperyalist devrimci savaş stratejisidir. Yarı-sömürge, yarı-feodal veya sömürge ülkelerin şartlarında geçerli bir savaş stratejisi olarak devrimin bir büyük ayaklanmayla şehirlerde başlayıp kırlara doğru yayılacağı gelişmiş kapitalist ülkelerde uygulanamaz. Çünkü gelişmiş kapitalist ülkelerde devrimci savaş uzun süreli bir “barışçıl” mücadelenin sonunda gerçekleşecektir; böyle bir mücadele olmadan silahlı bir savaşıma girmek bu ülke şartlarında doğru bir strateji değildir. Bu fark Halk Savaşı’nın evrenselliğini, yarı-sömürge ve yarı-feodal veya sömürge ülkeleri kapsayan bir savaş stratejisi olarak tanımlamamıza neden olmaktadır. Bununla beraber biz gelişmiş kapitalist ülkelerde de savaş niteliğinde bir sürecin yaşanacağına tamamen inanıyoruz. Çünkü devrimci şiddet istisnası olmayan bir ilkedir, bu kesinlikle kanıtlanmıştır. Devrimci şiddetin gelişmiş kapitalist ülkelerde alacağı biçim ile yarı-sömürge ve yarı-feodal veya sömürge ülkelerde alacağı biçim arasındaki farklar nitelik düzeyindedir. Bu nitelik düzeyindeki farkların göz ardı edilmesine yol açacak açılımları ve dahası Mao Zedung tarafından formüle edilmemiş strateji tanımlarını, neden oldukları kafa karışıklığını da göz önünde bulundurarak onaylamıyoruz.

Gelişmiş ülkelerde devrim mücadelesinin uzun süreli bir “barışçıl” dönemden geçeceğini Mao özellikle belirtmişti. Bu özellik geçerli olmayı aynen sürdürmektedir. Proleter dünya devriminin gerçekleşme biçiminin tamamen öngörülebilir olmadığını kabul etmekle beraber dünya devriminin tutuşmaya ve kısa sürede alevlenmeye hazır yerlerinin yarı-sömürge, yarı-feodal ülkeler olduğu bilinen veya kabul edilmiş bir gerçekliktir. Buralardaki yangın gerçek bir nitelik almadığı sürece gelişmiş ülkelerde “barışçıl” mücadele dönemi esas olmayı sürdürecektir. Bu ülkelerdeki komünist partilerinin “barışçıl” mücadele yerine silahlı mücadeleyi tercih etmeleri yenilgilere neden olacağından ve üstelik kitlelerin eylemi olan devrimi bir avuç silahlı militanın öncü eylemlerine indirgeyeceğinden, devrimi esas olarak kitlelerin dışında kavramaya neden olacağından yanlıştır. Bu biçimdeki düşüncelerin Halk Savaşı’nın evrenselliği içinde dikte edilmesi büyük bir yanlıştır. Eğer “Halk Savaşı gelişmiş ülkelerdeki uzun süreli barışçıl mücadelenin son aşamasında geçerli ve hatta zorunlu silahlı savaşımı kapsamaktadır” deniyorsa bu içerik özellikle belirtilmelidir. Biz bu içeriği savunduğumuz Halk Savaşı anlayışı dışında görmekle birlikte az önce konu ettiğimiz yanlış yaklaşımlardan ayırırız ve ilke düzleminde reddetmeyiz.

Halk Savaşı’nın proletaryanın evrensel savaş stratejisi olarak tanımlanması onun temel ilkelerinin yukarıda açıkladığımız, ülkeler arasındaki niteliksel farkların belirtilerek belirlenmesini gerektirir. Devrimci savaşın her ülkede alacağı özgün biçimin Halk Savaşı anlayışıyla yürütülebilmesi Halk Savaşı’nın ilkelerinin bilinenden veya bizim bildiğimizden farklı konmasını gerektirir. Buna göre kırdan kentlere doğru ilerleyen, kızıl siyasi üslere dayanan uzun süreli silahlı iktidar mücadelesi ve bunun kaçınılmaz başlangıç biçimi olarak köylü gerilla savaşı özellikleri Halk Savaşı Stratejisi’nin ilkeleri olmamalıdır. Halk Savaşı’nın ilkeleri üzerinde durulmalı ve bunlar tam olarak belirtilmelidir. Mao yoldaşın belirlediği ilkeler üzerinden yükselen bir teoriyle Halk Savaşı’nı tüm dünya ölçeğinde geçerli kabul etmek gerçekliğe uymayacağı gibi, “ben dedim oldu” şeklinde bir idealizmden malul olacaktır. Bu yüzden bu eksende bir tartışma Halk Savaşı için yeni bir teorik tartışmayı, yeni ilkeler belirlemeyi gerektirir. Bu eksende gelecek yaklaşımları, yeni tutumları kuşkusuz biz tartışmaya açık olacağız.

Deklarasyonda Halk Savaşı için dört temel sorundan söz ediliyor:

1) Devrimin somut pratiğine ve özelliklerine uygulanan proletarya ideolojisi, Marksizm-Leninizm-Maoizm,

2) Halk Savaşı’nı yöneten Komünist Partinin gerekliliği,

3) Demokratik ya da Sosyalist devrimde politik stratejinin özellikleri ve yolu,

4) Destek üsleri…

Belirtilen bu dört temel nokta Halk Savaşı ilkelerini içerdiklerini varsaydığımız için önemli görünmektedir. Bu temel sorunlardan son ikisi bizim gelişmiş kapitalist ülkelerde Halk Savaşı’nı olanaklı görmememizin nedenidir de. Sosyalist devrimin politik stratejisi sonunda bir silahlı mücadeleye evrilecek olsa da uzun süreli barışçıl mücadeleyi gündeme getirmektedir. Dolayısıyla başından sonuna kadar, küçükten büyüğe doğru gelişen bir gücün inşasını içeren silahlı savaşım bu devrimin “temel sorunu” değildir. Bu ülkelerde komünistler egemen sınıfların yayılmacı, işgalci politikalarına karşı da “barışçıl” mücadele içinde savaşım yürütürler ve ancak devrimci durumu saptadıklarında silahlı bir toplu ayaklanmaya kısa süreli bir hazırlığın ardından girişirler. Dolayısıyla destek üsleri de bu ülkelerde “Kızıl Siyasi Üsler” niteliğinde olmayacaktır. Çünkü buralarda silahlı savaşım kısa sürmelidir; uzun süreli bir silahlı savaşım için bu ülkelerdeki şartlar uygun değildir. Bunu normal koşullar altında sürdürülen sınıf mücadelesi koşularını esas alarak söylüyoruz. Aynı biçimde KP’nin illegal örgütlenmesinin zorunluluğu da bizler tarafından gerekli ve hatta zorunluluk olarak kabul görmektedir. KP’nin ana çekirdeğinin ve belli başlı organlarının illegal olması düşmandan korunmak açısından bakıldığında dahi bir zorunluluktur. Bunun yanında destek üslerin nasıl, nerde ve hangi toplumsal güçle inşa edileceği, bu üslerin oluşmasını sağlayacak devrimin üç silahından biri olan Ordu’nun nasıl örgütleneceği, hareket tarzını nasıl kazanacağını da belirlemeyi gerektirmektedir. Tüm bu açıklıkları kapatacak, nesnel duruma uyumlu olacak bir teorik tartışma, ilkeler bütünü oluşturulmaksızın Halk Savaşı’nın tüm dünya ölçeğinde geçerliliğini tartışmak sağlıklı bir tartışma zemini olmayacaktır.

Biz Maoizmin devrimci savaşın sürdürülmesi, sonuçlandırılması ve yeni devrimci iktidarın korunması bakımından gelişmiş kapitalist ülkelere yönelik önemli, belirleyici yaklaşımlar sunduğunu kabul ediyoruz. Bu anlamda Maoist devrimci savaş teorisinin bu ülkeleri de kapsayan bir içeriğinin olduğunu savunuyoruz; ama bunun “Halk Savaşı’nın evrenselliği” iddiası ile açıklanmasına itiraz ediyoruz. Çünkü bu iddianın getirdiği ciddi sol revizyonist yorumlar da var. Bunlardan biri proleter dünya devriminin tüm dünyada aynı dönemde gerçekleşecek belli bir halk savaşı ile olanaklı olduğunu içermektedir. Troçkist dünya devrimi anlayışına da kapı açan bu yorumun Deklarasyonda reddedilmediğini görüyoruz. Buna göre komünistler “patlak verirse, emperyalist dünya savaşına dünya halk savaşıyla karşı çıkmalıdırlar!” Emperyalist dünya savaşı patlak verirse eğer buna her ülkedeki komünistler kendi egemenlerine karşı iktidar mücadelesi yürütme anlayışıyla, ama esas olarak bu dünya savaşına son vermek amacıyla karşı dururlar. Bu da her ülkede başlayacak bir Halk Savaşı’nı koşullamaz. Halk Savaşı’na başlamaları için her ülkedeki komünist partilerin devrimci durumu saptamış olması gerekir ve elbette bundan da önce komünist partilerin bu ülkelerde inşa etmiş olmak gerekir. Yarı-sömürge ve yarı feodal ülkelerde komünist parti savaş içinde inşa olacakken gelişmiş kapitalist ülkelerde uzun süreli barışçıl mücadele içinde inşa edilecektir. Bu, emperyalist dünya savaşına karşı aynı zamanda başlayacak ve bu savaşa karşı durmanın biricik biçimi olarak formüle edilmiş Halk Savaşı’na özellikle gelişmiş kapitalist ülkelerdeki komünist partilerinin hazırlıklı olmaması sorununu önümüze getirir. Bu durumda gelişmiş kapitalist ülkelerdeki komünistlerin “Halk Savaşı”nı hemen başlatmak zorunda oldukları anlayışını savunmak olanaklı değildir. Bunun somut şartlarda belirlenmesi gerekir ve bu şartlar önemli derecede ülkelerin özgünlükleriyle ilgili olacaktır. Birçok ülkede emperyalist dünya savaşına karşı mücadele Halk Savaşı olmadan yürütülmek zorunda kalınabilir ve hatta kalınacaktır. Bunları önceden, şartlardan bağımsız belirlemiş olmak bir tür dogmatizmdir ve dogmatizm sadece dogma üretir, kaçınılmaz olarak da kaybettirir. Deklarasyonda bu gibi sorunlar veya özgün durumlar ihmal edilmiş. Bunların ihmal edilmesi, uyarılarla açıklanmaması Halk Savaşı konusunda bilindik sol yorumların önünü açacaktır; hatta göründüğü kadarıyla açmış bulunmaktadır. Oysa sağ revizyonizme karşı dururken sol revizyonizme düşmemek belirleyici önemdedir.

Ayrıca gerek bu belgede gerekse de kimi yazılarda “Halk Savaşının Evrenselliği”nden bahsedilmesine rağmen bunun emperyalist-kapitalist ülkelerde nasıl olacağına ilişkin bizim görebildiğimiz açık bir program, ilkeler bütünü, örgütlenme ve hareket biçimine dair yaklaşım yoktur. “Halk Savaşı” evrensel olarak uygulanması gereken tek stratejiyse ve emperyalist kapitalist ülkeler de buna dahilse o zaman herhangi bir emperyalist ülkede bu nasıl olacak, hangi askeri, politik hat üzerinden gerçekleşeceğinin de ortaya konulması gerekir.

G) ÜÇ DÜNYA MI İKİYE BÖLÜNMÜŞ DÜNYA MI?

Taslakta devrimin fırtına merkezlerini ifade etmek için sık sık “Üçüncü dünya” “üçüncü dünya ülkeleri” gibi kavramlar kullanılmaktadır. Bu kavramı doğru görmediğimiz gibi, bu kavrama bağlı olarak dünyadaki temel çelişki (ya da taslakta yanlış konuluş biçimiyle çoklu temel çelişki) meselesinde hatalı yaklaşımlara kapı aralanacağı fikrindeyiz. Bu bağlamda bu kavramın kullanılışı, “üç dünya teorisi”ni çağrıştıran, ona zemin sunan, bu gerici teoriyle güçlü ve tam hesaplaşmanın henüz gerçekleşmediğini gösteren bir yaklaşım söz konusudur. Biz dünyayı üç kutba bölen yaklaşımın, buna dayalı bir dünya sistemi ve çelişkiler silsilesi belirlemenin esasta hatalı olduğunu düşünüyoruz. İşçi sınıfı ve ezilen dünya halklarının kafasını karıştıran, dost düşman ayrımını silikleştiren ve bu anlamda emperyalist güçler ve o sistemin halkası olan gerici tüm güçlerin ayrıştırılmasında sorunlara neden olabilecek bir yaklaşıma zemin sunmaktadır. Deng’ci “Üç Dünya Teorisi”nin komünist hareketlerde yansımasını bulan zararlı artıklar olduğu fikrindeyiz.

Başkan Mao’nun ve önderlik ettiği ÇKP’nin dünyayı bu şekilde tanımlamasına dayanan bir yaklaşıma yaslanarak bu kavramın kullanıldığı görülmektedir. Ancak Başkan Mao ve önderlik ettiği ÇKP’nin dönemin bir dış politikası olarak devrim güçleri ve karşı-devrim güçleri olarak temel ayrım noktasını belirleyen, karşı-devrim güçleri arasındaki ayrım noktalarını ortaya koyan ve bu güçlerle ilişki ve mücadele hattını ortaya koyan bilimsel bir tutumu içerdiğini belirtmek gerekir. Bu bilimsel yaklaşım önce Lin Piao tarafından gerici sol oportonist-revizyonist istismara maruz kalmıştır. Daha sonra ise karşı-devrimci, kapitalist restorasyonun mimarı sağ revizyonist çizginin önderi Denk Şiao-ping tarafında yaratıcı bir şekilde tam ve bütünlüklü hale gelen karşı-devrimci bir teori olarak ortaya sürülmüştür. Dengist çizgi bu teorisini Mao yoldaşın birkaç cümlesiyle desteklemenin ötesinde, ona ait bir çizgi olarak ispatlayamaksızın Mao yoldaş referans verilerek temellendirme alçaklığına düşmüştür. Mao yoldaşın Komünist kızıl bayrağına karşı revizyonizmin beyaz bayrağını bir de bu teoriyle sallandırmıştır.

“Çin Halk Cumhuriyeti’nin Dış Siyasetiyle İlgili Bazı Açıklamalar” başlıklı 1971 ÇKP dış siyaset belgesinin yanlış yorumlanışı dünyayı üçe bölen yaklaşımların adeta temelini oluşturmaktadır. Bu belge Halk ve karşı-devrimci güçlerin belirginleştirilmesi ve daha sonra ise diğer güçler arasındaki çelişkiler ve onlara karşı uygulanacak siyasetin netleştirmesini içeren bilimsel bir öze sahiptir. Net ve kesin çizgilerle belirlenmiş sınıfsal tahlile dayalı bir yaklaşıma sahiptir. Ancak bu yaklaşım henüz Mao yoldaş yaşarken Deng Şiao-ping’in Birleşmiş Milletler’de 1974’de yaptığı konuşmayla dünyayı üretim ilişkileri, onların dayandığı sınıf farklılıkları, ülkelerde bulunan egemen sınıfların niteliği yerine zengin, gelişmiş, az gelişmiş, yoksul, üretici güçlerin ve üretim ilişkilerinin gelişkinliği ayrımına dayanan üç dünyaya ayırmıştır. 1976’da ise ÇKP bunu yine Birleşmiş Milletler’de yapılan konuşmada stratejik bir yaklaşım olarak ilan etmiştir. Buna göre dünya ABD ve Rus Sosyal Emperyalizmi gibi iki “süper gücün” egemenliği altındadır ve bunlar birinci dünyadır. Yine Asya, Afrika ve Latin Amerika ve diğer bölgelerde kalan gelişmekte olan ülkeler üçüncü dünyayı oluşturmaktadır. Bu iki arasında kalan gelişmiş ülkeler ise ikinci dünyayı oluşturmaktadır. Birinci dünya ile üçüncü dünya arasında çelişki esastır, üçüncü dünya ülkeleri dünya tarihinin tekerleğini ileri döndüren devrimci itici güçtür ve birinci dünya ile savaşım içindedir. Dünya birleşik cephesinin temel gücü üçüncü dünya ülkeleridir. İkinci dünya ülkeleri ise kazanılması gereken güçlerdir. İşte karşı-devrimci, hain Dengizmin temel teorisi budur.

Lenin, Stalin ve Başkan Mao dünyayı esasta ve temelde iki temel kutba bölmektedir. Eskiyi, çürümüş ve yıkılmakta olanı temsil eden emperyalist-kapitalist kamp ve onların zincirinin bir halkası olan gerici güçler ile yeniyi temsil eden proletarya, halk yığınları ve ezilen uluslardır. Lenin, Stalin ve Mao yoldaş bu temel ayrımı yapıp, devrimci güçleri ve karşı-devrimci güçleri tespit ettikten sonra karşı-devrimci güçler arasındaki çelişkileri inceleyen, belirleyen ve bunlardan faydalanmaya çalışan bir tutumu geliştirmiştir. Bu bağlamda onların sınıfsal temele dayalı ayrımlarında, yaklaşımlarında iki düşman kutup, karşı-devrim güçleri ile devrim güçler kutbu belirgindir, nettir. Proletaryanın devletlerinin ve egemenliğinin oluştuğu koşullarda da bu yaklaşım dış siyasetlerine damga vurmuş, yönlendirici yaklaşım haline gelmiştir. Karşı-devrim safları için parçalama yaratma taktiği, yaklaşımı, onlar arasındaki çelişkilerden faydalanma siyaseti ise kendi cephesini güçlendirme, karşı cepheyi zayıf düşürme üzerine kuruludur. Bu dünyayı üç kutuplu tanımlama yaklaşımının tersidir. İki kutuplu dünyanın, düşman kampının bölünmesi bir bütün stratejik bir yaklaşım olarak üç kurup belirlemeyi getirmemelidir. Başkan Mao’nun bu noktada yanlış yorumlandığını genel yaklaşımı içinde kesin bir şekilde belirtmeliyiz.

Biz ustalarımızın yolunda ilerlemeyi savunuyoruz. Dünyayı kutuplara bölerken az gelişmiş, çok gelişmiş, gelişmiş; zengin ve yoksul; üretici güçlerin gelişmişliği ve zayıflığı üzerinden ayrıma tabi tutmayı ve buradan üç dünya tanımı yapmayı zararlı, tehlikeli ve sınıf işbirlikçi yaklaşımlara, ittifak politikalarının, taktik ve stratejik yaklaşımların karıştırılmasına yol açacağı için tehlikeli görüyoruz.

Dünyayı birinci, ikinci, üçüncü dünya şeklinde ayırmak, ikinci ve üçüncü dünya ülkelerindeki egemen sınıfların niteliklerini, onlarla mücadele yürütme zeminini zayıflatacak, kafa karışıklığına yol açacak bir duruma zemin sunacaktır. Biz dünyayı sınıfsal temele dayanan emperyalizm ve her türden gericilik ile ezilen halklar ve uluslar şeklinde keskin bir ayrımla ele almayı savunuyoruz. Çok gelişmiş, gelişmiş ve az gelişmiş kavramlarını, buna dayalı dünya ülkelerini üç kategoriye ayırmayı doğru bulmuyoruz. Emperyalist-kapitalist ülkeler ve yarı-sömürge, yarı-sömürge yarı-feodal ülkeler şeklinde ayırmayı, tanımlamayı sağlıklı ve her ülkenin gerici güçlerini, emperyalist güçlerle ona bağlı onların uşağı olan egemen güçler arasındaki ilişkileri tanımlamada bu kavramların esas olması gerektiğini düşünüyoruz.

Bu açıdan deklarasyondaki dünyayı üç kutba bölen, ülkeleri zenginlik ve yoksulluk, üretici güçlerin gelişkinliği ve zayıflığına göre kategorize eden, bu ülkeler arasındaki ilişkiyi de buna göre tanımlayan yaklaşımı yerinde bulmuyoruz. Bu kavram her ne amaçla kullanılırsa kullanılsın yerinde, gerçek durumu tarif etmeyen, sınıfsal ayrımları belirginleştirmeyen bir kavramdır. Devrimin fırtına merkezlerini ifade edecek kavram ise yarı-sömürge yarı-feodal ülkeler kavramı olmalıdır. Bu en net ve kesin sınıfsal ayrıma dayalı kavramdır. Emperyalizmle, onun uşaklarıyla, tek tek ülkelerde hegemonya kuran “birinci dünya” veya “ikinci dünya” güçleriyle mücadelede sınıfsal ve gerçek düşmana yönelik mücadelede esas halkayı yakalayacak yaklaşımı içerecektir. Bu devrimci mücadelenin hangi güçlere, her ülkede egemenlik düzeyi değişen emperyalist güçlerin yerinde ve tam tespitini sağlayacaktır. Aksi durum sınıf mücadelesine, savaşımına ve onun gerektirdiği ittifaklarda ve yönelimde sorunlar oluşmasına yol açacaktır.